Προ λίγων ημερών, παρακολούθησα μια ταινία στο σινεμά και συγκεκριμένα το «Gangster Squad» με τον Σον Πεν, τον Ράιαν Γκόσλινγκ και τον Τζέιμς Μπρόλιν. Είχα πάρα πολύ καιρό να πάω στον κινηματογράφο, και όταν λέω πολύ εννοώ για τουλάχιστον δυο μήνες. Η προηγούμενη ταινία που παρακολούθησα ήταν η συγκλονιστική γαλλική «AMOUR» του Χάνεκε. Μια ατμοσφαιρική ταινία που ανάγκαζε τον θεατή να σκέφτεται αδιάκοπα κατά τη διάρκεια της, πνιγμένος στα έντονα συναισθήματα που πήγαζαν από την ιστορία αγάπης δυο ηλικιωμένων ατόμων.
Επανερχόμενος στο «Gangster Squad», μια μέτρια ταινία δράσης, με εντυπωσίασαν κάποια σκηνοθετικά πυροτεχνήματα που αποδεικνύουν πως τα πανεπιστήμια στα οποία διδάσκεται η σκηνοθεσία κάνουν εξαιρετική δουλειά, δίνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στον εκάστοτε σκηνοθέτη. Όταν η Κατερίνα μου πρότεινε να γράψω ένα θέμα για «αθλητικές στιγμές που κόπηκε η ανάσα», το μυαλό μου πήγε σε μια σκηνή που θα μου μείνει χαραγμένη. Μέρες τώρα, ψάχνω στο Youtube το βίντεο της εν λόγω στιγμής. Κι αυτό οφείλεται στην σπουδαιότητα του σκηνοθέτη πρωτίστως και δευτερευόντως στην κρισιμότητα του αγώνα. Δυστυχώς, δεν έχω βρει το βίντεο, συνεπώς θα προσπαθήσω να περιγράψω με λέξεις την εικόνα που είδα και απέδειξε το μεγαλείο αλλά και τον πλούτο συναισθημάτων που μπορεί να δημιουργήσει μια αθλητική στιγμή.
Αναφέρομαι στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 2007, όταν τέθηκαν αντιμέτωπες η Σεβίλλη με την Εσπανιόλ της οποίας ο τότε προπονητής ήταν ο γνωστός μας Ερνέστο Βαλβέρδε. Η Σεββίλη προηγείται 2-1 και απομένουν λίγα δευτερόλεπτα για την ολοκλήρωση των 120 λεπτών, μιας και το παιχνίδι είχε πάει στην παράταση. Με ένα εκπληκτικό σουτ από 30 μέτρα, η Εσπανιόλ ισοφαρίζει και το γήπεδο ξεσπά σε ξέφρενους πανηγυρισμούς. Η κανονική διάρκεια ολοκληρώνεται και ο αγώνας οδηγείται στην διαδικασία των πέναλτι.
Ο σκηνοθέτης της μετάδοσης, δείχνει πλάνα από την κερκίδα στην οποία αποδεικνύεται η ετερόκλητη συνάθροιση των φιλάθλων, όπως πάντοτε συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Γυναίκες, παιδάκια, ηλικιωμένοι άντρες, αλητόφατσες, αγνοί φίλαθλοι συνθέτουν ένα ανθρώπινο κράμα διαφορετικότητας που ενώνεται από την κοινή αγάπη όλων για μια μπάλα.
Σε εκείνο το σημείο, ο σκηνοθέτης ξαναδείχνει το γκολ της ισοφάρισης της Εσπανιόλ και αμέσως μετά δείχνει τον τρόπο αντίδρασης ενός μέρους της κερκίδας την στιγμή της επίτευξης του τέρματος. Κεντρικό πρόσωπο ένας άντρας γύρω στα 55, με μπλε μάτια ιδιαίτερα εκφραστικά, πολλές ρυτίδες, άσπρο μαλλί, κουστούμι και ένα μπλε κασκόλ της Εσπανιόλ. Παρακολουθεί βουρκωμένος την εξέλιξη του αγώνα, αντιλαμβανόμενος πως η «onceinalifetime» ευκαιρία της ομάδας του να κατακτήσει ευρωπαϊκό τρόπαιο κάνει φτερά.
