Τι μπορούν να μας προσφέρουν οι Ρωμαϊκοί «Χρόνοι» σε μια περίοδο όπως είναι τα Χριστούγεννα; Ξέρουμε πως Ρωμαϊκή περίοδος και Χριστιανισμός, δεν ταιριάζουν. Ο Κικέρωνας, μας βάζει όμως μια ωραία σκέψη που μπορεί να ανθίσει σε συναίσθημα αυτές τις μέρες. Άλλωστε, ξέρουμε πως δεν έχει σημασία «ποιός» λέει κάτι, αλλά «τι» είναι αυτό που λέει.
Γεννημένοι για την …υπέρβαση.
Οι Χριστουγεννιάτικες μέρες, έχουν να μας δώσουν ένα υπερβατικό μήνυμα. Μοιάζει με αυτό που λέει ο Κικέρωνας. Για να «μοιάσουμε περισσότερο στους θεούς». Ένας Θεός, αποκτά ανθρώπινη υπόσταση προκειμένου να φέρει κοντά τον άνθρωπο με το θείο. Αυτό σημαίνει πως είμαστε γεννημένοι για τις υπερβάσεις. Να ξεπερνούμε διαρκώς τον εαυτό μας σε κάθετί. Γιατί να το κάνουμε; Από βαρεμάρα; Να έχουμε κάτι να κάνουμε; Όχι. Γιατί θέλουμε να γνωρίσουμε το «πού» περίπου μπορούμε να φτάσουμε. Τα «όριά» μας.
Υπέρβαση και αυτογνωσία, πάνε μαζί. Ποιές είναι μόνο οι υπερβάσεις; Μόνο με την υπομονή, τη δύναμη και την αντοχή θα ταυτίζουμε την υπέρβαση; Όχι, υπάρχουν πολύ πιο θετικές υπερβάσεις, πολύ πιο ανθρώπινες. Διαμαρτυρόμαστε συχνά για τη μοναξιά. Είμαστε όμως σίγουροι οτι δεν τη θέλουμε; Μήπως την προκαλούμε; Δεν είναι κακό να είμαστε επιλεκτικοί στους ανθρώπους που θέλουμε να έχουμε γύρω μας. Κάθε άλλο. Είναι το Α και το Ω μιας υγιούς ψυχολογικής διάθεσης. Μήπως όμως μπερδεύουμε την «εκλεκτικότητα» με την «γκρίνια»;
Για να κάνεις καλό στους συνανθρώπους σου, όπως λέει ο Κικέρωνας, και τελικά να μοιάσεις στους «θεούς», χρειάζονται πολλά άλλα ως προϋποθέσεις. Πρώτα-πρώτα, πρέπει να συναναστρεφόμαστε μαζί τους. Να επικοινωνούμε, όσο γίνεται πιο ειλικρινά. Τι καλό θα μπορέσεις να κάνεις αν είσαι «απόμακρος» και κρατάς απόσταση; Σιγά μη σου ανοιχτεί κάποιος όταν δει οτι τον βλέπεις σαν «υποψήφιο τρομοκράτη».
Δε γίνεται να μοιραστείς αν δεν μπορείς να… αποδεχτείς τους ανθρώπους.
Είναι άλλο πράγμα να θέλεις κάποια γενικά χαρακτηριστικά στους άλλους (πχ να είναι ανοικτόκαρδοι και υπομονετικοί) και άλλο πράγμα να θέλεις να έχουν αδυναμία…στο ίδιο τραγούδι που έχεις εσύ. Αυτό δε λέγεται εκλεκτικότητα, λέγεται «αλλεργία στο διαφορετικό». Επιπρόσθετα, να μπορείς να βλέπεις στους άλλους την προοπτική μιας φιλίας. Αυτό σημαίνει οτι η καρδιά σου επιθυμεί διακαώς την εμπιστοσύνη. Δε γίνεται να γίνεις πραγματικά αλληλέγγυος αν δεν έχεις την τάση να εμπιστεύεσαι και είσαι μονίμως καχύποπτος. Κάθε άνθρωπος, είναι διαφορετική περίπτωση, μη γενικεύεις επειδή δεν «έκατσε καλά» μία φιλία.
Υπάρχουν ακόμη άλλα δύο πράγματα που καλό είναι να έχεις υπόψιν σου αν θες να βγάλεις την αλληλεγγύη που έχεις μέσα σου. Το να είσαι δίπλα στους ανθρώπους στις δύσκολες στιγμές. Να είσαι «αυτόπτης μάρτυρας» των δυσκολιών που περνούν. ΄Ετσι, θα μπορείς όχι μόνο να είσαι αλληλέγγυος μαζί τους αλλά και να κατανοήσεις και να συγχωρέσεις ελαττώματα που έχουν. Έτσι, έρχεσαι ακόμη πιο κοντά μαζί τους και θυμάσαι τις δικές σου δύσκολες στιγμές, τα δικά σου τραύματα. Συγχωρείς και τον…εαυτό σου. Κι όμως, δεν αρκεί η παρουσία σου στα δύσκολα. Απόδειξε ότι δε ζηλεύεις. Ο φθόνος και η ζήλεια αποτελούν τους βασικούς λόγους που οι άνθρωποι δεν δείχνουν αλληλεγγύη. «Του άξιζε», λέμε και βγάζουμε οργή. Ποιοί είμαστε για να ξέρουμε τι αξίζει στον καθένα; Άλλοτε, τυχαίνει κάτι καλό σε κάποιον γνωστό μας ή φίλο μας και ζηλεύουμε. Πώς γίνεται να γίνουμε αλληλέγγυοι μαζί του, όταν δεν μπορούμε να χαρούμε μαζί του; Αλληλέγγυοι στα καλά και αλληλέγγυοι στα κακά. Αυτό, όντως, μοιάζει να είναι κάτι… «θεϊκό».
Φωτό από: hartvoortao.nl
