Πάμε πίσω περίπου τέσσερις αιώνες, που ο Ρενέ Ντεκάρτ, κατέληξε φιλοσοφικά στο «σκέφτομαι άρα υπάρχω». Την προηγούμενη ρύση, θα την βρείτε παντού και πάντα και μαζί με το «όσο ζω ελπίζω», είναι από εκείνες τις φιλοσοφικές «ατάκες» που η Δύση έχει σε μεγάλη εκτίμηση. Εδώ, θα παραφράσουμε λίγο τον Καρτέσιο, πιστεύοντας πως η ατομική σκέψη του καθενός, δεν ορίζει την ύπαρξή του τόσο, όσο το κάνει η φιλία…
Δείξε μου τους φίλους σου…
Χαίρω πολύ, υπάρχουμε! Έχουμε σκέψεις, έχουμε συναισθήματα και αισθήσεις. Κι όμως, δε λέμε τόσο συχνά «Υπάρχω», όσο λέμε το «δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιός είσαι». Πολύ μεγάλη αλήθεια έχει η συγκεκριμένη φράση που βρίσκεται στις λαμπρές σελίδες της λαϊκής σοφίας… Οι φίλοι που έχουμε, είναι οι ίδιες μας οι προτιμήσεις. Είναι οι επιλογές μας και τα κριτήρια που θέτουμε για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Τα κριτήρια αυτά, δεν είναι μόνο εκείνα που καθορίζουν τον ιδανικό φίλο για μας, αλλά κυρίως, τον ιδανικό άνθρωπο. Οι καλύτεροί μας φίλοι και τα χαρακτηριστικά τους, δείχνουν το τι θέλουμε εμείς από τους ανθρώπους και με ποιές προϋποθέσεις εμείς νιώθουμε καλά απέναντι σε εκείνους.
Εμπιστοσύνη, συντροφικότητα, ή αλλιώς… ζωή.
Δε θα μαλώσουμε με τις λέξεις, ούτε μεταξύ μας για τις λέξεις. Για να διαχωρίσουμε την ύπαρξη από τη ζωή, μπορεί να χρειαστούν λεπτά ή όλοι οι αιώνες στους οποίους οι άνθρωποι φιλοσόφησαν. Αιώνες, δε διαθέτουμε… Είναι κάποιες φορές, που δεν είμαστε καλά και όταν μας ρωτάνε πώς είμαστε, απαντούμε «εδώ, υπάρχω…». Υπάρχει και ένα δοχείο γλάστρας, ένα τραπέζι, ένα έπιπλο κτλ. Εδώ, μιλάμε για ζωή όμως. Σαν άνθρωποι υπάρχουμε, μόνο όταν ζούμε… Η φιλία μοιάζει με κουτί που έχει μέσα της πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και ταυτόχρονα, απαραίτητα για τη ζωή μας. Εμπιστοσύνη. Το να έχεις πίστη σε κάποιον πέραν του εαυτού σου, σε κάνει ξεχωριστό. Όχι τόσο ως προσωπικότητα, όσο ως ον και ως άνθρωπο. Πίστη σε άνθρωπο σημαίνει πως αν σου δέσουν τα μάτια, θα τον αφήσεις σε να σε οδηγήσει χωρίς να αγχώνεσαι για το αν πηγαίνεις καλά… Πίστη σε κάποιον άνθρωπο, σημαίνει πως αν του έλεγες να πει κάτι σε κάποιον, θα ήσουν σίγουρος οτι είπε όσα είπες, ακόμη και με τον τρόπο που τα είπες…
Το να νιώθεις συντροφικότητα με κάποιον, είναι άλλο ένα δώρο που χαρίζει στην ύπαρξή μας – στη ζωή μας – η φιλία. Να ξέρεις πως με αυτόν τον άνθρωπο συμπορεύεσαι. Δε χρειάζεται να είσαι «ευγενικός» για να του πεις πως νιώθεις. Η ευγένεια, είναι μια αξία που η φιλία την εκτιμά, αλλά δεν την αποθεώνει… Συντροφικότητα θα πει να είσαι σαν βρεγμένη γάτα και να βλέπεις τον άνθρωπο που στην εμπνέει, βρεγμένο… Η συντροφικότητα, «απαξιεί» να απαντήσει στα ερωτήματα «πού σε συντροφεύω, σε τι σε συντροφεύω;».Το θεωρεί δεδομένο. Σε όλα. Χαρές, λύπες, πλάκες, φάρσες, σε καταβάσεις εύκολες, χωρίς «πετάλι», σε αναβάσεις δύσκολες με «σχοινιά», σε Ολύμπους ή Γολγοθάδες, θα βαρεθείς να βλέπεις τον φίλο που σε συντροφεύει. Μακάρι να «βαριόμαστε» πάντα τόσο…
Και να φωνάξεις δυνατά το όνομά σου, μόνος σου, ποιός θα σ’ ακούσει;
Είμαστε ξεχωριστοί, αλλά όχι χωριστοί. Είμαστε μοναδικοί, αλλά όχι μόνοι. Έχουμε την πολυτέλεια σε αυτήν τη ζωή να αποκτήσουμε φίλο ή φίλους. Ανθρώπους που θα μας πείσουν όχι μόνο για την ύπαρξή μας, αλλά και για τη ζωή μας. Ο καλύτερός σου φίλος, δε θα σε αλλάξει με παραινέσεις και νουθεσίες. Θα σε αλλάξει με την παρέα του. Χωρίς μεγάλη προσπάθεια, θα θυσιάζεσαι για εκείνον και το ίδιο θα κάνει και εκείνος για σένα. Είπαμε, πως η ευγένεια δεν αποθεώνεται από τη φιλία. Η θυσία όμως, είναι το άγαλμά της, ο ναός της και ό,τι πιο ιερό έχει να σου δώσει. Η αντανάκλασή μας, δεν είναι ο εαυτός μας. Πάντα είναι ο καλύτερός μας φίλος. Εκείνος, μπορεί να ακούσει πριν καν πούμε. Όλα τα καλά του πλανήτη αν έχεις αλλά δεν έχεις κάποιον να του τα δείξεις, είναι περίπου σα να μην τα έχεις. Για σκέψου…
Φωτόαπό: justine-reyes/(CC BY 2.0)
