«Δεν είναι το φορτίο που σε συνθλίβει. Είναι ο τρόπος που το κουβαλάς».
Lena Horne.
Η αληθινή αξία των πραγμάτων αποκαλύπτεται όταν αυτά λείπουν, ή απειλούνται να χαθούν. Δε θα είχαν καμία σημασία η ευτυχία και η αισιοδοξία (ως λέξεις και ως καταστάσεις), αν δεν υπήρχαν δυσκολίες και δυσχέρειες στη ζωή μας. Η διαχείριση των προβλημάτων και των δυσάρεστων κόπων, είναι πολύ σημαντική αν σκεφτούμε το χρόνο που μας αναλώνει. Ωστόσο, ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι τραγικά ακόμη και όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε επώδυνες καταστάσεις.
Σίγουρα αν τα λόγια ήταν έργα, όλα θα ήταν λυμένα και δε θα υπήρχε στο λεξιλόγιό μας η λέξη «πρόβλημα». Χρειάζεται πολύς χρόνος και τεράστια υπομονή για να πειστούμε πως στη ζωή δεν υπάρχουν απελπιστικές καταστάσεις και ότι ευτυχώς, στο τέλος υπάρχει μια διέξοδος. Σκεφτείτε ένα δωμάτιο χωρίς πόρτες και παράθυρα που γύρω του, κάτω και πάνω περιβάλλεται από τοίχους και εσείς είστε μέσα. Και πώς μπήκατε; Αποκλείεται κάτι να μην έχει διέξοδο. Το ότι δεν είναι η ιδεατή διέξοδος και αυτή που επιθυμούμε να είναι, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας. Οι αντιδράσεις μας στα μικρά ζητήματα, καθορίζουν τις αντίστοιχες στα πιο σοβαρά ζητήματα. Τα σχετικά ασήμαντα ζητήματα, δείχνουν το δρόμο για τα σημαντικά μιας και η ψυχολογία μας εισπράττει είτε χαρά είτε λύπη για το καθετί.
Το πώς διαχειριζόμαστε τα βάρη των δυσκολιών φαίνεται από πολύ μικρά πράγματα και αυτά είναι «σύμμαχοί» μας, επειδή μπορούμε να αλλάξουμε πολύ πιο εύκολα στάση απέναντι σε αυτά. Ας φανταστούμε ένα πολύ πιθανό σενάριο που μας θέλει να ετοιμαζόμαστε για ένα πολύωρο ταξίδι και δεν μπορούμε να κοιμηθούμε. Για αρκετές ώρες, χρειάζεται να είμαστε καθισμένοι σε μια καρέκλα αδημονώντας να φτάσουμε στον προορισμό μας. Κάθε λίγο κοιτάμε το ρολόι και η ώρα δεν περνά σύμφωνα με τη θέλησή μας. Το ταξίδι μας, γίνεται βασανιστικό. Εναλλακτικά, στο ίδιο ταξίδι, αν αποκτούσαμε κέφι να δούμε τα τοπία από τα οποία περνάμε, αν ακούγαμε μουσική ή έστω αν περνούσαμε την ώρα μας σκεπτόμενοι ωραία πράγματα, το πολύωρο ταξίδι, όχι μόνο δε θα ήταν βασανιστικό, αλλά θα μπορούσε να είναι και απολαυστικό.
Μια αντικειμενική δυσκολία (πχ πολύωρο ταξίδι) έχει αρκετούς τρόπους αντιμετώπισης. Αναμφίβολα, όσα μας απασχολούν δεν είναι απλά πολύωρα ταξίδια, όμως είναι σίγουρα μέσα από την επανάληψη δημιουργούν μια στάση ζωής. Κοιτάμε δηλαδή, τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερο. Η υπομονή και ο τρόπος που την «ξοδεύουμε», είναι ένα ακόμη πολύ σημαντικό ζήτημα. Συλλαμβάνουμε πολλές φορές τον εαυτό μας όταν αντιμετωπίζει κάτι επώδυνο να λέει «πόση ακόμη υπομονή;». Καλώς ή κακώς, η υπομονή δεν είναι τόσο «παθητική» όσο δείχνει το συνθετικό (-υπό). Το ρήμα «υπομένω» δεν ταυτίζεται με το ρήμα «υποφέρω».
Τα πάντα έχουν το τέλος τους, όμως αυτό που πραγματικά μας βασανίζει είναι το ότι δεν ξέρουμε πότε θα έρθει το τέλος μιας δυσάρεστης κατάστασης, όπως όταν κοιτάμε το ρολόι συνέχεια κατά το πολύωρο ταξίδι, έτσι και με μια επώδυνη κατάσταση, δεν πρέπει να φερόμαστε ανυπόμονοι. Τέτοιου είδους ανυπομονησία, όχι μόνο επιτείνει τον «πόνο» αλλά και μεγιστοποιεί την αντίληψη που έχουμε για τη διάρκεια μιας επώδυνης περίστασης.
Πέραν της υπομονής (που έγκειται στη δική μας θέληση) υπάρχει και άλλη μια αποτελεσματική κατανομή του όποιου «βάρους».Η σημασία του να έχουμε φίλους και δικούς μας ανθρώπους που να μπορούν να αισθάνονται και να υπολογίζουν το βάρος μας, είναι ανεκτίμητη. Η αξία του να έχεις κοντά σου ανθρώπους μεγαλώνει ακόμη περισσότερο όταν εκείνοι δεν έχουν οπτικές πανικού αλλά έχουν τη διάθεση να προσφέρουν ενεργητικά.
Όπως όταν πηγαίνουμε το αυτοκίνητο στο συνεργείο και δεν περιμένουμε από τον ειδικό να μας πει το αυτονόητο, (ότι δηλαδή έχει ζημιά), έτσι και όσοι ενδιαφέρονται για μας, θα μας προτείνουν λύσεις και διεξόδους. Όταν ψάχνουμε να βρούμε έναν τρόπο για να μη νιώθουμε τόσο έντονα μια δυσχέρεια, μπορούμε να σκεφτόμαστε ότι όταν φεύγουμε από το σούπερ μάρκετ και κρατάμε αρκετές σακούλες με πράγματα, δεν τις κρατάμε όλες με το ένα χέρι. Κρατώντας τις με τα δύο, μειώνουμε την αίσθηση του βάρους, μοιράζοντάς το.
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
