Θα μπορούσε να είναι ένα ερώτημα που ακούγεται από τη φωνή παιδιού: «Γιατί ενώ όλοι προσπαθούμε να κάνουμε όλο και καλύτερα τα πράγματα, τελικά πληθαίνουν όσοι νιώθουν άσχημα;». Πολύ σημαντικό ερώτημα και αρκετά «βαρύ». Πράγματι, όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι. Ελάχιστοι θα σου πουν οτι χαίρονται με αυτό που ζουν. Ακόμη και αν σου πουν στην αρχή πως είναι καλά, μετά θα ακολουθήσουν χίλια «αλλά». Με λίγα λόγια, δεν είναι ευχαριστημένοι.
Το ακόλουθο βίντεο, μπορεί να μας κάνει όχι απαραίτητα καλύτερα, αλλά να μας ξετυλίξει το κουβάρι που έχουμε μέσα μας και τείνει να γίνει κόμπος σε μια στιγμή που δεν ξέρουμε πότε θα έρθει. «Πρέπει να θρεφόμαστε από τη χαρά των άλλων και όχι από τη δυστυχία τους». Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα για να βλέπουμε το λευκό. Η μεγάλη παραδοχή του προβλήματος, έρχεται όταν ο Τζο Ρόγκαν λέει πως «Χάσαμε το δρόμο, σκεφτόμαστε πολύ και νιώθουμε λίγο. H απληστία πότισε τις ψυχές μας». Είναι ψέματα; Σε καμία περίπτωση. Σκφτόμαστε πολύ γιατί έχουμε εθιστεί στο να λύνουμε προβλήματα. Η ψυχή, δεν υπάρχει για να λύνει προβλήματα, υπάρχει για νιώθουμε την ομορφιά και να βλέπουμε κάθε πράγμα που φοράει φως.
Βέβαια, όλα είναι και θέμα αισθητικής. «Όταν ζούμε πολλές ώρες σε κουτιά και κτίρια όπως είναι οι εταιρείες» -λέει ο αφηγητής- και «έχουμε συνηθίσει να πουλάμε και να αγοράζουμε», μην αναρωτιόμαστε γιατί δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να νιώσει, προσθέτουμε εμείς. «Παγιδεύσαμε τις ψυχές μας έτσι ώστε να δουλεύουν μέσα σε μηχανήματα». Και ποιά είναι η ανταμοιβή; Όπως αναφέρεται στο βίντεο, κάτι καινούριο, μια τηλεόραση, ένα αυτοκίνητο που θα μπορέσεις να αγοράσεις. Δουλεύουμε μηχανικά, για να πάρουμε μηχανήματα αλλά και άλλα αντικείμενα που θα μας βοηθήσουν να αντιμετωπίζουμε την καθημερινή σκιά στην οποία θέσαμε τον εαυτό μας. Ευχολόγια μας ακούγονται; Καθόλου. Είναι οι αιτίες για τις οποίες, νιώθεις άσχημα ή ενώ όλα πάνε καλά, εσύ νιώθεις αχάριστος γιατί νιώθεις μισογεμάτος.
Με ωμό τρόπο, στο βίντεο αναφέρεται πως τα αγχώδη λαχανιάσματα και ξεφυσήματα, τείνουν να πάρουν όλον τον χώρο. Ο Φόστερ Γουάλας λέει κάτι που μας θυμίζει τον Χριστιανισμό. «Αν λατρέψεις το χρήμα και τα πράγματα, τότε θα νιώθεις οτι ποτέ δεν έχεις αρκετά». Η συγκεκριμένη λατρεία, είναι οδηγός προς την απληστία, η οποία δεν έχει ανταμοιβή, παρά μόνο την αίσθηση του μισογεμάτου και του μισοάδειου. Ας ξεκινήσουμε να είμαστε άπληστοι με συναισθήματα. Ας αρχίσουμε να κυνηγάμε να «αποκτήσουμε» συναισθήματα και βέβαια, να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε και να βγούμε έξω από τον μικρόκοσμο. Αυτό λείπει τελικά. Ο «Νέος Συναισθηματικός Κόσμος»…
