Αλήθεια, ποιός αξίζει τον οίκτο μας; Είναι ο οίκτος συναίσθημα για το οποίο πρέπει να χαιρόμαστε που το έχουμε; Σε ανθρώπους που τυχαίνει κάτι άσχημο, κάτι απεχθές το οποίο δεν θα το ευχόμασταν ούτε στους εχθρούς μας, νιώθουμε στεναχώρια μαζί με κατανόηση. Όχι οίκτο. Τι κακό μπορεί να συμβεί σε κάποιον και εμείς να του προσφέρουμε οίκτο;
Καλύβες που τις παίρνει ο άερας…
Φαντάζομαι την απογοήτευσή σου, την πρώτη φορά που έμεινες με ανοιχτό το στόμα, όταν κάποιος που είχε μόνο κέρδος από σένα, σε έκανε να νιώθεις προδοσία. Δύσκολο να το δεχτείς. Αλήθεια είναι όμως πως ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία έχει στηριχθεί στο «δαγκώνω το χέρι που μου δίνει να φάω». Τι σε ενδιαφέρει όμως τώρα η ιστορία της ανθρωπότητας; Είναι στα υπέρ σου το κόλπο αυτό. Να κάνεις γιγαντο-αφίσα, την εικονίτσα που εσύ τώρα βλέπεις. Αν κάτι ισχύει γενικώς, θα ισχύει και σε σένα. Είναι μια αρχή και αυτό…
Οι άνθρωποι που είναι περισσότερο επιρρεπείς στα «διπλά ταμπλό», στο να σου χαμογελούν όμορφα και μόλις στρίψουν το πρώτο στενό να έχουν πάντα κάτι άσχημο να πουν, δεν είναι «κακοί». Εντάξει, μπορεί και να είναι…Το θέμα είναι πως αν τους δεις για «κακούς», θα τους κάνεις «εχθρούς». Όχι και να σέρνεσαι για «πόλεμο» με κάτι τέτοιους. Είναι απλά, αδύναμοι χαρακτήρες. Είναι «κτίρια» των οποίων η τύχη, εξαρτάται από τον αέρα…Εύκολα λυγίζουν, εύκολα πέφτουν…
Περαστικοί.
Ο θυμός, τα μίση και τα πάθη, είναι ο τρόπος με τον οποίον οι άνθρωποι αυτοί αναπαράγουν τους εαυτούς τους. Έρχονται, κάνουν αυτό το οποίο ξέρουν και σου φυτεύουν και έναν σπόρο τους. Σκοπός είναι, να μην φυτρώσει τίποτε από αυτά, σε σένα. Είσαι στο πεζοδρόμιο και ρωτάς έναν περαστικό που είναι μια πλατεία. Εκείνος, σου απαντάει λέγοντάς σου την οδό και τελικά, μόνο πλατεία δε βρίσκεις. Θα μπορούσε να σου πει «δεν ξέρω, δεν απαντώ». Πόση κακία θα του κρατήσεις; Πόσο πολύ θα την κρατήσεις; Ήταν απλά ένας περαστικός… Θα απαιτούσες λοιπόν από έναν περαστικό να σου φερθεί λες και είναι φίλος; Να σκεφτεί την ταχύτερη διαδρομή για σένα, να υπολογίσει μήπως κάνει λάθος, να σου πει «ρώτα και αλλού». Θα την ήθελες αυτήν τη συμπεριφορά, όμως, δεν την απαιτείς. Έτσι ακριβώς είναι αυτοί οι άνθρωποι. Περαστικοί σε όλα.
Οίκτος και πάλι οίκτος.
Πώς θα σου φαινόταν αν ζούσες έτσι; Αν παρίστανες τον «επιστήθιο» σε 5-10 ανθρώπους και τελικά ήσουν για όλους περαστικός; Αν πήγαινες σε κάθε έναν από αυτούς και κατηγορούσες τον άλλο και δώσ’ του ξανά από την αρχή. Πόσο φοβισμένος θα ήσουν, πόση δίψα θα είχες για καταστροφή, πόσα άσχημα πράγματα θα σε οδήγησαν στο να συμπεριφέρεσαι τόσο άρρωστα; Πολλές οι ερωτήσεις… Μόνο με ερωτήσεις, απαντάς στις… απαντήσεις. Έναν τέτοιον άνθρωπο, τον έχει βρει το μεγαλύτερο κακό. Φέρεται ανήθικα σε όσους τον πιστεύουν για φίλο, για καλό άνθρωπο. Αυτός ο άνθρωπος είναι μόνος του και θα γίνει περισσότερο μόνος. Είναι σα να τον βρήκε ένα φριχτό ατύχημα. Δε γίνεται να κρατήσεις κακία, μίσος και θυμό για κάποιον που του «έτυχε» να γίνει έτσι. Σωστά; Μα λες πως είναι η επιλογή του, έτσι θέλει να ζει, δεν το έκανε άθελά του. Ακόμη χειρότερο. Πόσο άσχημα πρέπει να είναι κάποιος για να επιλέγει κάτι τέτοιο; Οίκτος.
Με λύπη αλλά και αδιαφορία. Σαν τον Αριστοτέλη ένα πράγμα…
Κάποια ωραία μέρα με «αττικό καιρό», ο Αριστοτέλης βρέθηκε σε ένα τραπέζι για να συνομιλήσει με φίλους και γνωστούς. Αφού είπε ό,τι είπε, έφυγε. Κάποιος «καλοθελητής» και λάτρης της ίντριγκας, πήγε και του είπε «Μόλις έφυγες, αυτοί οι δύο σε κατηγορούσαν». Ο Αριστοτέλης, του απάντησε: «Όταν λείπω, τους επιτρέπω και να με δείρουν». Αυτό τα λέει όλα. Αυτούς τους περαστικούς, που μπορεί να σε «σπάνε στο ξύλο», μόνο όταν λείπεις, θα τους συναντάς συχνά. Αν δεν αντέχεις άλλο να τους λυπάσαι, σου… επιτρέπεται να κάνεις κάτι ακόμη χειρότερο… Να αδιαφορήσεις. Να είσαι τόσο αδιάφορος όσο είναι οι περισσότεροι «περαστικοί» μεταξύ τους…
Φωτό από: David Blackwell.
