Η στιγμή κατά την οποία ο Ιταλός ποδοσφαιριστής Μάριο Μπαλοτέλι αγκαλιάζει τη μητέρα του μετά το νικηφόρο αγώνα της Ιταλίας απέναντι στη Γερμανία έκανε το γύρο του κόσμου, αγγίζοντας πάρα πολλούς ανθρώπους.
Η είδηση ήταν πώς ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής που φορούσε τη φανέλα της Εθνικής Ιταλίας αγκάλιαζε τη λευκή μητέρα του μετά το προσωπικό του κρεσέντο με δύο γκολ. Πριν από αυτή τη στιγμή, ο Μπαλοτέλι ήταν απλώς μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με προκλητικό τρόπο ζωής, λίγο σνομπ, με φαινομενική αδιαφορία προς τα πάντα, με αυτοπεποίθηση να ξεχειλίζει και ποδοσφαιρικές ικανότητες που υμνούνταν από κάποιους και αμφισβητούνταν από άλλους. Όλοι όμως ανέτρεξαν στην «ιστορία της ζωής του» και ανακαλύπτοντάς την τον είδαν, αν μη τι άλλο, με συμπάθεια.
Γεννήθηκε στην Ιταλία από Γκανέζους γονείς, μετανάστες στο Παλέρμο. Τον Τόμας και την Ρόουζ Μπαρουά. Αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας που απείλησαν ακόμη και τη ζωή του στην ηλικία των τριών ετών, με τους βιολογικούς του γονείς να ζητούν βοήθεια από την Πρόνοια προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες του μικρού Μάριο.
Το 1993, οι γονείς του συμφώνησαν να δοθεί το παιδί τους σε ανάδοχη οικογένεια και τα πρώτα χρόνια έμενε τις καθημερινές με τους Μπαλοτέλι και τα Σαββατοκύριακα με τους βιολογικούς του γονείς. Με την πάροδο του χρόνου, οι επισκέψεις στους βιολογικούς του γονείς αραίωναν και ο Μάριο θεωρούσε πλέον οικογένειά του την ανάδοχη. Ο μη φυσιολογικός τρόπος για να μεγαλώσει, έκανε τον Μάριο εκκεντρικό ωστόσο ουδείς μπορεί να κατηγορήσει τον ποδοσφαιριστή πως παριστάνει κάτι που δεν είναι.
Σε ηλικία 13 ετών, παίζοντας ποδόσφαιρο σε μια μικρή ομάδα της Ιταλίας, ρωτήθηκε από τον προπονητή του γιατί δεν πανηγυρίζει. Εκείνος απάντησε πως θα το κάνει όταν σκοράρει στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ.
Οι επικριτές του μάλιστα τον κατηγορούν πως δεν πανηγυρίζει καν τα γκολ που βάζει, ακόμη και σήμερα. Εκείνος απαντά: «Δεν πανηγυρίζω, διότι πολύ απλά αυτή είναι η δουλειά μου. Έχετε δει ποτέ έναν ταχυδρόμο να παραδίδει γράμμα και ύστερα να πανηγυρίζει; Γιατί να το κάνω;» διερωτάται.
Ο ρατσισμός που βίωσε, όντας παιδί και έφηβος, ήταν μεγάλος, τόσο στο σχολικό όσο και στο αρχικό αθλητικό του περιβάλλον. Αυτό τον μετέτρεψε σε έναν άνθρωπο απόμακρο, ωστόσο όσοι τον γνωρίζουν λίγο καλύτερα δηλώνουν λατρεία προς το πρόσωπό του.
Πριν μετεγγραφεί στη Μάντσεστερ Σίτι και τον ποδοσφαιρικό του πατέρα-προπονητή, Ρομπέρτο Μαντσίνι, είχε απασχολήσει τα ΜΜΕ περισσότερο με τις εξωγηπεδικές του συνήθειες παρά με τα γκολ του. Όταν η ποδοσφαιρική του μετοχή άρχισε να ανεβαίνει κατακόρυφα, η βιολογική του οικογένεια θέλησε να ξανακερδίσει την κηδεμονία του κάτι που εξόργισε τον Μπαλοτέλι χαρακτηρίζοντας τους γονείς του «κυνηγούς της δόξας του».
Έγινε Ιταλός πολίτης σε ηλικία 18 ετών, το 2008. Ως ποδοσφαιριστής της Ίντερ, εμφανίσθηκε με μπλούζα της μισητής Μίλαν σε νυχτερινό κέντρο, επιβεβαιώνοντας πως επί της ουσίας δεν είχε κανένα μέλλον στους «νερατζούρι».
Η μετεγγραφή στην πανάκριβη και μετέπειτα πρωταθλήτρια Αγγλίας Μάντσεστερ Σίτι έβγαλε περισσότερο στην επιφάνεια τα ποδοσφαιρικά του χαρίσματα, χωρίς όμως να αποκλείει την ασυνήθιστη ιδιοσυγκρασία του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η διαφημιστική μπλούζα που δόθηκε σε όλους τους ποδοσφαιριστές της ομάδας και έγραφε « I love MCR» . Δηλαδή, «Αγαπώ το Μάντσεστερ». Ο Μπαλοτέλι, δήλωνε με κάθε τρόπο πως δεν του αρέσει το Μάντσεστερ και αποφάσισε στα αποκαλυπτήρια της εν λόγω μπλούζας να προσθέσει τη λέξη «City» με μπλε στυλό, προκαλώντας το γέλιο σε όσους τον έβλεπαν με συμπάθεια, αλλά και τον εκνευρισμό στους κατοίκους της περιοχής.
«Εντυπωσιάζεται με τα πιο απλά πράγματα», αναφέρει εργαζόμενος στο προπονητικό κέντρο της Μάντσεστερ Σίτι. Του αρέσει να παρατηρεί τις συρόμενες πόρτες και παίζει με το αυτοκίνητο του για να προσπαθήσει να τις ξεγελάσει και να μην ανοίξουν.
Για όλες αυτές τις περιγραφές, η στιγμή που αγκαλιάζει την μητέρα του έβγαλε στην επιφάνεια την ανθρώπινη πλευρά του Μάριο κι έκανε όλο τον κόσμο να αντιληφθεί έναν πιθανό λόγο για τον οποίο παρουσίαζε ιδιόρρυθμη συμπεριφορά.
Σε κάθε περίπτωση, πέρασε δύσκολα μέχρι να φθάσει στο σημείο να τον μάθει όλος ο κόσμος μέσω του ποδοσφαίρου και σίγουρα πολλοί περισσότεροι άνθρωποι τον αντιμετωπίζουν πλέον με συμπάθεια αλλά και κατανόηση για τον ασυνήθιστο και ευχάριστο τρόπο με τον οποίο ζει –πλέον- τη ζωή του!
