Γλυφάδα, 2000. Πρέπει να ήταν Μάιος, ή Ιούνιος αρχή καλοκαιριού σε ένα από τα πρώτα Σαββατοκύριακα που η Αθήνα νιώθει πραγματικά το καυτό καλοκαίρι. Σε εκείνες της ημέρες, που από τα 4 εκατομμύρια που κατοικούν στην πρωτεύουσα, νιώθεις πως τα 3,5 συνωστίζονται στην παραλία προκειμένου να γευθούν την ομορφιά του θαλασσινού νερού, την ανάσα δροσιάς που δίνει στα ζεστά θερινά μεσημέρια.
Απογευματάκι, γύρω στις 6 και παραδοσιακή στάση για φαγητό, μετά το μπάνιο στα νότια της Αττικής.
Κάνω μια παρένθεση, με κίνδυνο να γενικολογήσω και με δεδομένο πως αυτό που λέω ίσως να μην ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα: Η γενιά των Ελλήνων αθλητών στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του 2000, χαρακτηρίζονται από 2 πράγματα: σίγουρα πολύ ταλέντο, αλλά σίγουρα και στο μεταίχμιο επαγγελματία και ερασιτέχνη αθλητή. Όχι βάση οικονομικών κριτήριων δεδομένου πως σίγουρα τα χρήματα που λάμβαναν ήταν αρκετά, αλλά βάση του τρόπου ζωής τους που περισσότερο παρέπεμπε σε προφίλ πλούσιων ανθρώπων που γεύονταν το νέκταρ της καλοπέρασης και λιγότερο σε αθλητές που ήταν πραγματικά φιλόδοξοι να πετύχουν.
Ο Γιώργος Καραγκούνης, δεν ανήκε στους παίκτες που αμείβονταν πλουσιοπάροχα, παρά το γεγονός πως αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό. Επιστρέφω στην Γλυφάδα του 2000 όμως. Σε μια ταβέρνα, τα φαγητά πηγαινοέρχονται, ιδρωμένα γκαρσόνια πασχίζουν να εξυπηρετήσουν στην ώρα τους πελάτες, η ζέστη δυσκολεύει την ζωή τους. Πίσω από τον κόσμο, ο Γιώργος Καραγκούνης με την παρέα του, ανάμεσα σε παραδοσιακά εδέσματα. Δεν τρώει τίποτα μέχρι την στιγμή που φθάνει η παραγγελία του. Κοτόπουλο με χόρτα χωρίς λάδι και λίγο νερό να συνοδεύσει το γεύμα του, παρά το γεγονός πως βρίσκεται σε διακοπές.
«Ποδοσφαιριστής και αθλητής γενικότερα, είσαι 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες τον χρόνο» λένε σημαντικοί προπονητές και ο Γιώργος Καραγκούνης το εφαρμόζει όσο κανένας. Δεν κάπνισε, δεν ήπιε, δεν ξενύχτησε. Δεν υπάρχει παίκτης αυτής της γενιάς, που να μην είχε έστω και μια φορά δώσει λαβή για ένα τέτοιο δημοσίευμα. Ο Καραγκούνης, είχε ένα πράγμα που τον ξεχώριζε από όλους τους άλλους Έλληνες παίκτες της δικής του εποχής. Ήταν ο πιο επαγγελματίας. Ανεξάρτητα των συναισθηματικών του στιγμών ως παίκτης, δεν ήταν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από Επαγγελματίας Ποδοσφαιριστής (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) και με αγάπη για τον Παναθηναϊκό.
Ευέλικτος, έξυπνος παίκτης, άρτιος τακτικά, με απερίγραπτο πάθος για αυτό που κάνει. Ζούσε για αυτό, για να παίζει, για να τρέχει, να σουτάρει, να πασάρει να σκοράρει. Υπερβολικός όταν του γινόταν φάουλ, αλλά στο τέλος συμπαθείς ακόμα και στους αντιπάλους του. Έπαιξε συνολικά σε 550 παιχνίδια της επαγγελματικής του καριέρας. Σε Παναθηναϊκό, Απόλλωνα Σμύρνης, Ίντερ, Μπενφίκα και Φούλαμ. Σε δυο εκ των κορυφαίων πρωταθλημάτων της Ευρώπης. Με την Εθνική Ελλάδος, κατακτώντας το ευρωπαϊκό του 2004, πρωταθλητής με τον Παναθηναϊκό με τον οποίο συμμετείχε σε μεγάλους αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ. Έπαιξε έχοντας πάθει ρήξη χιαστού και αποτέλεσε την σημαντικότερη μορφή της Εθνικής Ελλάδος όντας πρώτος σε συμμετοχές και έχοντας αγωνιστεί σε 2 Παγκόσμια Κύπελλα και 3 Ευρωπαϊκά, κάνοντάς τον, κατά την ταπεινή μου άποψη, τον μεγαλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.
Ας του ευχηθούμε, καλή επιτυχία στο νέο του πόστο, ως διευθυντής ποδοσφαίρου της Εθνικής Ελλάδας με ευχή, να είναι όσο πετυχημένος υπήρξε ως ποδοσφαιριστής.
Δείτε, μερικές από τις ωραιότερες στιγμές του.
