Για τη δημοσιογραφία υπάρχει ένα πολύ γνωστό απόφθεγμα: Όταν μπαίνεις δεν ξέρεις τίποτα και γράφεις για τα πάντα. Όταν πια κοντεύεις να βγεις από το επάγγελμα, ενώ ξέρεις τα πάντα, δεν γράφεις τίποτα.
Τηρουμένων των αναλογιών, μετά από εικοσιπέντε χρόνια στην αγορά των media και της επικοινωνίας, αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου σαν έναν μαθητευόμενο δημοσιογράφο που επιχειρεί να γράψει ένα άρθρο για όσα δεν ξέρει. Καλό αυτό, για έναν άντρα σαράντα έξι χρόνων. Η μαθητεία είναι ελιξίριο νεότητας. Αλλά το πράγμα είναι πολύ πιο σοβαρό.
Ζούμε σε ένα ολοένα και πιο πολύπλοκο κόσμο, ο οποίος αναπτύσσει πρωτόγνωρες ταχύτητες. Το χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να μένει στάσιμος και να μην εμπλουτίζει τον εαυτό του.
Κι αυτό συνήθως συμβαίνει όταν έχει γίνει κυρίαρχη συνήθεια, η νοοτροπία του «τα ξέρω όλα». Η Ελλάδα είναι ίσως το πιο οικείο παράδειγμα του πως η εμπεδωμένη συνήθεια της νοοτροπίας του «τα ξέρω όλα», οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη δίνη μιας κρίσης.
Συλλογικής στην περίπτωση του παραδείγματος της Ελλάδας, προσωπικής σε εκατοντάδες παραδείγματα φίλων και γνωστών ή ακόμη και του ίδιου του εαυτού μας. Από τη στιγμή που νομίσεις πως τα ξέρεις όλα, προετοιμάσου για να φύγει η γη κάτω από τα πόδια σου.
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Κυριαρχεί στο σύμπαν κάποια συνομωσία αγνωστικισμού;
Πιστεύω πως έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά του Ουρανού και της Γης. Το δεύτερο μας αρέσει να το ξεχνάμε, διότι το μεγάλο άγχος μας είναι μήπως πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας. Πράγμα που σημαίνει ότι αναζητάμε ένα «κράνος» προστατευτικών αντιλήψεων, για «να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας».
Έλα όμως που αμετακλήτως έχει καταδειχθεί πως η Γη γυρίζει, οπότε οι βολικές συνήθειες του παρελθόντος, δεν μπορούν να μας εγγυηθούν το μέλλον.
Ο Χρόνος – Κρόνος κάπως έτσι εξακολουθεί να τρώει τα παιδιά του. Είτε είναι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, είτε εμείς οι ίδιοι, είτε Αυτοκρατορίες ολόκληρες. Σωτηρία υπάρχει μόνο μέσα στην «κιβωτό» της επινοητικότητας και της δημιουργικότητας.
Ό,τι μοιάζει στη συνήθεια ως αίνιγμα, για τη δημιουργικότητα είναι άνοιγμα. Τα κλειστά συστήματα καταρρέουν σύμφωνα με το νόμο της εντροπίας. Το ζήτημά μας λοιπόν είναι να αφήνουμε ανοιχτά ερωτήματα, να αποδεχόμαστε τη μαθητεία μας σε καινοτόμες απαντήσεις, επιδιώκοντας τη ζεύξη ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που μπορούμε να γίνουμε.
Ακόμα και εάν αυτή η στάση ζωής, μας κάνει να αισθανθούμε ξαφνικά ως μαθητευόμενοι μάγοι, να μην το φοβηθούμε.
Άλλωστε, υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να γίνει καθένας μας ο Μάγος της ζωής του;
(Το site ευχαριστεί το Ζαχαρία Λουδάρο, αναγνώστη μας, για το πολύ εμπνευσμένο άρθρο που μας έστειλε και που μας έβαλε σε προβληματισμούς)
