«Η ζωή είναι πολύ σύντομη και ο χρόνος που σπαταλιέται σε χασμουρητά, δεν μπορεί να αναπληρωθεί».
Σταντάλ
Ο χρόνος είναι σχετικός. Μας το απέδειξε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Σχετικό, δεν είναι όμως ένα πράγμα. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη συνέπεια που φέρνει ο χρόνος, τη φθορά. Η σχέση μας με το χρόνο, είναι άλλοτε φιλική και άλλοτε εχθρική. Ανάλογα με τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε. Για να έχουμε μια ομαλή σχέση με το χρόνο και να μην του επιτρέπουμε να μας «χαρίζει» άγχος, πρέπει να έχουμε κάτι σημαντικό στο μυαλό μας. Ακόμη και όταν ζούμε δύσκολες μέρες, πρέπει να προσπαθούμε να τις ομαλοποιήσουμε. Ανάμεσα στο τίποτα και στη στεναχώρια, να προτιμάς πάντα τη δεύτερη.
Δημιουργία: Ο μεγάλος σου σύμμαχος.
Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για να δημιουργεί. Είναι πλέον αποδεδειγμένο, πως όταν η δημιουργικότητα των ανθρώπων χάνει το δρόμο της, ή καταπιέζεται, τότε οι άνθρωποι στρέφονται προς την καταστροφή. Ουσιαστικά, η μανία για αποδόμηση και για καταστροφή, «αγκαλιάζει» όσους δεν καταφέρνουν να συμφιλιωθούν με τη δημιουργία. Ο άνθρωπος που δημιουργεί, έχει πάντα το χρόνο για σύμμαχό του. Γιατί άραγε; Πολύ απλά, όταν κάτσει και σκεφθεί το «χθές», θα δει τον εαυτό του να δημιουργεί. Αν δει το «τώρα», θα το δει δημιουργώντας. Το μέλλον του, ήδη το σχεδιάζει με φόντο τη δημιουργία. Τί άγχος μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ο οποίος δε χάνει στιγμή για να αδράξει τη μέρα; Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ, έγραφε οτι ο γλυκός ύπνος το βράδυ, είναι η ανταμοιβή του δημιουργού. Εσύ που είσαι δημιουργικός άνθρωπος, τον καταλαβαίνεις απόλυτα…
Η αδράνεια που κάνει τον χρόνο…τεράστιο.
Παραπάνω, είπαμε πως ανάμεσα από τη στεναχώρια και το τίποτα, πρέπει να προτιμάς τη στεναχώρια. Για παράδειγμα, αν απέτυχες σε ένα σου στόχο, λογικό είναι να στεναχωρηθείς. Πρέπει να στεναχωρηθείς. Η προσπάθεια όμως, δε χάθηκε. Μένει εκεί, και περιμένει να την «ξαναχρησιμοποιήσεις». Η αποτυχία, σημαίνει πως αγωνίστηκες, δημιούργησες και τελικά δεν πήρες την ανάλογη ανταμοιβή. Η αδράνεια, είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Είναι όπως μια έρημος. Εκεί, δε φύεται όχι μόνο το φυτό που θες, απλά, δε φύεται τίποτε. Η αδράνεια και η «βαρεμάρα», μπορούν να καθηλώσουν έναν άνθρωπο. Τον απομακρύνουν από τη δημιουργικότητα, από την εξέλιξη και επομένως, από τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο άνθρωπος που περιπέφτει στην αδράνεια, βλέπει κάθε εξέλιξη γύρω του, σαν «φασαρία». Σαν έναν θόρυβο που τον ξυπνάει από τον ύπνο του. Εκεί, ο χρόνος, διαστέλλεται. Γίνεται τεράστιος. Οι μέρες περνάνε δύσκολα και βασανιστικά. Το κάθε χαρτάκι ημερομηνίας στο ημερολόγιο, μόλις και μετά βίας «σκίζεται». Το χειρότερο όλων όμως, είναι οτι στην αδράνεια, δεν οδηγείς εσύ μέσα στο χρόνο. Ο χρόνος, οδηγεί εσένα και σε οδηγεί σε αδιέξοδο…
Η ζούγκλα και ο…Βεζούβιος.
Από τους λίγους κανόνες που πλαισιώνουν τη ζωή, είναι ο ακόλουθος. Τίποτε που αξίζει για σένα, τίποτε που απέδρασε από τον κόσμο των ονείρων και θέλει διακαώς να μπει στην πραγματικότητα, δεν είναι εύκολο. Η ζούγκλα, είναι γεμάτη κινδύνους και γι’αυτό προσφέρεται για περιπέτεια. Εάν θέλεις ο χρόνος να έχει κάτι να σου προσφέρει, τότε καλό είναι να του πας «κόντρα». Ο χρόνος είναι ο καλύτερος «γιατρός», μόνο αν ο «ασθενής», είναι συνεργάσιμος…
Για να μπορείς να έχεις τον γλυκό ύπνο του…Σαίξπηρ και για να είσαι αρμονικός με όσα κυνηγάς, οφείλεις να περπατήσεις στη ζούγκλα, όχι μόνο για αναψυχή και για σαφάρι…Είναι έτσι φτιαγμένη η ζωή μας, που, για να ξεκλειδώσουμε τις «απαραβίαστες» πόρτες, χρειαζόμαστε υπομονή για να βρούμε το ιδανικό κλειδί. Καλύτερη ευκαιρία για να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με το χρόνο, δεν υπάρχει από την αρχή ενός έτους. Φέτος, -θα πεις- θα πάω για σαφάρι! Θα κάνω πράγματα που δε θα μου επιτρέπουν να είμαι αδρανής! Που δε θα προλαβαίνω να σκεφτώ το «μήπως δεν μπορώ; Μήπως είναι ακατόρθωτο αυτό που θέλω;». Χωρίς να πηγαίνουμε «γυρεύοντας», χρειάζεται να γίνουμε λίγο πιο τολμηροί. Ο Φρίντριχ Νίτσε έγραφε: «Χτίσε τις πόλεις σου στις παρυφές του Βεζούβιου!». Δίπλα στον Βεζούβιο, όπως καταλαβαίνεις, δε θα μπορέσεις να μείνεις αδρανής, ούτε στιγμή…
Φωτό από: xetobyte.deviantart.com
