Αίσθημα χαράς. Τι ωραίο πράγμα να το νιώθεις. Σε πλημμυρίζει, σε γεμίζει, σε κάνει να νιώθεις ωραία με τον εαυτό σου που το νιώθεις! Και τι ωραίο πράγμα να το νιώθουν αυτοί που αγαπάς. Να το βλέπεις, να το καταλαβαίνεις, να στο λένε, να το νιώθεις!
Είναι μερικές φορές όμως δυστυχώς, που δεν επικρατεί η χαρά. Και όχι μόνο δεν επικρατεί αλλά ούτε καν εμφανίζεται ως guest star. Λείπει. Λείπει τελείως. Λάμπει διά της απουσίας της.
Επικρατεί η θλίψη. Και τι στενάχωρο πράγμα που είναι να το νιώθουν αυτοί που αγαπάς. Να το βλέπεις, να το καταλαβαίνεις, να το νιώθεις αλλά να μη στο λένε. Και να μη θέλουν να το αποδεχτούν. Να γεμίζουν το οπλοστάσιό τους με ένα σωρό πιθανών και απίθανων δικαιολογιών και να είναι κάθε στιγμή ετοιμόλογοι να σου εκτοξεύσουν την πιο «κατάλληλη» για να «εξηγήσουν» ως επόμενο, ως λογικό, ως αναμενόμενο το αφύσικο. Ποιο; Να μη θέλουν, να μην επιθυμούν, να μη σχεδιάζουν, να μην απολαμβάνουν, να μη χαίρονται.
Είναι και αυτό αρρώστια της εποχής που όλο και απλώνεται. Βοηθάνε πολύ και οι εξελίξεις, οι συνθήκες, το περιβάλλον, για να αναπτυχθεί και να βρει δικαιολογημένη θέση στο μυαλό. Είναι αρρώστια του μυαλού. Δε θέλεις να την έχεις. Αλλά την έχεις. Ακριβώς όπως η χοληστερόλη. Δε θέλεις να την έχεις. Αλλά την έχεις.
Ακόμα και τα πιο σπουδαία πράγματα δε δημιουργούν χαρά. Αγχώνουν όταν τα μυαλό τα αντιμετωπίζει με τον πιο παράδοξο, στρεβλό τρόπο. Ακόμα και τα πιο απλά, καθημερινά πράγματα δε δημιουργούν χαρά. Μια βόλτα, λίγη παρέα, ένας καφές. Αγχώνουν. Και εσύ εύλογα, προσεγγίζεις με τη «λογική» σου αυτά τα πράγματα και σου φαίνεται τόσο δύσκολο όχι να τα αποδεχτείς αλλά έστω να φανταστείς πώς είναι δυνατόν ο άλλος να τα νιώθει, όταν δεν υπάρχει κανένας λόγος. Για σένα.
Και πραγματικά αισθάνεσαι τόσο άσχημα που ο άλλος νιώθει τόσο άσχημα. Θέλεις να ζωστείς με βόμβες χαράς και να πας τις ρίξεις μέσα του. Για να τα διαλύσεις όλα και το μαύρο μελάνι να καλυφθεί από πολύχρωμες μπογιές. Που απλώνονται και τρέχουν από παντού.
Το καλό είναι ότι αυτή η αρρώστια του μυαλού, της εποχής και της μόδας, ελέγχεται, αντιμετωπίζεται, θεραπεύεται. Ακριβώς όπως η χοληστερόλη. Φτάνει να αποδεχτείς ότι την έχεις και να ανοίξεις μέτωπο εναντίον της. Το αίσθημα χαράς μπορεί να επανέλθει ως guest star στην αρχή και ως θαμώνας στη συνέχεια με την κατάλληλη καθοδήγηση. Και με υπομονή. Πολύ υπομονή και αγάπη. Να δείξεις στον άλλον ότι είσαι συμπαραστάτης στο μέτωπο και να τον επικροτείς για τις μεγάλες νίκες του. Αυτό το καφεδάκι, αυτήν την παρέα που τις προάλλες αρνήθηκε.
Κι όταν αυτός που αγαπάς θέλει ξανά, σχεδιάζει ξανά, περιμένει κάτι ξανά, απολαμβάνει ξανά, χαίρεται ξανά, εσύ χαίρεσαι δύο φορές. Είναι σαν τη μάνα, που δίνει το φαγητό στο παιδί της κι όταν εκείνο χορταίνει, εκείνη χορταίνει δύο φορές.
Έχουν υπάρξει στην ιστορία και την έχουν διαμορφώσει διάφορες επαναστάσεις και κινήματα. Πόσο καλύτερος και πιο χαρούμενος θα ήταν ο κόσμος αν ένα πανίσχυρο κίνημα κατά της θλίψης νικούσε και την εξαφάνιζε για πάντα.
