Ο φόβος αγαπητοί μου αναγνώστες, σύμφωνα με την τοποθέτηση του Γιάννη Μπουτάρη, έχει δύο κόρες. Η μία είναι η απραξία και η άλλη είναι η δράση, ή αλλιώς η τόλμη. Έτσι ξεκινάει την ομιλία του στο TEDxAcademy το Σεπτέμβριο του 2013 στο Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας, Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης. Σαν εξιστορεί ένα παραμύθι, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ιστορία της ζωής του και μάλιστα οι πιο πονετικές πτυχές της.
Ο φόβος φαντάζει περίπλοκος μέσα στην απλότητά του, σαν ανίκητος εχθρός που μας διατάζει να συμπεριφερόμαστε ως ανίσχυρα πιόνια. Παίρνει ποικίλες μορφές: την απομόνωση, τη δειλία, τον αλκοολισμό, την κατάθλιψη – όλες τους όμως με ένα κοινό χαρακτηριστικό: λειτουργούν ως «καταφύγια». Έως ότου αποφασίσουμε να γείρουμε πλάι στην άλλη κόρη του φόβου, την τόλμη, τη δράση, να δημιουργήσουμε έκρηξη, μακριά από κάθε είδους απραξία.
Ο Γιάννης Μπουτάρης παρουσιάζεται «γυμνός» στο κοινό του, αποκαλώντας τον εαυτό του «πεταμένο αλκοολικό», όπως υπήρξε κάποτε, σε καιρούς δύσκολους, που το αλκοόλ διατελούσε για αυτόν ένα αποτελεσματικό καταφύγιο των φόβων του. Σήμερα δηλώνει απαλλαγμένος από τον εθισμό που τον είχε φτάσει στον πάτο και εμπνέει το ακροατήριό του με προτάσεις καταστολής του φόβου.
-
Επιχειρηματικό ρίσκο,
-
απομάκρυνση από το «σίγουρο» που μας πνίγει,
-
κυνήγι του άγνωστου καινούριου που ενδέχεται να μας απελευθερώσει,
-
τερματισμός σε ό,τι έχει «πεθάνει»,
-
ξεγέλασμα του ίδιου του θανάτου: όλες αυτές οι φάσεις μιας ζωής κυριευμένες από τη φιλοσοφία της Τόλμης. Τολμάμε να κάνουμε το βήμα προς τα εμπρός, καταστέλλοντας τους φόβους μας, συνομιλώντας μαζί τους, χωρίς να τους υποταχτούμε. Τους ακούμε και έπειτα τους αποδυναμώνουμε. Και έτσι η κάθε μέρα αποκτά μια ολοκάθαρη, δική της σελίδα, για να γεμίσει με όσα μπορούν να μας φέρουν πιο κοντά στον προσωπικό μας θεό.
