– Τι κοιτάς; Συμβαίνει κάτι;
– Ναι συμβαίνει. Σε βλέπω να χαμογελάς και να δείχνεις χαρούμενος.
Ποιος νομίζεις ότι είσαι;
Αυτός είναι ένας διάλογος της εποχής που γίνεται με τα μάτια, με τις εκφράσεις, με τη γλώσσα του σώματος. Παλιότερα, κάποιος μπορούσε να κοιτάξει κάποιον άλλον στραβά και να του «ζητήσει» το λόγο επειδή αντάλλαξε ματιές με την κοπέλα του ή επειδή πέρασε το στοπ στη διασταύρωση και παρ’ ολίγο να τρακάρουν.
Τώρα, νιώθεις ότι σε κοιτάνε οι άλλοι με περιέργεια, με ζήλια ή ακόμα και σαν alien από άλλο πλανήτη αν πεις «είμαι καλά» και το δείξεις με το χαμόγελό σου, με τις κινήσεις σου, με την καλή σου διάθεση, με την αύρα σου.
Ξέρω. Καταλαβαίνω. Είναι η κρίση που μας επηρεάζει όλους και κάνει να μοιάζουν τέτοιες συμπεριφορές δικαιολογημένες. Όταν όλοι αγκομαχούν, δυσκολεύονται, στενοχωριούνται, αγωνιούν, ποιος είσαι εσύ στην τελική που χαμογελάς και λες «είμαι καλά» έτσι αβίαστα;
Η κρίση δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα και κάνει να μοιάζουν λογικά τα παράλογα. Στην κρίση, εκτός από όλα τα’ άλλα, πρέπει να κάνεις δήλωση πόθεν έσχες και για το χαμόγελό σου και να κριθείς πολύ αυστηρά από τους οικείους, τους φίλους, τους συγγενείς, τους συναδέλφους επειδή δηλώνεις την πρόθεσή σου να την κοιτάξεις στα μάτια την ανάποδη τη συγκυρία, να την αντιμετωπίσεις με σθένος και αυτοπεποίθηση και να την στριμώξεις στα σχοινιά.
Τι λέτε ρε παιδιά; Ναι, δεν είναι όλα ρόδινα, ναι, είναι δύσκολα ή και πολύ δύσκολα αλλά αν το βάλω κάτω και δεν προσπαθήσω να διατηρήσω, να δυναμώσω και να θωρακίσω την καλή μου διάθεση, την αισιοδοξία μου και την ελπίδα μου, ε τότε ναι, δεν έχω καμία ελπίδα. Γιατί, πρώτα απ’ όλα στην κρίση, θα έχω χάσει τον ίδιο μου τον εαυτό.
Ναι, τα χρήματα είναι λιγότερα, ναι οι συνθήκες είναι πολύ πιο δύσκολες αλλά τι θα γίνει; Θα κυκλοφορούμε όλοι με μαύρα ρούχα σαν να επιστρέφουμε από μνημόνιο, συγγνώμη μνημόσυνο, ήθελα να γράψω;
Πραγματικά είμαι σίγουρος ότι δεν μας ωφελεί σε τίποτα να καλλιεργούμε μέσα μας τη θλίψη, να τη μεταφέρουμε στους δικούς μας ανθρώπους, να τη συζητάμε συνέχεια με τους φίλους μας. Αυτό που φοβούνται περισσότερο από κάθε τι άλλο αυτοί, που τροφοδοτούν και γιγαντώνουν αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα, είναι οι αντιστασιακοί της εποχής.
Οι άνθρωποι με το χαμόγελο. Ευτυχώς, σε αυτή τη μάχη για τη νίκη της καλής διάθεσης συστρατεύονται αυθόρμητα όλο και περισσότεροι χαμογελαστοί μαχητές, έτοιμοι να «θυσιαστούν» για τον καλό σκοπό.
«Φτάνει πια, σε όποια κουβέντα κάνω, σε όποια παρέα βρεθώ, τα ίδια και τα ίδια. Η κρίση που μου έκανε αυτό και έχασα το άλλο και δύσκολα τα πράγματα και ουφ και αμάν αμάν.
Εγώ θέλω να δω το φίλο μου που έχουμε να βρεθούμε τόσον καιρό και να μου πει τι καλό κάνει, πώς περνάει με την κόρη του, πώς πάει η καινούργια γυμναστική, πώς είδε το ματσάκι…» μου είπε ένας πολύ καλός μου φίλος τις προάλλες και ήταν πραγματικά γροθιά στο στομάχι της κρίσης και νοκ-ντάουν.
Είναι αυτό που λέμε, η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Μερικές ακόμα τέτοιες δυνατές από όλο και περισσότερους, από όλους και θα την βγάλουμε νοκ-άουτ την άτιμη.
Μπράβο ρε Στελάρα. Εγώ θα χαμογελάω και θα μιλάω μαζί σου για όλα αυτά που μας έχουν κάνει τόσο καλούς φίλους. Υπάρχει πρόβλημα;
