Η Αναγέννηση, σύμφωνα με αρκετούς μετά τα ένδοξα χρόνια της ελληνικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας, υπήρξε η πιο σημαντική περίοδος για τον δυτικό κόσμο και γενικά, για την ανθρωπότητα. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι κάτι παράλογο, αν σκεφτούμε πως η αρχαιότητα, αναβίωσε (αναγεννήθηκε δηλαδή) κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου! Ζωγράφοι, πανεπιστήμονες και νέες μέθοδοι ανακαλύφτηκαν τότε. Στην πράξη όμως, ποιά ήταν η επανάσταση που προκάλεσε η Αναγέννηση στο μυαλό των ανθρώπων;
1. Ζωγραφίζοντας, το “Εγώ”.
Πορτραίτα και έργα ζωγραφικής που αφορούσαν πλέον πρόσωπα, όχι μόνο τοπία ή θρησκευτικές απεικονίσεις έρχονται στο προσκήνιο. Θα λέγαμε πως οι άνθρωποι, θέλουν πλέον να “φωτογραφηθούν” με τα καλύτερα χρώματα. Κάτι τέτοιο, μόνο οι καλύτεροι “φωτογράφοι” μπορούσαν να κάνουν. Γιατί ξαφνικά άρχισαν οι άνθρωποι να παραγγέλνουν τα πορτραίτα τους, παίρνοντας περήφανες πόζες; Η λέξη Αναγέννηση, έφερε κοντά της άλλο ένα “Α”. Αυτοπεποίθηση. Οι άνθρωποι πλέον, φαίνονται σίγουροι για τον εαυτό τους, για έναν εαυτό που θέλουν πια να έχουν χρόνο να ανακαλύψουν. Ως γνωστόν, όλα ξεκινούν απ’έξω! Όμορφα τα τοπία, αλλά σε “πρώτο πλάνο”, μπαίνει πλέον ο άνθρωπος.
2. Ξύπνησε ο Αριστοτέλης μέσα τους.
Οι άνθρωποι ψάχνουν πλέον αιτίες. Η ευπιστία και ο δογματισμός έχουν αρχίσει και υποχωρούν. Οι άνθρωποι “παζαρεύουν” για να αγοράσουν κάτι, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν το καλύτερο δυνατό για εκείνους. Πίσω από όλα αυτά, βρίσκεται η επανάσταση της λογικής. Βέβαια, τον επαναστάτη, τον δανείστηκαν από την ελληνική αρχαιότητα πριν δημιουργηθούν άλλοι, εκείνης της περιόδου. Ο Αριστοτέλης, με την κατηγοριοποίηση, με τις αιτίες και τα αποτελέσματα, την αυστηρή του λογική, “αναστήθηκε” όχι μόνο για τα λαμπρά μυαλά της εποχής, αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας. Η κοινωνία πλέον, είναι πιο…υποψιασμένη.
3. Βλέπω, ξέρω και δεν ξέρω…
Η “κόλαση και ο παράδεισος”, δεν έπαψαν να απασχολούν τον άνθρωπο. Μπορεί άλλωστε ένα υπαρξιακό ζήτημα να εκλείψει από μια φωτεινή περίοδο; Η διαφορά, έγκειται στο πώς οι άνθρωποι άρχισαν να σκέφτονται γύρω από το ορατό και το αόρατο. Μια μεγάλη δίψα για ανακαλύψεις όλων των θαυμάτων που φιλοξενεί η γη, κυρίευσε τον κόσμο. Η ανατομία του ανθρώπινου σώματος και οι “κατασκευαστικές” δυνατότητες της φύσης άρχισαν να ενδιαφέρουν περισσότερο τους ανθρώπους. Ο,τιδήποτε αόρατο, έπρεπε να μπει στο…μικροσκόπιο. Μέσα στη ζωή, υπάρχουν τα γνωστά, τα αδύνατα και τα άγνωστα. Αυτή η προφανής (για τη σύγχρονη εποχή) διαπίστωση, ήταν ίσως ο πυρήνας της επανάστασης που έκρυβε μέσα της η Αναγέννηση.
