Το είπε ο Φράνσις Μπέικον.
Πόσα πράγματα που δείχνουν τις δυνατότητες της φύσης έχουμε δει… Σκηνές απείρου κάλλους μα και απόλυτης οργής. Σκηνές μανίας και ταυτόχρονα ομορφιάς. Άλλοτε η φύση συνθέτει μελωδίες όμοιες με το τραγούδι των Σειρήνων και άλλοτε «σκληρό ροκ». Το πιο σημαντικό από όλα, είναι ότι δεν παίρνει άδεια από κανέναν για να κάνει το οτιδήποτε. Είναι «αναρχοαυτόνομη» και αυτό την κάνει δυνατή. Παρόλα αυτά, δεν παραβιάζει «νόμους» και αυτό την κάνει δίκαια.
Μόμπι Ντικ.
Ένα βιβλίο-σταθμός. Ο Χέρμαν Μελβίλ, δημιουργεί τα όρια των σχέσεων του ανθρώπου με τη φύση. Στην εποχή που γράφτηκε, η πρόοδος του ανθρώπου, είχε αρχίσει να δημιουργεί φτερά έπαρσης σε όλη την ανθρωπότητα. Εφηβική ηλικία… τι περιμένεις;! Ο άνθρωπος μπορεί εύκολα να φτάσει στην αλαζονεία. Η μικρή του ιστορία, όπως τη μάθαμε στο σχολείο, ξεκίνησε πολύ πιο «ταπεινά». Έφτιαχνε αυτοσχέδια όπλα μόνο και μόνο για να μην τον κατασπαράζουν τα θηρία. Η πρόοδός του, τον έφερε σε θέση ισχύος απέναντι στα «θηρία». Εκεί, ήταν το κρίσιμο λάθος. Θεώρησε τον εαυτό του ανίκητο. Αν διαβάσεις το Μόμπι Ντικ, θα δεις πως ο συνεπαρμένος καπετάνιος, προσπαθεί να «δείρει» κύματα αλλά και μια φάλαινα. Ο νους, το δυνατότερο όπλο στο σύμπαν, πάει χαμένο για τον καπετάνιο…
Δεν αλλάζει γνώμη…
Ο Φράνσις Μπέϊκον, απερίφραστα μας λέει οτι ο άνθρωπος πρέπει να κάνει βαθιά υπόκλιση στη φύση. Τι και αν έγινε «θηριοδαμαστής», δεν μπορεί να ελέγξει τη δύναμη της φύσης. Πολύ απλά, εκείνη έχει τους τρόπους να συμμορφώνει, κάθε «παραβάτη». Ακόμη και τον ισχυρότερο. Τι σόι «καθρέφτης» είναι πάντως αυτή η φύση!; Αν της χαμογελάς, σου γελάει και αν την ενοχλήσεις, σε βάζει μέσα σε ένα κυκλώνα και σε πάει με την ταχύτητά της! Σε αυτόν τον «καθρέφτη», πρέπει να υπακούσουμε. Τη σκιά μας, δεν μπορούμε να την ξεγελάσουμε. Η φύση, παίζει… σκάκι. Έχει προβλέψει τις επόμενες κινήσεις του είδους μας για πολλούς αιώνες μπροστά. Όχι μόνο του δικού μας είδους. Αυτό, δεν πρέπει να μας χαλαρώνει και πολύ… Αν έχει λάβει ήδη μιαν απόφαση και χαράσσει το μέλλον της χωρίς εσένα, δε θα αλλάξει… γνώμη.
Υπακοή και ευγνωμοσύνη.
Η σκλαβιά, η ανελευθερία, το να είμαστε γενικά ακόλουθοι ανθρώπων και καταστάσεων, μας θέτει κόμπους στο λαιμό. Και καλά κάνουμε. Ωστόσο, κάθε «επανάσταση» και κάθε αντίδραση, πρέπει να σχεδιάζεται στα μέτρα του αντιπάλου.Πρώτον, η φύση δεν είναι αντίπαλος. Δεν είναι αντίπαλος κάποιος που σου προτείνει φιλία. Δεύτερον, ναι, σε έχει στο χέρι. Σε έχει «περικυκλωμένο». Είναι μάταιο να της πας «κόντρα». Υπάρχει ένα όριο στο πόσο μπορείς να την εκμεταλλευτείς. Πέραν από αυτό το όριο, ετοιμάζεσαι για… τιμωρία. Δεν το κάνει από «εκδίκηση». Δεν υπάρχει καμιά εκδίκηση σε ολόκληρο το σύμπαν και γι΄ αυτό δεν πρέπει να υπάρχει και μέσα μας.
Ο λόγος που θα σε τιμωρήσει, είναι για να προστατέψει όλα τα υπόλοιπα δημιουργήματα. Η υπακοή αυτή λοιπόν, δεν είναι σαν τις άλλες. Είναι μια υπακοή που δείχνει τον σεβασμό σου και την εκτίμησή σου σε όσα μπορεί να σου προσφέρει απλόχερα και άφθονα, κάθε μέρα. Σε όσα σου προσέφερε εκατομμύρια χρόνια πριν καν γεννηθείς. Είναι ίσως κάτι παραπάνω από την υπακοή για την οποία γράφει ο Μπέικον. Είναι ευγνωμοσύνη. Καλύτερα λοιπόν να διαβάζουμε τον Χέρμαν Μελβίλ και τον Μόμπι Ντικ, αλλά… να καταλήγουμε στον Γύρο του Κόσμου σε 80 μέρες, του Ιουλίου Βερν.
Φωτόαπό: brewbooks
