Η μεγάλη αξία των κινέζικων παροιμιών και αποφθεγμάτων, βρίσκεται στην απλότητα με την οποία μεταφέρουν το σπουδαίο μήνυμα. Η παραπάνω παροιμία, βοηθά σίγουρα στο να λύσουμε ένα μεγάλο άγχος. Το άγχος της τελειομανίας και της μανίας μας να πετάξουμε ψηλά, τελικά, μας τραβάει κάτω.
Η τελειότητα, που δε γνωρίσαμε ποτέ.
Ας σκεφτούμε τα απλά και τα καθημερινά. Αυτά που μας αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα μας. Θέλοντας και μη, τις περισσότερες φορές, το επιθυμητό, είναι να μπούμε στο δρόμο για την τελειότητα. Στην πραγματικότητα, η τελειότητα, είναι ένα «πρόσωπο» το οποίο δεν το έχουμε γνωρίσει. Έχουμε ακούσει για αυτό το πρόσωπο, από άλλους που ούτε και αυτοί είχαν την τύχη να γνωρίσουν την τελειότητα. Τριγυρνάει στο μυαλό μας, σαν ένας αστικός θρύλος. Υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν το ξέρουμε αλλά εμείς, δρούμε σα να υπάρχει.
Η άγνοια που γίνεται… μανία.
Δεν ξέρουμε να την πλησιάσουμε εκείνη την τελειότητα, ούτε καν να την αγγίξουμε. Παρόλα αυτά, καμιά φορά, θέλουμε τόσο να τη γνωρίσουμε. Γινόμαστε «οπαδοί» της. Εκεί, η άγνοια παύει να είναι απλή άγνοια και γίνεται μανία. Ο στόχος είναι να γίνουμε «οι καλύτεροι των καλύτερων». Κάθε μέρα, παλεύουμε με τους γύρω μας αλλά και με τον εαυτό μας για να αποδείξουμε στην άγνωστη τελειότητα, οτι αξίζουμε να μας ονομάζουν τέλειους. Καταφέρνουμε να αποκτήσουμε τέλεια εμμονή. Ζούμε κυριολεκτικά, σα να μην υπάρχει αύριο. Το ταξίδι προς την τελειότητα, γίνεται ταξίδι προς την εμμονή αλλά και προς την απληστία.
Χαμένοι στη διαδρομή προς την τελειότητα.
Πάνω που έχουμε αποφασίσει πως μόνο μια εμμονή θα μας καθορίζει τη ζωή, – τελειομανία – ξεχνάμε το ποιοί είμαστε, μέχρι πόσο αντέχουμε, πού μπορούμε να φτάσουμε και κυρίως, ποιά πράγματα αφήνουμε για να γίνουμε… τέλειοι. Όσο γίνεται εντονότερος ο θαυμασμός μας για την τελειομανία, τόσο περισσότερο απομακρύνεται το μυαλό μας από τη θέση του.
Η πορεία προς την τελειότητα, ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία. Τα πρότυπα είναι όλα βαριά και ασήκωτα πέραν βέβαια από το να είναι αληθινά. Και κάπου εκεί, έχουμε ξεχάσει, την ελευθερία. Το να είμαστε αυτό που νιώθουμε, χωρίς να έχουμε βάλει «ράφια» από πάνω μας, που δε θα φτάσουμε.
Έχοντας πάντα να κάνεις κάτι… αύριο.
Από τα παραπάνω, σκέψου γιατί οι φίλοι μας οι Κινέζοι, λένε οτι πρέπει να είσαι πολύ σοφός για να μη θες να γίνεις τέλειος. Η τελειομανία, είναι σίγουρα μια καλή παγίδα. Σε κάνει μονομερή, εμμονετικό. Αφού η μανία σε κυριεύσει, χάνεις τον εαυτό σου και μπορεί να χάσεις κάθε μέτρο, αφού ταβάνι στον ουρανό, δεν μπορείς να βρεις. Η απληστία καραδοκεί. Η ανελευθερία, επίσης. Aν καταλαβαίνουμε έστω σε ένα βαθμό το μήνυμα που μας φέρει η κινέζικη αυτή παροιμία, είναι πως ο στόχος της ζωής, δεν είναι η τελειότητα αλλά η βελτίωση. Η βελτίωση, δεν οδηγεί στην τελειότητα; Όχι. Οδηγεί πάλι σε βελτίωση.
Επίσης, η τελειομανία, μπορεί να συνδυαστεί με την ανυπομονησία. «Το θέλω, και το θέλω τώρα». Καλό είναι να αφήνουμε πάντα κάτι για αύριο… Όχι αναβλητικά. Αφήνουμε κάτι που μπορεί να δώσει στην επόμενη μέρα τη βελτίωση που χρειαζόμαστε. Και έτσι, από μέρα σε μέρα, θα ανακαλύπτουμε οτι δε μας χρειάζεται καμιά τελειότητα για να είμαστε αρμονικοί…
Φωτό από: riverbankoftruth.com
