Όλη η αξία της προσωπικότητας, στηρίζεται στα κοινά πράγματα που έχουμε με άλλους ανθρώπους αλλά και σε εκείνα που διαφέρουμε. Σιγά το πράγμα! Αυτό το ξέρουν οι πάντες. Το να γνωρίζεις όμως κάτι, αφενός δε σημαίνει οτι το έχεις αποδεχτεί και αφετέρου, οτι έχεις κατανοήσει πλήρως την αξία του. Για να είναι κανείς «διαφορετικός», πρέπει να κάνει τη διαφορά ως προς κάτι. Σε ποιά πράγματα συνήθως θέλουμε να κάνουμε τη διαφορά; Μήπως η «διαφορά», είναι απλά «εντύπωση» και τελικά αντί για εκρηκτικά, πετάμε… πυροτεχνήματα;
Να τρεις διαφορετικές περιπτώσεις που νομίζουμε ότι είμαστε “διαφορετικοί” από τους άλλους:
Τα ψέματα…
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να κάτσουμε και να σκεφτούμε πόσοι από τους ανθρώπους που συνθέτουν τον περίγυρό μας, δεν έχει πει πως «ό,τι χειρότερο υπάρχει στον άνθρωπο, είναι το ψέμα». Επίσης, να το πάμε και λίγο πιο πέρα και να σκεφτούμε πόσοι από αυτούς που κατακρίνουν το ψέμα, το χρησιμοποιούν ή όχι. Όταν λένε «δε μου αρέσει το ψέμα», εννοούν οτι «εμείς δε λέμε ψέματα». Σε μια κουβέντα λοιπόν, μπορεί να σου πουν πως «δεν του το είπα για να μην τον στεναχωρήσω». Αν εκείνη τη στιγμή, τους κάνεις μια υπενθύμιση οτι έχουν πει αρκετές φορές πως δε λένε ψέματα, τότε σου λένε «καμιά φορά, χρειάζεται και το ψέμα». Ποιός μπορεί να ισχυριστεί οτι λέει ψέματα; Ποιός μπορεί να παραδεχτεί οτι όταν κάποια πράγματα που τον αφορούν, δεν πηγαίνουν καλά και τελικά καταφεύγει στο ψέμα; Αυτός που μπορεί να πει την αλήθεια, –δηλαδή οτι λέει ψέματα- αυτός είναι ο διαφορετικός.
«Μεσοβέζικες λύσεις»
Τα πράγματα στα οποία μπορεί κάποιος να ισχυρίζεται πως είναι «διαφορετικός», (εννοώντας πάντα «βελτιωμένη έκδοση» από άλλες) είναι άπειρα. Αυτό που έχει σημασία είναι, πως το δείγμα της αυθεντικής «διαφοροποίησης», φαίνεται από κάποια σοβαρά πράγματα. Όπως είπαμε παραπάνω, το ζήτημα περί ειλικρίνειας. Ένα άλλο ζήτημα που δείχνει κατά πόσον ένας άνθρωπος βλέπει «διαφορετικά», ίσως πιο δίκαια τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι όταν καλείται να πάρει θέση σε ένα θέμα «διαιτησίας» και «διαμεσολάβησης». Πάλι, οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν πως το δίκαιο πρέπει πάντα να επικρατεί! Πάντα κατακρίνουν όσους δεν αποφασίζουν σωστά και δίκαια, ακόμη και αν η κατάσταση είναι δύσκολη και έχει πολλά διλήμματα. Άραγε, πόσοι από εκείνους πράττουν αυτά τα οποία με τόση σιγουριά λένε; Σε μια παρέα, προκύπτει μια έριδα, ένα πρόβλημα μεταξύ γνωστών και φίλων. Η αποκλιμάκωση, χρειάζεται «διαμεσολάβηση». Ποιός πάει να αποδώσει δίκαιο με βάση αυτόν που προκάλεσε τον τσακωμό; Αν δύο άνθρωποι τσακώθηκαν, όχι, δε φταίνει και οι δύο, όχι τουλάχιστον το ίδιο. Κάποιος προκάλεσε και κάποιος ακολούθησε. Πόσοι άνθρωποι θα δώσουν δίκαιο σε εκείνον που ακολούθησε και δε θα πουν απλά «και οι δύο φταίτε, ελάτε τώρα να τα βρείτε»; Αυτοί που θα δώσουν το δίκιο όπως είναι, αυτοί είναι οι διαφορετικοί.
«Δε μετανιώνω ποτέ»
Πρόκειται για άλλη μία περίπτωση στην οποία οι περισσότεροι άνθρωποι, επιθυμούν να δείξουν οτι είναι «διαφορετικοί», καταλήγοντας να γίνονται και «όμοιοι» αλλά και προβλέψιμοι. Όταν η κουβέντα φτάνει στα σφάλματα που έχουμε κάνει, ή όταν έχουμε ζητήσει μια συμβουλή προκειμένου να κάνουμε κάτι και φοβόμαστε οτι θα το μετανιώσουμε, τότε ακούμε : «Εγώ δε μετανιώνω για τίποτε. Καλό είναι να μη μετανιώνεις για τίποτε». Ο στόχος, είναι να δείξουμε οτι είμαστε «αποφασιστικοί». Πάνω σε αυτήν την απολυτολογία όμως, ξεχνάμε κάτι πολύ απλό.
Αφού δε μετανιώνουμε, τότε, πώς υπάρχουν λάθη; Αφού δε μετανιώνουμε για τίποτε, τότε πώς έχουμε τόσα παράπονα για το παρελθόν μας; Τέλος, αφού δε μετανιώνουμε, πώς θυμόμαστε μια κακή επιλογή του παρελθόντος και τελικά επιλέγουμε κάτι άλλο όταν παρουσιαστούν οι ίδιες συνθήκες στο παρόν; Σε κάθε περίπτωση, από πού και ως πού φαίνεται η αποφασιστικότητά μας στο αν έχουμε μετανιώσει κάποια λάθος πράξη του παρελθόντος; Γίνεται να ζητούμε συγχώρεση για λάθη που έχουμε κάνει όταν δεν πιστεύουμε στην ύπαρξη της «πηγής» της που είναι η μετάνοια;
Φωτό από:www.popsci.com
@tsemperlidou.gr, ευτυχία, θετική σκέψη, αισιοδοξία, αυτοβοήθεια
