«Όταν δεν μπορούμε πια να αλλάξουμε μια κατάσταση,
καλούμαστε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας».
Victor Frankl
Πάντα θέλουμε και προσπαθούμε να αγγίξουμε την ευτυχία. Είναι ο ίδιος ο στόχος που μας προκαλεί να μεταβαλλόμαστε και να εξελισσόμαστε. Η ευτυχία φαίνεται να προτιμάει τα μονοπάτια αντί των μεγάλων και ευθέων δρόμων.
Όλη η εξέλιξη του εαυτού μας καθορίζεται από τις προκλήσεις στις οποίες καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε. Μέσα από αυτές τις προκλήσεις κινητοποιείται όλος μας ο εαυτός και καθετί δυναμικό που κατοικεί μέσα μας αναδεικνύεται προκειμένου να κερδίσουμε την πρόκληση. Παράλληλα μπορούμε να εντοπίσουμε και τις αδυναμίες μας. Συνιστά ειρωνεία που στα δύσκολα και στα πιο έντονα μπορείς να συναντήσεις την αυτογνωσία, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή αυτή η ειρωνεία.
Οι καταστάσεις που μας φέρνουν δυσφορία, άγχος και στεναχώρια παρουσιάζουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, ανεξάρτητα από τη σοβαρότητά τους. Αυτό το κοινό είναι πως μια κατάσταση που έχει τη μορφή προβλήματος, μας διαταράσσει τη σταθερότητα και την μέχρι πριν, πάγια οπτική που είχαμε για το πρόβλημα. Το απρόβλεπτο είναι μέσα στη ζωή αλλά δεν μπορούμε να σκεφτούμε με βάση το απρόβλεπτο. Η ζωή μας στηρίζεται στο πρόγραμμα, το οποίο από τη λέξη και μόνο, υπονοεί δραστηριότητες που θα γίνουν στο άμεσο μέλλον, για το οποίο δεν ξέρουμε απολύτως τίποτε. Γνωρίζουμε τη σπουδαιότητα του προγράμματος, αλλά ξεχνάμε ότι και αυτό καθορίζεται με τη σειρά του από παράγοντες που δεν μπορούν να προβλεφθούν.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενώ είχαμε κανονίσει τα πάντα και στην εντέλεια και παντού βλέπουμε λιακάδα, έρχεται από το πουθενά μια καταιγίδα για την οποία δεν είχαμε προβλέψει. Ξαφνικά, αντί να αντιμετωπίζουμε τα προβλεπόμενα, αντιμετωπίζουμε άλλα και μάλιστα με άλλη ψυχολογία, ιδίως όταν είναι δυσάρεστα.
Η ουσία είναι ότι ξαφνικά, χάνουμε τον ορίζοντά μας και τη σταθερότητα και απαιτείται η υιοθέτηση μιας άλλης στάσης, μιας αλλαγής που θα γίνει η άμυνά μας για την αντιμετώπιση της εκάστοτε δυσκολίας. Όταν οι δυσκολίες έχουν φως στο τέλος του τούνελ, τότε τα πράγματα βοηθούν την αλλαγή πορείας μας καθώς γνωρίζουμε ότι υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες διεξόδου. Υπάρχουν όμως και δυσκολίες που έχουν σοβαρές πιθανότητες να μην επιλυθούν. Είναι αυτό αδιέξοδο; Σαφώς και όχι. Η λαϊκή σοφία μας έχει δώσει μια σημαντική απάντηση με μια ερώτηση: «Στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;».
Αυτό που έχουμε παρατηρήσει σε κάθε μας δραστηριότητα, επιτυχημένη ή αποτυχημένη, είναι πως εμείς διαμορφώνουμε το «γιαλό μας». Εμείς αποφασίζουμε το πώς θα δούμε μια κατάσταση. Σκεφτείτε να ήταν αυτό διαφορετικό…Ακόμη και στις καταστάσεις που είναι άλυτες, δεν έρχεται το αδιέξοδο. Αντίθετα, η διέξοδος είναι η δική μας αλλαγή. Θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τόσο τον εαυτό μας, έτσι ώστε αυτός να δει τη δυσκολία ως κάτι φυσιολογικό. Ο πυρήνας αυτής της σκέψης είναι πως τις αλλαγές που περιμένουμε να γίνουν έξω από εμάς, τις εφαρμόζουμε στον εαυτό μας. Αλλάζουμε την πορεία μας.
Ευτυχώς, το ανθρώπινο ον, έχει μέσα στο DNA του την προσαρμοστικότητα. Ο CharlesDarwin, όταν έλεγε πως επιβιώνει αυτός που προσαρμόζεται ευκολότερα και γρηγορότερα, διαμόρφωνε μια από τις μεγαλύτερες αρχές της σύγχρονης σκέψης. Η ύπαρξή μας, θα ήταν μετριότατη αν δεν είχε σφυρηλατηθεί σε δυσκολίες που ανάγκασαν τον άνθρωπο να «εφεύρει» νέα χαρακτηριστικά προκειμένου να επιβιώσει και να επαυξηθεί.
Ο μακρινός μας συγγενής που αναγκάστηκε να ζήσει στις παγετώδεις περιόδους, δεν μπόρεσε να αλλάξει το κλίμα, μπόρεσε όμως να το αντιμετωπίσει, αλλάζοντας τη δική του δυναμική. Όσο δύσκολη και να είναι η αλλαγή θεμελιωδών χαρακτηριστικών μας, συνιστά μια απαραίτητη διαδικασία. Καμία πορεία που γίνεται μέσα στην ηλιοφάνεια δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο απόλαυσης εάν δεν έχουμε γνωρίσει την πορεία μέσα στην ομίχλη.
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
