«Αφήστε σας παρακαλώ το μέλλον να συνεχίσει να κοιμάται, όπως οφείλει. Γιατί αν κάποιος το ξυπνήσει πριν την ώρα του, τότε θα αποκοιμηθεί το παρόν του».
Franz Kafka
Παρόν χωρίς οπτική του μέλλοντος, όπως και παρόν δίχως την κλεφτή ματιά στο παρελθόν, δεν μπορεί να υφίσταται ολοκληρωμένα! Μολαταύτα, είμαστε σίγουροι ότι ρίχνουμε στο μέλλον τη ματιά που του αξίζει και το σκεφτόμαστε άραγε με τέτοιο τρόπο ώστε να βοηθά το παρόν μας; Καλό και σταθερό παρόν, μας δίνει καλύτερη και ασφαλέστερη εικόνα για το μέλλον.
Το τρίπτυχο του εντοπισμού μας στο χρόνο, (παρελθόν, παρόν, μέλλον) ζει μέσα μας και είναι τουλάχιστον ανέφικτο να μην το χρησιμοποιούμε ακόμη και με συγκριτική τάση. Για παράδειγμα, συγκρίνουμε το δικό μας «σήμερα» με το δικό μας «χθες», και όσο και να μπάζει αυτή η σύγκριση, αποτελεί μια περίληψη του τί έχουμε κάνει μέχρι την ώρα που το σκεφτόμαστε. Το ίδιο συμβαίνει και με το μέλλον. Δεν είναι τυχαίο πως το μέλλον παραμένει τελικά…το πιο σταθερό κομμάτι μέσα μας! Όχι, δεν μπερδεύομαι. Είσαι ή δεν είσαι όπως θα ήθελες στο παρόν σου, το μέλλον πάντα σου προξενεί αγωνία. Αν είσαι όπως ήθελες ή και ακόμη καλύτερα από όσο φανταζόσουν, τότε αγωνιάς για το αν θα είσαι το ίδιο μετά από κάποιον καιρό. Αν αυτό συμβαίνει ενώ είσαι καλά, σκέψου την αγωνία που έχεις όταν στο παρόν σου δεν είσαι καλά.
Στο παρόν σου γνωρίζεις «τί» και «πώς» περνάς. Το παρελθόν σου μπορείς να το ανασύρεις από τη μνήμη σου, το μέλλον όμως; Το μέλλον είναι πάντα το ερωτηματικό. Η αγωνία είναι σταθερή, καθώς μπροστά στο ερωτηματικό, στέκεσαι ακίνητος…Η ανησυχία μου είναι φυσιολογική, μέχρι να κάτσω και να ξεχάσω το ποιός είμαι σήμερα και το πώς θα εξασφαλίσω την όποια βεβαιότητα μπορώ σε κάτι πιο προσιτό χρονικά. Στο παρόν. Κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι ανάλογο, σκέφτομαι δύο πράγματα. Το πρώτο είναι μια ωραία ιστοριούλα του Coelho. Σύμφωνα με αυτήν, κάποιος άνθρωπος ήθελε να βρει το νόημα της ζωής και έψαχνε εκείνον το δάσκαλο που θα του δώσει την αιώνια αλήθεια. Αφού έψαξε εδώ και εκεί, τελικά τον βρήκε. Εκείνος, του έδωσε ενα κουταλάκι με νερό και του είπε: «Φέρε μου το αύριο, χωρίς να έχει χυθεί ενώ περπατάς». Ο διψών για αλήθεια το έκανε και την επόμενη μέρα του πήγε το κουτάλι γεμάτο. Αφού το πήρε ο δάσκαλος τον ρώτησε «Πώς σου φάνηκε το παλάτι μου; Είδες το ωραίο συντριβάνι και τον κήπο μαζί με όλα τα αξιοθέατα;» Η απάντηση ήταν αρνητική καθώς όπως υποστήριξε είχε το νου του στο κουτάλι. Αυτή ακριβώς τελικά ήταν η απάντηση του δασκάλου για το δικό του νόημα ζωής. Κοιτάμε το κουτάλι, αλλά…έτσι χάνουμε τα όσα μπορούμε να απολαύσουμε…
Κάπως έτσι οφείλουμε να σκεφτόμαστε και για το μέλλον. Μπορεί να είναι το κουτάλι με το νερό και να εστιάζουμε εκεί λόγω της άγνοιάς μας και του φόβου που γεννά, αλλά γύρω μας υπάρχουν αρκετές ομορφιές. Σκεφτόμενοι το κουτάλι, όχι μόνο χάνουμε τα όμορφα αξιοθέατα που μια και μοναδική φορά –μέχρι την επόμενη- μπορούμε να τα δούμε, αλλά κινδυνεύουμε και να σκοντάψουμε…
Κάτι ακόμη που μπορεί να βοηθά τη σκέψη είναι η χρήση ενός μαγικού εργαλείου. Το τηλεσκόπιο το χρησιμοποιούμε τα βράδια και βλέπουμε, όπως μόνο με αυτό μπορούμε, μέρος του σύμπαντος που μας περιβάλλει. Ανάλογα τη μεγέθυνση που βάζουμε στο φακό, τόσο καλύτερα βλέπουμε. Αν το μέλλον σου είναι ένα αστέρι που μόλις και μετά βίας φαίνεται με γυμνό μάτι, βάλε το τηλεσκόπιο και μάλιστα με μεγάλη μεγέθυνση. Φέρε το όσο πιο κοντά γίνεται στο παρόν. Κάνε το μέλλον σου να είναι το «αμέσως μετά» από το «τώρα» σου! Κάπως έτσι, μπορείς να ζείς μελλοντικά το σήμερα, χωρίς να το «ενοχλείς».
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
