Με ποδήλατο ξεκινάω τη μέρα μου και με ποδήλατο μπορεί να την τελειώσω. Το παίρνω από το σπίτι μου και «με πηγαίνει» μέχρι το σταθμό του Ηλεκτρικού. Μπαίνουμε μέσα στο τελευταίο βαγόνι και «ταξιδεύουμε παρέα» για περίπου 30 λεπτά. Σε αυτό το «ταξίδι» συγκεντρώνουμε σχεδόν όλα τα βλέμματα του βαγονιού. Μία κοιτάζουν εμένα, μία κοιτάζουν αυτό. Το ποδήλατό μου είναι σαν να έχει αποκτήσει προσωπικότητα. «Ανοίγει διάλογο» με τους συνεπιβάτες του: «Τι κοιτάς, ρε μεγάλε; Βλέπεις τίποτα περίεργο;» λέει στον έναν…«Ευχαριστώ πολύ για το κοπλιμέντο, μου το έχουν πει κι άλλοι ότι είμαι πολύ ωραίο!» λέει στον άλλον!
Το ποδήλατο και άμα το δεις πιο «βαθιά», που λένε και οι ειδικοί, η κρίση μού έχει αλλάξει την καθημερινότητα προς το καλύτερο, το πολύ καλύτερο. Για να γλιτώσω χρήματα, δεν πήζω στην κίνηση, δεν κάνω κάθε μέρα την ίδια βαρετή διαδρομή, αθλούμαι με τον πιο ευχάριστο ή και εντατικό τρόπο, όπως θέλω δηλαδή να τσουλήσουν οι ρόδες του ποδηλάτου μου, παίρνω αέρα και μυρωδιά από την πόλη, νιώθω ωραία με τον εαυτό μου. Είδες άμα βρεθείς σε κρίση και βάλεις τον εαυτό σου να σκεφτεί και να κάνει αλλιώς; Όλα μπορούν να γίνουν αλλιώτικα! Και όταν λέμε αλλιώτικα, εννοούμε καλύτερα.
Αυτό μόνο είναι ένα από τα αρκετά παραδείγματα που αποδεικνύουν πως η κρίση δεν είναι ο τεράστιος, ανυπέρβλητος, μοχθηρός γίγας που καταβροχθίζει χρήματα, κέφι και καθημερινές ισορροπίες. Είναι και μια ευκαιρία για να αλλάξουμε, να προσαρμοστούμε, να εξελιχθούμε, να κερδίσουμε όσα μπορούμε και ό,τι σκαρφιστούμε από τα νέα δεδομένα. Την κοιτάμε στα μάτια και της λέμε: αν νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, δεν στα έχουν πει καλά. Εγώ θα κάνω ό,τι θέλω γιατί μπορώ και αλλιώς. Μπορώ να πάω με ποδήλατο.
Αυτή η «υποχρεωτική» αλλαγή νοοτροπίας αγγίζει ευτυχώς όλο και περισσότερους. Το τελευταίο βαγόνι γεμίζει συχνά δίτροχους επιβάτες με χαρακτήρα, οι ανέξοδες βόλτες στην πόλη είναι συνήθης επιλογή της παρέας, ο καφές από το δρόμο δεν «αγοράζεται» για περισσότερα από €1,30. Όλα αυτά είναι καλά και φυσικά και δεν θα είχαν συμβεί αν δεν μας είχε ταρακουνήσει η κρίση. Θα συνεχίζαμε να καταστρέφουμε το περιβάλλον και την τσέπη μας, οδηγώντας τα αυτοκίνητα χωρίς μέτρο, θα συνεχίζαμε να αγοράζουμε το πολλές φορές καφέ νεροζούμι για €3. Σκεφτείτε το. Άλλωστε, είναι ξεκάθαρα στην κρίση σας…
Φεύγω τώρα! Με περιμένει το «όχημά» μου και το έχω στήσει για να μοιραστώ μαζί σας αυτές τις νέες εμπειρίες. Και όπως σας είπα, έχει προσωπικότητα… Μου έχει κάνει τη ζωή ποδήλατο!
