Όταν είσαι μικρός, το παιχνίδι είναι η ανάσα σου. Ζεις γι’ αυτό. Εκφράζεις τον εαυτό σου, την ενέργειά σου, την τρέλα σου, τη χαρά σου, τη δημιουργικότητα και την κοινωνικότητά σου.
Μεγαλώνοντας (και ανάλογα με το χαρακτήρα σου), το παιχνίδι περιορίζεται, είτε γιατί σοβαρευόμαστε, είτε γιατί έχουμε ενοχές όταν δεν ασχολούμαστε με τα σοβαρά της ζωής. Προφασιζόμαστε την έλλειψη χρόνου και περιοριζόμαστε στη ρουτίνα της επανάληψης.
Οι υπεύθυνοι άνθρωποι, ειδικά, παίρνουν τη ζωή τους πολύ στα σοβαρά, κουβαλώντας ένα σωρό βάρη προκειμένου να είναι αγαπητοί στους άλλους.
Ασφαλώς το να παίζεις ένα ρόλο σωστά, αυτό του ενήλικα, του συντρόφου, του επαγγελματία ή του γονιού είναι προϋπόθεση επιτυχίας.
Αλλά, ορισμένες στιγμές είναι απαραίτητο ένα διάλειμμα από τη σοβαρότητα. Καθένας μας χρειάζεται να βγάλει λίγο το παιδί από μέσα του. Λίγη πλάκα, λίγη σαχλαμάρα, λίγο παιχνίδι, λίγη παιδικότητα, φέρνει ισορροπία στη ζωή.
Ξαναγίνεσαι παιδί και ξανανιώθεις αυτή την ελευθερία, τη χαρά να εκφραστείς, να είσαι ο εαυτός σου και να παίζεις χωρίς το φόβο ότι σε κρίνουν ή ενοχές ότι απέχεις από το «σωστό». Ελαφραίνεις από τα βάρη.
Αν μπορούσα να συμβουλέψω τον νεότερο εαυτό μου, θα του έλεγα «δε βαριέσαι! Γέλα και σαχλαμάρισε, κάνε διάλειμμα από τη δουλειά».
Μια Κυριακή, όταν ήμουν junior copywriter στη διαφήμιση, είχα να αντιμετωπίσω ένα δίλημμα: να πάω μια βόλτα στο Μαραθώνα ή να γράψω κάποια σενάρια. Δεν ήθελα να πάω πουθενά αλλά ούτε και έμπνευση είχα. Η αδελφή μου με πίεσε να κάνω διάλειμμα και να πάω βόλτα. Εγώ όμως, νόμιζα ότι κάνοντας διάλειμμα, προδίδω το καθήκον μου. Όπως, όταν ήμουν μαθήτρια, δεν «έπρεπε» να αφήσω τα μαθήματα προκειμένου να «παίξω». Υποχωρώντας, όμως, μετά από πίεση και πηγαίνοντας βόλτα, επέστρεξα ορεξάτη και εμπνευσμένη και εύκολα η δουλειά μου ολοκληρώθηκε σε λίγες ώρες το βράδυ της Κυριακής.
Μερικές φορές, ο εαυτός μας, μας εμποδίζει να αναδυθούμε μέσα από την παιδικότητά μας. Το παιδί δεν θέλει αυτοπειθαρχία, σοβαρότητα, κανόνες. Η επαφή μας με αυτό το μέρος του εαυτού μας, μας δίνει το προνόμιο να γεμίζουμε χαρά, έμπνευση, δημιουργικότητα, ανανέωση. Όπως τα παιδιά χρειάζονται το παιχνίδι, το ίδιο το χρειάζονται και οι ενήλικες.
Το πώς θα το απολαύσει ο καθένας μας είναι μια προσωπική επιλογή.
Ας αναφέρω μερικά:
– Βλέπεις κωμωδίες και πέφτεις κάτω από τα γέλια
– Χοροπηδάς σε τραμπολίνο
– Χορεύεις μόνος σου ακούγοντας μουσική
– Κάνεις «κουλούρα» ή «μπανάνα» το καλοκαίρι
– Παίζεις με νεροπίστολο ή κάνεις μπουγελώματα
– Σκας μπαλόνια με το χέρι
– Κάνεις «πατητές» στη θάλασσα
– Τραγουδάς δυνατά στο αυτοκίνητο
– Παίζεις κουκλοθέατρο σε φίλους ή απαγγέλεις ένα ρόλο
– Κάνεις μορφασμούς
– Διαβάζεις ένα παιδικό βιβλίο – αυτό που διάβασες στα 8
– Χτυπάς τα κουδούνια της πολυκατοικίας
– Κάνεις μια φάρσα
– Βρίσκεις τα καλύτερα ανέκδοτα και πες τα
– Κάνεις μιμήσεις
– Φοράς ένα αστείο καπέλο ή τη μάσκα της βασίλισσας της Αγγλίας (χωρίς να είναι Απόκριες) και προκαλείς ευθυμία στην παρέα
– Φεύγεις βόλτα στην Εθνική βράδυ
Μπορείς να είσαι πιο τρελός και διασκεδαστικός, μπορείς να απολαμβάνεις περισσότερο τη ζωή ακόμα κι αν είσαι Διευθύνων Σύμβουλος ή Υπουργός της Κυβέρνησης.
Ανάπτυξη του άρθρου μου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012
Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου
Φωτογραφία από: http://www.freedigitalphotos.net/