Όσο το βίντεο συνεχίζεται και στο γήπεδο ο παίκτης της ομάδας του είναι έτοιμος να σουτάρει, διαβάζω από τα χείλη του τη λέξη “disparar” αν δεν κάνω λάθος που στα ισπανικά σημαίνει «πυροβολώ», όπως λέει το googletranslate. Η μπάλα παίρνει τροχιά προς τα δίχτυα, και τα μπλε μάτια του συμπαθούς άντρα γουρλώνουν, ενώ ταυτόχρονα τα χέρια του ακουμπούν το κεφάλι του. Το γκολ επιτυγχάνεται, και ο σοβαρός κύριος μετατρέπεται σε ένα χαζοχαρούμενο παιδάκι που χοροπηδάει, πνιγμένος στην αγκαλιά μιας κοπέλας το πολύ 15 ετών που υποθέτω πως ήταν η κόρη του. Από πάνω του, ένας άλλος κύριος τον κρατάει από τον λαιμό στα όρια της ασφυξίας και το κλαμένο βλέμμα του που παρέπεμπε σε νεογέννητο κουταβάκι, παραπέμπει πλέον σε λύκο. Η συγκίνηση όμως επανέρχεται τάχιστα, με τον φίλο της ομάδας να τραγουδά συνθήματα της ομάδας του, εντυπωσιασμένος από την στιγμή του γκολ.
Το μεγαλείο του σκηνοθέτη που έπιασε την εν λόγω στιγμή, έκανε ακόμη και μένα που παρακολουθούσα αδιάφορα τον αγώνα να μπω στο πετσί της αναμέτρησης παρακολουθώντας την με αμείωτο ενδιαφέρον. Ο τίτλος μπορεί να μην κατακτήθηκε για την Εσπανιόλ, ωστόσο σίγουρα η κομμένη ανάσα του οπαδού της, τον συνοδεύει ακόμη και σήμερα στις διηγήσεις του από τα γήπεδα.
Από ελληνικής πλευράς, οι στιγμές που κόπηκε η ανάσα είναι πολλές. Μπορώ σίγουρα να φέρω στο μυαλό μου το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ με τον Παναθηναϊκό να αγγίζει τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 1996, την στιγμή που ο Πρίντεζης σουτάρει για το ευρωπαϊκό στην Κωσταντινούπολη, τη στιγμή που η ΑΕΚ δέχεται δεύτερο γκολ στη Μόσχα το 1998 και της στερεί την πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης, τη στιγμή που ο Σαμαράς ισοφαρίζει τους Γερμανούς και μια ολόκληρη χώρα είναι στο πόδι, αλλά σίγουρα θα προτιμούσα να ξεχωρίσω δυο, που ευτυχώς είναι προσβάσιμες και σε βίντεο.
Ποιες είναι αυτές; Σαφέστατα η στιγμή που ο Αργύρης Καμπούρης με δυο βολές δίνει το Ευρωμπάσκετ στην Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα και εν αγνοία του αναγκάζει μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων (συμπεριλαμβανομένου και εμού) να ασχοληθεί με το μπάσκετ, καθώς και η στιγμή που ο Τραϊανός Δέλλας με γκολ σε μηδενικό χρόνο δίνει την πρόκριση στην εθνική ποδοσφαίρου κόντρα στην Τσεχία.
Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις για δυο στιγμές, αλλά ως γνωστόν, μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Να προσθέσω πως λαμβάνοντας υπόψη την αναλογία φωτογραφίας και λέξης, πολύ θα ήθελα να αντιληφθώ ποια είναι αυτή, όταν αναφερόμαστε σε βίντεο με κείμενο… 1 εκατομμύριο;
Αργύρης Καμπούρης, 1987, και «Τίποτα, τίποτα δε μας σταματά…»
Τραϊανός Δέλλας, 2004, και «Στον τελικό η Ελλάδα»
