Ομολογώ ότι ποτέ δεν κατάλαβα την έκφραση η «ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία». Την έχω ακούσει αρκετά συχνά στη ζωή μου, συνήθως σε συζητήσεις όπου η εκλογίκευση μιας κατάστασης ήταν αρκετά δύσκολη ή ο βαθμός αβεβαιότητας για την έκβαση ενός θέματος-προβλήματος αρκετά υψηλός. Κοινώς, σε περιπτώσεις όπου τα πράγματα δεν ήταν καλά, η εγγύηση για την επιτυχία δεν υπήρχε, το καλό δεν ήταν σίγουρο οτι θα υπερισχύσει και το «θέλω» δεν ήταν δεδομένο ότι θα γίνει πραγματικότητα.
Στη πορεία της ζωής ο καθένας έχει ελπίσει σε πολλά και διάφορα πράγματα. ‘Εχουμε ελπίσει στην επιτυχία στο διαγώνισμα της ιστορίας, στις πανελλήνιες εξετάσεις, στην πολυπόθητη είσοδο στο πανεπιστήμιο της επιλογής μας, στο να μας φλερτάρει επιτέλους ο Χ στο πάρτυ της Χ, να κρατήσει η σχέση μας με τον/την Χ, να μην βρέξει την ημέρα του γάμου, να κάνουμε δίδυμα για να ξεμπερδεύουμε και να είναι ευτυχισμένα, να πάμε επιτέλους στο Περού που λέγαμε το προηγούμενο καλοκαίρι, να ξανακερδίσει η Εθνική Ελλάδος στο Euro, να κερδίσουμε το λόττο, να βρούμε εισιτήριο στη συναυλία του/της Χ, να πάει καλά η εγχείριση στο γόνατο, να μην έχουμε κάποιο πρόβλημα στο γραφείο και να πάμε επιτέλους διακοπές…και …η λίστα μπορεί να συνεχιστεί για ώρες….
Αναρωτιέμαι όμως τελικά, αν η ελπίδα σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, ήταν εκείνη που τελικά μας έκανε να δράσουμε και να πετύχουμε ή να βιώσουμε αυτά που θέλαμε.
Ναι, πέρυσι είχα μια ελπίδα μέσα μου, ότι σε ένα ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη, θα βρω εισιτήριο να δω τον Hugh Jackman στο Broadway. Μου είπαν, ότι όποιο εισιτήριο είχε μείνει κόστιζε ένα υπέρογκο ποσό, που και βέβαια δεν είχα, αλλά και να το είχα δεν θα το έδινα. ‘Ημουν έτοιμη να κλείσω το τηλέφωνο με την τηλεφωνήτρια του θεάτρου, αλλά κάτι μου είπε μέσα μου, ότι έπρεπε να ξαναρωτήσω και να επιμείνω.
Η τηλεφωνήτρια ξαναπληκτρολόγησε το αίτημα… και αίφνης με ενημερώνει με χαρά, ότι βλέπει ένα εισιτήριο σε μια γελοία τιμή μαζί με άλλα τέσσερα εισιτήρια σε άλλη σειρά, τα οποία και μόλις είχε «κλειδώσει» η διπλανή της τηλεφωνήτρια για άλλο πελάτη. Με ενημέρωσε, ότι αυτά τα εισιτήρια μάλλον αποτελούσαν μέρος κάποιας προώθητικής ενέργειας της τελευταίας στιγμής. Το σκέφτηκα δευτερόλεπτα και πολύ απλά πήρα το τελευταίο εισιτήριο που υπήρχε σε μια λογική τιμή!
Αργότερα όλοι με ρωτούσαν πώς κατάφερα να βρω εισιτήριο σε μια παράσταση, που όλοι οι ντόπιοι φίλοι μου, μου είχαν πει ότι ήταν sold out. Σε κάποιον γνωστό μου, που επέμενε να μάθει το «πώς» αυτής της επιτυχίας, μου ήρθε αυθόρμητα να του πω «πολύ απλά πήρα τηλέφωνο».
Αργότερα σκέφτηκα την απάντηση που έδωσα και προσπάθησα να καταλάβω τί με έκανε σε πρώτη φάση να τηλεφωνήσω και σε δεύτερη φάση να επιμείνω.
