Πάντα πιστεύουμε μέσα μας πως τα πιο απλά, τα πιο καθημερινά είναι εκείνα τα οποία τελικά αξίζουν. Έτσι συμβαίνει και με κάθετί που μας προβληματίζει. Έχει λύση απλή ή τουλάχιστον, πρέπει να έχει λύση απλή. Από λόγια, χορτάσαμε, όμως από πράξεις, συνήθως, πεινάμε. Δύο πολύ ωραία ζητήματα, τίθενται στην παραπάνω παροιμία. Τύχη και πρόνοια…
Η ανάγκη για κάτι «έτοιμο»…
Ως άνθρωποι, έχουμε ανάγκη από αρκετά πράγματα. Η δύσκολη κατάκτηση, οφείλεται όχι μόνο στα αρκετά που έχουμε ανάγκη, ή τελικά επιθυμούμε, αλλά και στο γεγονός οτι τα θέλουμε σύντομα. Για να γίνει αυτό, σαφώς χρειάζεται και τύχη όμως, μην τα ρίχνουμε όλα πάνω της καθώς δεν είναι όλα τυχαία. Χρειάζεται κάτι παραπάνω από τύχη. Οργάνωση. Η αμέσως προηγούμενη λέξη, ειδικά στη χώρα μας, φέρνει έναν τρόμο. Για κάποιον λόγο, έχει ταυτιστεί με κάτι που τρώει χρόνο και ψυχραιμία. Κι όμως, η οργάνωση υπάρχει για να μειώνει τη σπατάλη χρόνου, τις κρίσεις και την «κακή τύχη».
Απλό το παράδειγμα. Αν ξέρουμε οτι έρχεται χιονιάς, ψάχνουμε τις αλυσίδες για το αυτοκίνητο. Μόλις περάσει, δεν τις πετάμε. Χιονιάδες, ίσως έρθουν κι άλλοι. Όταν έρθουν, θα έχουμε κάτι έτοιμο για να τους αντιμετωπίσουμε οδηγώντας…
Πρόνοια: Να μην εμπιστευόμαστε την κυκλοθυμική θεά…
Μπορεί να ακούγεται λίγο «μη ρομαντικό» και λιγότερο περιπετειώδες, όμως πρέπει να παραδεχτούμε με γενναία ειλικρίνεια πως αυτό που κάνουμε καθημερινά στη ζωή μας, είναι να ελαχιστοποιούμε το ρίσκο. Ζούμε για να μειώνουμε τους κινδύνους, ακόμη και αν ανήκουμε στους «περιπετειώδεις» τύπους ανθρώπων. Πολύ απλά, για να ρισκάρεις κάπου που θεωρείς πως είσαι γενναίος, πρέπει αυτόματα, να μειώσεις κινδύνους από κάπου αλλού. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί και οι ανάγκες επίσης. Αν δεν υπήρχε η πρόνοια, θα οδεύαμε σίγουρα προς την καταστροφή.
Το ρίσκο θέλουμε να το μειώνουμε γιατί μέσα μας, έχουμε ταυτίσει την τύχη – καλή τύχη – με κάτι σπάνιο ενώ την ατυχία, ως κάτι πιθανότερο. Η αλήθεια είναι, πως όπως δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε συμβουλευτικά έναν γνωστό μας που άλλα λέει το πρωί και άλλα το μεσημέρι, έτσι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τη ζωή μας στη θεά τύχη, που είναι αρκετά… κυκλοθυμική.
Σχεδιάζω για το χειρότερο, ελπίζοντας για το καλύτερο.
Μερικές φορές, οι λέξεις δε μας αρέσουν στο άκουσμά τους και τελικά, δεν υλοποιούμε όσα αυτές εννοούν. Δε μας αρέσουν στο αυτί, δε μας αρέσουν και στο μάτι. Ο σχεδιασμός, η οργάνωση και ό,τι άλλο μπορεί να μας δίνει η πρόνοια, συγκλίνουν σε αυτό που λέμε «καλού-κακού». Οργανώνουμε κάτι επειδή δε θέλουμε να το αφήσουμε στην «τύχη του». Κάνουμε σχέδια επειδή θέλουμε να φροντίσουμε για να μη μας γίνει «χαλάστρα». Αν όλα πάνε καλά, δε λέμε «Κακώς έκανα τόση προετοιμασία, αφού όλα καλά πήγαν». Αν ήσουν απροετοίμαστος θα είχες να αντιμετωπίσεις το μεγάλο ερωτηματικό της τύχης. Η ατυχία, μπορεί να ακυρώσει οποιαδήποτε προετοιμασία, όμως ευτυχώς, αυτό γίνεται σπάνια. Καλό είναι να μην την αφήνουμε ανεξέλεγκτη και να περιορίζουμε το ρόλο της τύχης. Γι’ αυτό άλλωστε και το βράδυ ανάβουμε τα φώτα στο αυτοκίνητο. Θέλει κανείς να οδηγήσει στο σκοτάδι;
Φωτό από: www.postonline.co.uk
