Η συγχώρεση είναι η μεγαλύτερη συναισθηματική «ανατροπή» που μπορούμε να φέρουμε προς όφελός μας. Παράλληλα, σε αυτόν που μας έβλαψε, δίνει μια ευκαιρία να αντιληφθεί το ανθρώπινο μεγαλείο. Σε μεγάλα λογοτεχνικά έργα και σε θεατρικά έργα, σε ταινίες και σε ομιλίες, η συγχώρεση παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Εδώ, μέσα από τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους, άλλων ιδιοτήτων, θα μπορέσουμε να δούμε κάποιες αναγνώσεις της συγχώρεσης.
- «Γιατί οι μετάνοια να έρχετε πάντα τόσο αργά; Γιατί οι άνθρωποι ζητούν συγχώρεση από πτώματα;», Ντέϊβηντ Μπριν.
Αν σκεφτούμε πάνω στην φράση του Μπριν, θα δούμε πως δυστυχώς, δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Η συγχώρεση, αλλά και το «συμπλήρωμά» της, η μετάνοια, είναι υπερβάσεις. Καθυστερούμε αρκετά να φτάσουμε στην κορυφή, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, πέφτουμε στα μισά του δρόμου και ξαναγυρίζουμε στον εγωισμό και στο πνεύμα της εκδίκησης. Οι μεγάλες αποφάσεις και γενικά, οι προσπάθειες για να αγγίξουμε συναισθήματα όπως είναι η συγχώρεση και η μετάνοια, ίσως είναι καλύτερο να ακολουθούν το «μία και έξω». Χωρίς πολλές σκέψεις. Αν περιμένεις από τη σκέψη να συγχωρήσει ή να μετανοιώσει, καλό είναι να είσαι πολύ υπομονετικός.
- «Δεν ξεχνώ, αλλά συγχωρώ», Ναπολέων Βοναπάρτης.
Ίσως είναι λίγο υποκριτικό να δίνουμε την ευκαιρία να μιλούν για τη συγχώρεση άνθρωποι που δεν μπόρεσαν λόγω επαγγέλματος να δουν την πολυτέλεια της συγχώρεσης. Από την άλλη, ίσως είναι μια καλή πρόκληση να δούμε μέσα από τέτοιες προσωπικότητες που είχαν στα χέρια τους την απόφαση για να κάνουν καλό ή κακό, πώς ένιωθαν για αξίες όπως είναι η συγχώρεση. Δεν ξεχνούσε, αλλά συγχωρούσε ο Ναπολέοντας, σύμφωνα με τα λόγια του. Καλό είναι να μην ξεχνάμε τι πάθαμε και πώς το πάθαμε, όχι όμως με πάθος και μίσος. Αυτό είναι άμυνα. Μέσα στη μνήμη βέβαια, πρέπει να υπάρχει και η κατάληξη του πλήγματος που δέχτηκες. Συγχώρεσες. Ούτε αυτό δεν ξεχνάς.
- «Η εκδίκηση, εξισώνει τον άνθρωπο με τον εχθρό του, η συγχώρεση, τον κάνει ανώτερό του», Γκράχαμ.
Το φως απλώνεται καλύτερα όταν γύρω υπάρχει σκοτάδι. Η αξία της συγχώρεσης, μπορεί να εκιμηθεί καλύτερα όταν σκεφτούμε το αντίθετό της. Την εκδίκηση. Το να κάνεις ό,τι σου έκαναν, έχει μια λογική του να προκαλέσεις ίσο ή μεγαλύτερο πόνο από αυτόν που δέχτηκες. Είναι λογική της «στιγμής» γι’ αυτό και είναι πάθος. Φανταστείτε να εκδικούμασταν για το κάθε πράγμα που έχουμε υποστεί. Από το πιο μικρό, μέχρι το πιο μεγάλο. Κάθε φορά, θα υιοθετούσαμε τις πρακτικές του εκάστοτε θύτη που θα μας έβλαπτε. Το τέλος σε αυτόν τον φαύλο κύκλο, δίνεται πάντα από μια διαφορετική και ανώτερη πράξη. Τη συγχώρεση.
- «Η ικανότητα του να συγχωρείς, ανήκει στον δυνατό. Οι αδύναμοι, ποτέ δε συγχωρούν», Μαχάντμα Γκάντι.
Σπουδαία προσωπικότητα ο Γκάντι. Προσπαθούσε να συνταιριάζει την ηθική με τη λογική. Η συγχώρεση και η εκδίκηση για τον Γκάντι, είναι θέμα ικανού και ανίκανου ανθρώπου. Δυνατού και αδύνατου. Γιατί είναι δυνατός κάποιος που συγχωρεί; Στο βάθος, εκείνος που συγχωρεί, δε δείχνει μόνο μεγαλοψυχία. Δείχνει και ισχύ. Είναι σα να λέει στον θύτη «μόνο τόσο μπόρεσες να με πληγώσεις;». Αυτός που συγχωρεί, δε φοβάται και έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του οτι θα επανέλθει ισχυρότερος. Από την άλλη, η εκδίκηση, είναι μια μόνιμη ανασφάλεια. Η μνησικακία, κρατάει την εκδικητικότητα «ζεστή» και την κρατάμε αγκαλιά…γιατί φοβόμαστε οτι αυτό θα ξαναγίνει. Όσο λιγότερο εμπιστεύεσαι τις δυνάμεις σου, τόσο περισσότερο θα θες να εκδικείσαι.
Φωτό από: www.biography.com
