Στο τέλος κάθε χρονιάς, κάνω τον απολογισμό μου. Θεωρώ σκόπιμο να το κάνει ο καθένας από μας σε δύο τομείς.
1. Προσωπικά επιτεύγματα. Τι κατάφερα μέσα στη χρονιά, ποιες ήταν οι επιτυχίες μου, στη δουλειά, στη συμπεριφορά, στις ικανότητές μου, στις σχέσεις μου, στο χρόνο μου, στην εξέλιξή μου, στις νέες μου επιτηδειότητες.
2. Ευγνωμοσύνη. Για ποια και πόσα «πράγματα» είμαι ευγνώμων στη ζωή τη χρονιά που πέρασε. Στην υγεία, στους ανθρώπους μου, στα οικονομικά μου, στην εργασία μου, στα όποια υλικά και άυλα δώρα της χρονιάς.
Το να κοιτάζεις πίσω αναπολώντας τις καλές στιγμές, τα δώρα της ζωής και τις οποιεσδήποτε επιτυχίες, μας δίνει δύναμη και αισιοδοξία. Δεν υπάρχει μόνο σκοτάδι και δυσκολίες. Υπάρχει φως και ελπίδα.
Φέτος, ειδικά, σαν πολίτης νιώθω ευγνώμων που οι συνάνθρωποί μου, παρά την απελπισία τους (ορισμένοι), την απογοήτευσή τους (όλοι), τις απώλειές τους (όλοι), έδειξαν μια πρωτάκουστη ωριμότητα και υπευθυνότητα.
Παρότι πολλές φωνές προσπάθησαν να μας στρέψουν τον έναν εναντίον του άλλου, τελικά είμαστε ακόμα δεμένοι, συνάνθρωποι, αλληλέγγυοι. Όχι ότι δεν έχουμε νιώσει κατά καιρούς όλοι μας εναντίον κάποιας κοινωνικής ομάδας και, ίσως, ορισμένες ομάδες νιώθουν εναντίον όλων πολύ συχνά, όμως ανεξάρτητα από την πολιτική και τους πολιτικούς, οι άνθρωποι είμαστε άνθρωποι. Είμαστε η κοινωνία που ενώ προσγειώθηκε απότομα, βίαια, απάνθρωπα, κράτησε την αξιοπρέπειά της και, σαν το μυρμήγκι, χτίζει. Όχι δεν πήραμε τα όπλα όπως πολλοί ήθελαν να προφητεύουν, όχι δεν στραφήκαμε με βία να δούμε αίμα σαν να ζούμε στο Μεσαίωνα. Η λογική επικρατεί του ανεξέλεγκτου συναισθήματος.
Όσο κι αν προσπάθησαν πολλοί να στρέψουν την προσοχή μας μόνο στα «μαύρα» γεγονότα της χρονιάς, εγώ θέλω να ξαναρίξω λίγο φως σε όσα θετικά καταφέραμε σαν λαός. Ποιο ήταν το μεγάλο μας επίτευγμα σαν κοινωνία;
Δειλά – δειλά, προβάλλουν νέες αξίες που, μέσα από αυτές πλησιαζόμαστε ξανά και αλληλοστηριζόμαστε. Γονείς βοηθούν παιδιά, παιδιά συνδράμουν στους γονείς τους, φίλοι ψυχαγωγούν φίλους εκ περιτροπής, πολίτες προσφέρουν το χρόνο και τις ικανότητές τους σε μικρές κοινότητες ή ομάδες, δημιουργούνται εστίες από μικρές παρέες που ξεκινούν να εργάζονται πάνω σε μια νέα επαγγελματική ιδέα. Και όλα αυτά δεν γίνονται για το χρήμα. Γίνονται από πάθος για μια ιδέα, από ενδιαφέρον, από ένα φλεγόμενο δυναμισμό (και γιατί όχι; και για το χρήμα).
Στον πόλεμο, οι γυναίκες που έπλεκαν κάλτσες για τους στρατιώτες του Ελληνο-Αλβανικού μετώπου δεν ήταν πλούσιες, ήταν χρήσιμες.
Η έννοια του «όλοι θέλουμε να ζήσουμε, να επιβιώσουμε, να βρούμε ένα τρόπο να βγάζουμε το ψωμί μας και το ποσό του φόρου μας, να παίρνουμε στήριξη από το διπλανό μας και, παράλληλα, να βρίσκουμε ακόμα αφορμές για να περνάμε ευτυχισμένες στιγμές με τους δικούς μας», μου έρχεται πίσω από πολλές συζητήσεις.
Πιστεύω ότι αυτό ήταν το μεγάλο μας επίτευγμα σαν άνθρωποι, σαν κοινωνία, σαν λαός. Ότι οι περισσότεροι Έλληνες κρατηθήκαμε αλληλέγγυοι, δίνοντας τη «γραμμή» και στους υπόλοιπους.
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
