«Εκείνος που δεν ξέρει να κατακτήσει με την καλοσύνη, δε θα κατακτήσει με τη δύναμη.»
Άντον Τσέχωφ.
Ο τρόπος που φερόμαστε, είναι και αυτός που μας βάζει σε «κουτί». Αυτήν την ταμπέλα, δεν την κολλάμε τόσο εμείς, όσο οι άλλοι που ζουν τις συμπεριφορές μας. Οι τρόποι μας, εξαρτώνται πάντα από πολλές καταστάσεις. Ξεκινούν από τα βιώματα και φτάνουν μέχρι τον τρόπο με τον οποίον ξυπνήσαμε κάποια μέρα. Αν κάποια πράγματα μας πάνε «στραβά», οφείλουμε να σκεφτούμε και τη συμπεριφορά που έχουμε, μήπως έτσι, σκάβουμε τον λάκκο στον ίδιο τον εαυτό μας.
Το αποτέλεσμα, μετράει (;)
Η έννοια του αποτελέσματος, είναι από τις λίγες που ζουν στις κορυφές του μυαλού μας. Πράττουμε με βάση το αποτέλεσμα. Μάλιστα, το καλό αποτέλεσμα, εκείνο που θα ευνοήσει εμας. Καταστρώνουμε σχέδια, κάνουμε «προσομοιώσεις μάχης» πάνω στο χάρτη, κάνουμε «πρόβες». Ταυτόχρονα, προσπαθούμε να μάθουμε ταχύρρυθμα όλα εκείνα τα «κόλπα» που μπορούν να μας εξασφαλίσουν μια έξοδο στο ξέφωτο, πολύ πιο γρήγορα. Είπαμε πως θέλουμε το καλό αποτέλεσμα για τους εαυτούς μας. Πάνω εκεί, ξεκινούν και τελειώνουν όλα αυτά που μετά τα λέμε «χαρακτήρα». Πόσο προσηλωμένος είσαι στο αποτέλεσμα; Τι μπορείς να κάνεις για να το πετύχεις; Είναι καλό να μπορείς να κάνεις τα πάντα για ένα καλό αποτέλεσμα;
Άλλο το ένα και άλλο, το άλλο…
Ο τρόπος, ίσως και να αξίζει περισσότερο από το αποτέλεσμα. Τουλάχιστον αυτός είναι που σε διακρίνει. Ο τρόπος, είναι «εσύ». Είναι το αποτύπωμά σου, το ίχνος σου, η σφραγίδα σου και η υπογραφή σου στη ζωή. Από αυτόν καθορίζεσαι και τελικά, με βάση αυτόν σε κρίνουν. Σκέψου λοιπόν, ποιός είναι πιο «αποτελεσματικός»: Εκείνος που προσπαθεί να πετύχει κάτι που αναγκαστικά περνάει μέσα από άλλους ανθρώπους, με επιβολή, ή με ευγένεια και ανθρωπιά; «Ωραία λέγονται, δύσκολα γίνονται πράξη». Έχουμε θυμηθεί πολλές φορές που φερθήκαμε καλά σε κάποιον και ακόμη και αν το ζήτημα ήταν ζωτικού συμφέροντος, τελικά ο στόχος έγινε πραγματικότητα. Θυμόμαστε και άλλες φορές, που μας «έπαιρνε» να κάνουμε τους καμπόσους, και πάλι τα καταφέραμε. Η διαφορά είναι μόνο μία. Στη δεύτερη περίπτωση, επιβάλλεσαι. Στην πρώτη, μένεις αξέχαστος…
Με το καλό και …στον καλό.
Αφού δεν πείθεσαι εύκολα, σκέψου κάτι ρεαλιστικό. Είτε θέλεις να ξεκινήσεις μια φιλία, είτε στοχεύεις σε μια πώληση, και στις δύο περιπτώσεις, επιθυμείς το ίδιο πράγμα. Αυτό και αν ακούγεται παράξενο…Λες οτι είναι άλλες οι διαπροσωπικές και ανθρώπινες σχέσεις και άλλο οι επαγγελματικές. Αν έχεις χρόνο γι’ αυτό θα δεις πως είναι διαφορετικά τα διακυβεύματα, όχι οι σχέσεις. Και στη φιλία και στην πώληση, επιθυμείς να κερδίσεις την εμπιστοσύνη κάποιου ανθρώπου. Και στις δύο περιπτώσεις, ζητάς και υπόσχεσαι εμπιστοσύνη.
Δύο ίδια μαγαζιά, με ίδια προϊόντα, ίδιο μπάτζετ και γενικά, όλα μεταξύ τους είναι ίδια, πέραν από τον ιδιοκτήτη. Στο έναν, πας και αγοράζεις πράγματα και νομίζεις οτι …κάνεις κακό που αγοράζεις από εκείνον με τον τρόπο που σου συμπεριφέρεται. Άγαρμπος, τύπος του «να γίνει η δουλειά» και πολλές φορές «πονηρός». Στο άλλο μαγαζί, βλέπεις έναν άνθρωπο να σε αντιμετωπίζει ως άνθρωπο. Θα σε ρωτήσει τι κάνεις, θα πιάσει μαζί σου μια κουβέντα, θα σε ρωτήσει αν θέλεις κάτι και μπορεί να σου πει… «Άσε το αυτό, μην το αγοράσεις, είναι για πέταμα…».
Λοιπόν, σε ποιόν θα πας ξανά; Ποιός είναι ο πιο… αποτελεσματικός; Ο «καλός» βέβαια…
Αυτό είναι το καλό… ότι το κακό γίνεται μία φορά!
Όσο και αν καμαρώσεις που φέρθηκες με επιβολή και χρησιμοποίησες όλα εκείνα που μπορούν να τρομάξουν κάποιον και να τον αναγκάσουν να κάνει αυτό που εσένα συμφέρει, να ξέρεις οτι αυτό έγινε μία φορά. Έστω, θα έχει ημερομηνία λήξης. Ακόμη και αν έπεσες σε «τρομαγμένο» άνθρωπο, θα βρει τον τρόπο να σου ξεφύγει. Μέσα του σε νιώθει βάρος, σχεδόν σε μισεί ενώ όπου σταθεί και όπου βρεθεί σε κατηγορεί. Και αν είναι και καλός άνθρωπος, τόσο πιο πιστευτός θα γίνει… Όταν λήξει η σχέση του μαζί σου, δε θα θέλει να σε πλησιάσει πάλι. Τότε, θα πρέπει να σου δώσει κανείς συγχαρητήρια γιατί ήδη έχεις καταστρέψει τον εαυτό σου, πάνω σε άλλους…Και σκέψου, μιλήσαμε για έναν στον οποίον φέρεσαι άσχημα συστηματικά… Ανεξάρτητα αν είσαι σε θέση ισχύος ή όχι, καλό είναι να θυμάσαι πως ο απέναντί σου, νιώθει και επιθυμεί τα ίδια με σένα. Θέλει να του φερθούν όμορφα, θέλει να νιώσει οικεία, να νιώσει άνθρωπος. Να του φερθείς σα να είναι φίλος σου και ας μην είναι, και ας μη γίνει ποτέ.
Μάλλον γι’ αυτό ο Τσέχωφ πίστευε πως χωρίς καλοσύνη, η δύναμή σου είναι άχρηστη. Γιατί η καλοσύνη είναι τελικά η δύναμη.
Φωτό από: Antonella Beccaria
