Πάντα μέσα στα «προβλήματα ημερήσιας διάταξης», υπάρχουν τα ζητήματα που αφορούν τις φιλίες μας. Είναι πάντα παρόντα. Αν δεν είναι ευχάριστες οι εμπειρίες μας, με χιούμορ, πλάκα και ωραίες αναμνήσεις, τότε πολύ δύσκολα αυτές οι κουβέντες θα είναι ευάερες και ευήλιες. Η πίκρα που κληρονομήσαμε από φιλίες, το αίσθημα της αδικίας και της προδοσίας, αφενός μας κρατούν πίσω, αφετέρου μας βλάπτουν την ψυχή. Τί μπορούμε να σκεφτόμαστε για να μην έχουμε όλες εκείνες τις σκιές;
Οι άνθρωποι δεν είναι…μονόχρωμοι.
Κάποιος, έλεγε οτι η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα χωρίς να σκοτώνει τίποτε. Κάπως έτσι, -καλώς ή κακώς- πρέπει να είμαστε με τους ανθρώπους. Άραγε εμείς, δεν σκεφτόμαστε στο βάθος τον εαυτό μας;; Το καλύτερο εμβόλιο για τα στραβά και τα ανάποδα που αντιμετωπίζουμε στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι να έχουμε μια καλή φωτογραφία του εαυτού μας. Έγχρωμη όμως…Κανείς άνθρωπος δεν έχει «καλά» και «κακά» χαρακτηριστικά. Όλοι οι άνθρωποι έχουν, απλά, χαρακτηριστικά. Πέραν των εξαιρέσεων, (φωτεινών και σκοτεινών), οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα θα σου δείξουν την αγάπη τους. Είναι η αγάπη του «Εγώ». Οπότε, το «άσπρο» και το «μαύρο», ξέχνα το. Οι άνθρωποι έχουν ενδιαφέροντα, πολλές πτυχές και…συμφέροντα.
Μεγαλώνοντας με λάθη.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που φαίνεται να διαπερνά γενεές-γενεών και αναπάντεχα κληροδοτείται σε όλον τον κόσμο, είναι η «απαίτηση-αναμονή καλής συμπεριφοράς από τους άλλους». Μεγαλώνοντας, καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχει τέτοιο συμβόλαιο. Και τελικά, τί; Πού είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ότι μας ενοχλεί. Ξεκινούμε να «βαθμολογούμε» ανθρώπινες σχέσεις, αντίστροφα. Ψάχνοντας το λάθος. Στην πραγματικότητα, από τον μόνο που οφείλεις να έχεις απαιτήσεις, είναι από τον εαυτό σου. Κάπως έτσι, η φιλία στο μυαλό μας είναι ένα ολόκληρο «σύνταγμα», απαράβατο. Σπανίζουν οι φιλίες που είναι χαλύβδινες και αντέχουν σε τέτοιες «συνταγματικές πιέσεις». Συνήθως, οι φιλίες δεν αντέχουν στην πίεση και σπάνε. Επομένως, όχι πολύ βάρος…Η φιλία «ζυγίζεται» στο τέλος και όχι στην αρχή.
Όλα είναι όμορφα μέχρι τη μέρα που…δε θα είναι.
Παιδικές φιλίες που περνάνε σε διάρκεια μία και δύο δεκαετίες, άνθρωποι που έχεις μάθει να μεγαλώνουν μαζί σου. Ξαφνικά μαθαίνεις «ευχάριστα» πράγματα. Ο ένας χαμογελούσε μπροστά σου ενώ όταν αποφάσιζες να κάνεις μεταβολή, αυτό το χαμόγελο, έφευγε, ή έπαιρνε άλλη μορφή. Ξαφνικά βλέπεις το φθόνο να ορμά, να μην είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο. Να μην το πιστεύεις ότι γίνεται. Απουσιάζουν πλέον από τις χαρές σου, τους ρωτάς τί συμβαίνει αλλά εκείνοι δεν απαντούν.
Μάθημα που πρέπει να…περάσεις.
Είναι από τα χειρότερα μαθήματα που παίρνουμε. Δεν πάει να πει όμως, ότι δεν είναι μάθημα. Το πράγμα, έχει λάβει τέλος. Μην κάτσεις να γίνεις εμμονετικός, «μα είναι φίλος, πρέπει να αλλάξει, κάπως θα τα βρούμε». Με τον φίλο δεν τα ψάχνεις και δεν τα βρίσκεις. Ο φίλος είναι αυταπόδεικτος. Τί θα κάνεις δηλαδή; Διαπραγματεύσεις;; Ο άνθρωπος που φέρθηκε με όλα τα παραπάνω, έχει πλέον γίνει άλλος. Δεν είναι αυτός που γνώρισες και αυτός που έκανες φίλο. Υποχωρήσεις να κάνεις, σου λένε κάποιοι. Στη φιλία υποχωρήσεις; Κάνεις φίλους για να μαζεύεσαι, να κρύβεσαι και να υποχωρείς; Νόμιζα πως ο φίλος είναι ένα αεροδρόμιο. Μη συμβιβαστείς με αυτό. Οι άνθρωποι είναι πολυτέλεια. Πρέπει να έχεις μέσα σου μια μυστήρια μανία «συλλογής» ανθρώπων όπως έχουν οι συλλέκτες σπανίων αντικειμένων.
Μη λες συμβιβασμό –κακής μορφής- αυτό το εμβόλιο που κάνεις εξ’ αρχής. Αυτού του είδους η «καχυποψία», θα σε οδηγήσει στο να βρεις πραγματικούς φίλους. Γίνε λίγο myth–buster στα ζητήματα γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις και δες την αλήθεια. Όσο μεγαλώνεις, θα ψάχνεις κάτι που μοιάζει με σένα. Τα ετερώνυμα έλκονται, αλλά τα ομώνυμα μένουν.
Φωτό από: www.sxc.hu