4. “Αυθεντικό”, είναι μόνο το μυαλό!
Οι ρίζες για την ποιοτική αναβάθμιση της ανθρώπινης νοοτροπίας, μπήκαν κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Αν θα μπορούσες να έβλεπες τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι να τσακώνεται με τον Μιχαήλ Άγγελο…κατά βάθος, δε θα σου προκαλούσε στεναχώρια. Δίκιο έχει όποιος επιχειρηματολογεί, μας είπε πολύ πολύ αργότερα ο Βρετανός πολιτικός Ντ’ Ισραέλι, αλλά αυτή του η γνώμη, είναι κομμένη και ραμμένη για την περίοδο της Αναγέννησης. Η επίκληση στην αυθεντία του οιουδήποτε άρχοντα, έχει αρχίσει να υποχωρεί. Αυτό που μετράει, είναι η απόδειξη. Με άλλα λόγια, δε μας ενδιαφέρει ποιός είπε κάτι, αλλά τί είπε. Και τελικά, αυτό που είπε, ισχύει, ή δεν ισχύει;! Γνώμη, υπόθεση και δόγμα, διαχωρίστηκαν μία και καλή!
5. Γύρισε πίσω και ο Όμηρος…
Η Οδύσσεια, μας διδάσκει μεταξύ άλλων τα εξής: Στη θέληση του ανθρώπου, λυγίζουν ακόμη και Ποσειδώνες…Επίσης, ο άνθρωπος ο ισχυρός, είναι ο άνθρωπος-Οδυσσέας. Εκείνος που είναι πολυμήχανος και ευφυής και όχι μόνο εκείνος που έχει αξίωμα ή δυνατό σώμα. Γι’ αυτό άλλωστε δεν είμαστε ίδιοι με τα υπόλοιπα ζώα. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, όντας “αγνώστου πατρός”, δεν μπορούσε να γίνει δεκτός σε σχολείο. Παρόλα αυτά, σήμερα, δεν υπάρχει σχολείο που να μην τον έχει σαν…δάσκαλο! Μόνος του, με τη βοήθεια του πάθους του για γνώση και του λαμπρού του μυαλού, ανέβηκε πολλά σκαλιά στην κοινωνική πυραμίδα. Η κοινωνία, “έκανε χώρο”, για το ανθρώπινο μυαλό. Οι δεξιότητες είναι εκείνες που μετράνε και όχι μόνο αν είσαι απόγονος κάποιου άρχοντα ή επισκόπου.
6. Ο θάνατος των εκατομμυρίων…η ζωή των υπολοίπων.
Η πανούκλα και το πώς αυτή θέρισε ολόκληρη την Ευρώπη, αποτέλεσε έναν σταθμό για την εξέλιξη της Αναγέννησης. Ο θάνατος, έγινε πιο συνήθης από ποτέ. Η δυστυχία, η θλίψη και το μαύρο, οδήγησαν τους ανθρώπους σε μια περισυλλογή σχετικά με τη ζωή. Ως γνωστόν, ο φόβος σταματά, μόνο όταν πραγματοποιείται…Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι απέκτησαν ένα παράξενο θάρρος. Ο θάνατος κατ’ εκτίμηση, 75 εκατομμυρίων έως 200 εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ευρώπη από την επιδημία πανούκλας, οδήγησε αυτούς που επιβίωσαν στο να σκεφτούν τα όσα δίνουν φως στη ζωή. “Οτιδήποτε δεν είναι πανώλη, νικιέται”. Κάπως έτσι, η κοινωνία έγινε περισσότερο τολμηρή και ανεκτική στις αποτυχίες. Πλέον, ευκαιρίες υπήρχαν πολλές! Κυρίως, για πειράματα!
Φωτό από: en.wikipedia.org
