Αναρωτιέμαι συχνά στη δουλειά μου, για την αγάπη που την βλέπω να έρχεται και να φεύγει κάθε μέρα και τόσο απλά…σαν ένα τίποτα. Άνθρωποι που αγαπάνε και σταματάνε να αγαπάνε.. πως γίνεται αυτό;
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι συχνά δενόμαστε με εξωτερικές αρετές εκείνων που ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε: χιούμορ, ομορφιά, δύναμη, εξυπνάδα, ..αρετές που αλλάζουν μέσα στον χρόνο γιατί είναι φθαρτές. Και έτσι η “αγάπη” που φθείρεται δίνει τη θέση της στην ατονία και την πλήξη.
Συχνά ακούω: δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος, άλλαξε τόσο πολύ, δεν νιώθω πια αγάπη. Αυτό σημαίνει ότι απλά δεθήκαμε με κάποια ορισμένα χαρίσματα και αρετές του άλλου και δεν αγαπήσαμε τον άλλον ουσιαστικά.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου, όπως η ομορφιά ή η δύναμη δεν είναι αποκλειστικά προνόμια ενός ανθρώπου, είναι ανταλλάξιμα και δεν συνδέονται καθόλου με την ουσιώδη υπόσταση ενός ανθρώπου. Το σημαντικό στην αγάπη δεν είναι η έλξη για ορισμένα χαρακτηριστικά αλλά η αίσθηση ότι εάν το άτομο αυτό αλλάξει, αλλοιωθεί, αρρωστήσει, ή γεράσει θα συνεχίσει να είναι αξιοαγάπητο γιατί είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ.
Σκέφτομαι ότι η αγάπη δεν μπορεί να αναχθεί σε χαρίσματα ή γνωρίσματα όσο σημαντικά και εάν είναι, αλλά σε όλα αυτά που τον καθιστούν μία ύπαρξη ξεχωριστή. Η μοναδικότητα είναι αναντικατάστατη με την κυριολεξία του όρου. Η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου διαμορφώνεται μέσα από εμπειρία και γεγονότα που συχνά δεν συνειδητοποιούμε. Η μοναδικότητα αφορά την ουσία ενός ανθρώπου, την αισθανόμαστε περισσότερο από όσο την παρατηρούμε. Όταν βλέπουμε κάτι που δεν βλέπουν οι άλλοι, όταν νιώθουμε κάτι βαθύ να μας ενώνει, όταν γελάει η ψυχή μας, όταν είμαστε κοντά χωρίς ιδιαίτερο λόγο, όταν μπορούμε να χάσουμε την αίσθηση του εαυτού μας και το “εγώ” μας. Όταν έχουμε μοναδικές εμπειρίες μαζί. Όταν ζούμε κάπως “αλλοιώτικα”.
Όσο και εάν φοβίζει η αγάπη, όσο και εάν μας απασχολεί τι θα γίνει εάν αυτός ο μοναδικός άνθρωπος κάποτε μας εγκαταλείψει, πιστεύω ότι μόνο μέσω της αγάπης ζούμε ουσιαστικά.
Για να αντιμετωπίσουμε τον φόβο για το αβέβαιο μέλλον, για να αντιμετωπίσουμε τον φόβο του θανάτου ή της απώλειας, όχι ας μην αποδεσμετούμε από την αγάπη, αλλά ας προσπαθήσουμε ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο να ζήσει και να αγαπήσει σαν ενήλικας, σκεπτόμενος εάν είναι αναγκαίο κάθε μέρα τον θάνατο. Όχι γιατί η νοσηρότητα είναι γοητευτική, αλλά για να βρούμε τι πρέπει να κάνουμε εδώ και τώρα σε συνθήκες χαράς, με εκείνους που αγαπάμε και πρόκειται να χάσουμε, εκτός εάν μας χάσουν εκείνοι πρώτοι…..
