Πρέπει να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις τους ανθρώπους, αλλιώς η ζωή γίνεται ανυπόφορη.
Άντον Τσέχωφ.
Η ζωή μας έχει γίνει ένα κυνήγι προς την αποτελεσματικότητα. Αυτή είναι μια παρατήρηση αλήθειας. Για να είσαι αποτελεσματικός, πρέπει να κάνεις όσο το δυνατόν λιγότερα λάθη. Πρέπει να αγωνίζεσαι για να τα κάνεις όλα ορθά. Σωστός κυνισμός. Στον κόσμο που το λάθος κοστίζει, η επιλογή των ανθρώπων που θα σε συντροφεύουν γίνεται όλο και πιο κρίσιμη. Η ανάγκη μας να έχουμε τους ιδανικούς –για μας- φίλους, γνωστούς, συνεργάτες κτλ, μας κάνει να τους περνάμε από…κόσκινο και παρόλα αυτά, να κρατάμε και …πισινή. Όλα αυτά, δεν έχουν κάποιο λάθος. Άλλωστε είπαμε, το λάθος, το αποφεύγουμε…Είναι όμως όμορφα;
Καχυποψία: Το απαραίτητο «δηλητήριο».
Ο Αριστοτέλης, έγραφε 2.500 χρόνια πριν, πως η διαφορά του καλού με το κακό, είναι οτι το πρώτο γίνεται με έναν τρόπο ενώ το κακό, με πολλούς. Με λίγα λόγια, οι πιθανότητες να γίνονται πράγματα δυσάρεστα για μας, είναι περισσότερες από το να συμβαίνουν ευχάριστα. Η άμυνά μας σε αυτήν την «θλιβερή στατιστική», έρχεται – ας πούμε – με…ομοιοπαθητική. «Τα περιμένω από όλους, όλα και γι’ αυτό και δε φοβάμαι τίποτε». Η προηγούμενη σκέψη, γίνεται σταθερή νοοτροπία για σένα και κάνεις «εμβόλιο» για να προφυλαχθείς από όλα.
Ο Μάνος Χατζιδάκις, είχε πει κάτι πολύ σπουδαίο, ντυμένο με εξίσου σπουδαία λόγια. «Αν κάποτε το τέρας σταματήσει να μας φοβίζει, σημαίνει πως έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε». Με λίγα λόγια, έχεις κάνει κανόνα το χειρότερο, σκέφτεσαι τα πράγματα που θα μπορούσε να σου κάνει ο χειρότερος άνθρωπος και σκέφτεσαι σαν αυτόν. Την δηλητηριώδη αυτή νοοτροπία, την ονομάζεις με πέντε λέξεις: «Λήψη μέτρων για παν ενδεχόμενο». Δηλαδή, καχυποψία.
Ζωή μέσα στον πόλεμο, χωρίς λεπτό ειρήνης…
Μια τέτοια ζωή, είναι καλή για στρατιώτες και για πολεμιστές. Με τόση καχυποψία, είσαι οπλισμένος σαν αστακός και τουλάχιστον, έχεις τη βάσιμη ελπίδα ότι δε θα προδοθείς, δε θα γίνεις θύμα και δε θα σε εκμεταλλευτούν. Συνεχώς στην πρίζα και έτοιμος για παν ενδεχόμενο. Ζεις στο παρόν, ένα φρικτό μέλλον, ή μάλλον ένα φρικτό «αν». Αλήθεια, ζώντας με αυτόν τον τρόπο ποιά πράγματα μπορείς να απολαύσεις; Δε μιλάμε καν για απολαύσεις καθημερινότητας. Πόσα πράγματα μπορούμε να πούμε για την πιο ισχυρή επιθυμία μας, την ελευθερία; Σε αυτό το κομμάτι, στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορεί να πει κάποιος ότι έξω υπάρχουν κίνδυνοι. Αρχικά, με αυτόν τον τρόπο σκέψης, το μόνο που κάνεις είναι να δίνεις αναβολή στο μοιραίο. Σίγουρα «θα σου τη φέρουν», σίγουρα θα πάθεις και το μόνο που δεν είναι σίγουρο είναι το αν θα μάθεις αλλά και το τί θα μάθεις. Το δεύτερο όμως είναι πιο σημαντικό.
Κατεβάζοντας τα ρολλά…στη ζωή.
Σα να θέλεις μέσα σε ηλιόλουστη μέρα, να δημιουργήσεις συσκότιση. Παντού πας «κρατημένος», «κρατάς μικρό καλάθι», «έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα» και όλα αυτά τα…γκρίζα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν γνωρίζεις ανθρώπους, είναι να τους πάρεις τα μέτρα και να σκεφτείς πιθανούς τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν να σε βλάψουν. Στρατιώτες είπαμε; Μάλλον φυλακισμένοι…Προσπαθείς να δημιουργήσεις ένα δωμάτιο αποστειρωμένο από κάθε πράγμα που σου μοιάζει εχθρικό. Και όντας καχύποπτος, δεν μπορείς να πιστέψεις κανέναν, δε γίνεται να εμπιστευτείς κανέναν. Η καχυποψία σου τώρα, έχει γίνει απιστία. Ακόμη και να δεις στα μάτια σου μπροστά κάτι όμορφο και καλό, κάποια κίνηση από άλλον άνθρωπο που έχει μέσα της κάθε ευγενές πράγμα, εσύ το επανεξετάζεις.
Δε γίνεται να έχει άδικο ο Άντον Τσέχωφ. Μια τέτοια ζωή, είναι όντως ανυπόφορη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ζωή δεν έχει κουπόνι «a la carte». Όσο και να προσπαθήσεις να φιλτράρεις τις απολαύσεις από τους κινδύνους, δεν το καταφέρνεις. Άλλωστε, πολλές από τις απολαύσεις… «τυχαίνει», να βρίσκονται στους μεγαλύτερους κινδύνους…
Φωτό από: www.sxc.hu