Συνειδητοποίησα, ότι δεν ήταν η ελπίδα μου ότι θα βρω εισιτήριο ο λόγος που βρήκα, αλλά ότι στο παρελθόν, μου έχει ξανασυμβεί να βρω αυτό που θέλω, επειδή απλά μπήκα στο κόπο να το ζητήσω, όταν όλοι μου έλεγαν ότι δεν θα γίνει. ‘Οταν δηλαδή πίστεψα λίγο περισσότερο, ότι η πιθανότητα να γίνει αυτό που θέλω, μπορεί να γίνει μια πραγματικότητα και να σταματήσει να είναι πιθανότητα.
Ναι, θυμάμαι πολύ καλά ότι τις περισσότερες φορές που έχω επιμείνει σε κάτι που θέλω πολύ, έχει συμβεί σε κάποια φάση της ζωής μου και μιλάω για πράγματα για τα οποία εγώ η ίδια είχα τον έλεγχο. Γιατί όλοι μπορούμε να ελέξουμε την επιτυχία ενός πάρτυ που διαργανώνουμε, αλλά όχι την επιτυχία μιας εγχείρησης, γιατί εκεί ο δικός μας ρόλος στην επιτυχία της δεν είναι καθοριστικός. Όλοι μας, επομένως, μπορούμε κάποια στιγμή να πετύχουμε στόχους, όσο επιμένουμε και προσπαθούμε, ανεξάρτητα από τα προβλήματα που προκύπτουν.
Τι μας κάνει και προσπαθούμε; Η ελπίδα; Ε, λοιπόν πιστεύω, ότι η ελπίδα, ναι, υπάρχει ως φλόγα μέσα μας, αλλά η φλόγα μετατρέπεται σε φωτιά και η φωτιά σε θάρρος και επιμονή, όταν πιστεύουμε στους εαυτούς μας ότι θα πετύχουμε. Δεν συμβαίνει πάντα, αλλά όταν επιτυγχάνεται αυτό το μοναδικό πάντρεμα της ελπίδας με τη πίστη είναι αποτελεσματικό. Όταν ελπίζουμε, τρεμοπαίζει η φλόγα και κοιτάζουμε τον ουρανό για να μας δώσει κουράγιο…όταν πιστεύουμε όμως, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να κοιτάξουμε μπροστά, να πάρουμε αυτό το κουράγιο και να το διοχετεύσουμε με όλη μας την δύναμη στη σκέψη μας και μετά στις επιλογές μας.
Για μένα η ελπίδα έχει γεννηθεί για να υπάρχει πάντα πρώτη στις καρδιές μας και όχι για να πεθαίνει τελευταία, αλλά και για να δώσει ώθηση στην πίστη, να βάλει μπρος τις μηχανές και να συμβούν πράγματα, ή να τα κάνουμε να συμβούν, για τα οποία είμαστε περήφανοι, είτε αυτά είναι μικρά είτε μεγάλα!
Η εξασφάλιση ενός εισιτήριου σε μια sold out παράσταση ήταν για μένα ένα μικρό, μικρό επίτευγμα στη καθημερινότητά μου…το ότι όλοι μας όμως κατά καιρούς έχουμε ξεπεράσει προβλήματα ανυπέρβλητα, το ότι έχουμε πληγωθεί και έχουμε επιτρέψει στους εαυτούς μας να ερωτευτούμε ξανά χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, το ότι σπουδάσαμε κάτι και είχαμε την τόλμη να αλλάξουμε κατεύθυνση, για να είμαστε ευτυχισμένοι…είναι μεγάλα επιτεύγματα στην μεγάλη εικόνα της καθημερινότητας όλων μας.
Σκεφτείτε λίγο όλες τις επιτυχίες σας και θυμηθείτε σε πόσο βαθμό έπαιξε ρόλο η ελπίδα και σε πόσο η πίστη στον εαυτό σας. Θα εκπλαγείτε…το ελπίζω … αλλά και το πιστεύω ακράδαντα
Φωτό από : www.freedigitalphotos.net
