«Θυμάσαι τότε στα Τζουμέρκα που είχαν βραχεί τα ξύλα και δεν μπορούσαμε να ανάψουμε με τίποτα το τζάκι; Μέχρι και το μισό μπουκάλι ρακί είχαμε ρίξει, εκτός από άπειρο γέλιο! Πότε είχαμε πάει; Χριστούγεννα;»
«Θυμάσαι εκείνο το καλαμαράκι που είχαμε φάει στην Κοιλάδα; Πώς το έλεγε αυτός; Ψαρεμένο Κοιλαδιώτικο! Απίστευτη γεύση, μύριζε θάλασσα. Πότε είχαμε πάει, πέρσι ή προπέρσι;»
«Θυμάσαι τότε που σε πήρε ο ύπνος στο μηχανάκι και πατούσα κάθε λίγο και λιγάκι την κόρνα για να σε ξυπνήσω; Και τι μου έλεγες εσύ, θυμάσαι;… Άσε με να κοιμηθώ, δεν με λυπάσαι; Από πού γυρίζαμε; Από συναυλία;»
Θυμάστε πόσες φορές έχετε πει «θυμάσαι τότε που…», χωρίς να θυμάστε το «πότε», ενώ θυμάστε τόσο έντονα το «που», γιατί σας πλημμύρισε με ξεχωριστά συναισθήματα, που καταγράφηκαν δια παντός στη μνήμη και στην καρδιά; Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι η ανάκληση στο παρελθόν, στα ιδιαίτερα συναισθήματα και στην ευτυχία καταλήγει πάντα στη στιγμή και ποτέ στο χρόνο;
Αυτό το συμπέρασμα της ανακλητικής διαδικασίας της μνήμης αποδεικνύει με τον πιο αδιάσειστο και εμφατικό τρόπο ότι ο χρόνος και τα μέτρα του, τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, αποτελούν μόνο μία συμβατική συμφωνία των ανθρώπων και ένα άψυχο λειτουργικό εργαλείο για να συναντιούνται, να πηγαίνουν στη δουλειά, να ξεκινούν και να τελειώνουν το μάθημα, να είναι έγκαιρα στην κινηματογραφική αίθουσα για την προβολή της ταινίας. Αντίθετα, η στιγμή είναι το ακαθόριστο χρονικά μοναδιαίο σημείο αναφοράς της συναισθηματικής μας κατάστασης. Με τη στιγμή μετράμε το πώς νιώθουμε και όχι το χρόνο μέσα στον οποίο αναπτύσσονται τα συναισθήματα. Η στιγμή είναι μονάδα μέτρησης συναισθήματος. Δεν είναι μονάδα μέτρησης χρόνου. Σκεφτείτε, όλοι το λέμε… στιγμές ευτυχίας, στιγμές περισυλλογής, στιγμές έντασης, στιγμές αγωνίας.
Ο Τσέζαρε Παβέζε (9 Σεπτεμβρίου 1908 – 27 Αυγούστου 1950), Ιταλός ποιητής, μυθιστοριογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής, που συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα στη χώρα του, είχε πολύ έγκαιρα εντοπίσει την πραγματική διάσταση της στιγμής και είχε καταγράψει την αξία της σε μια περιεκτική φράση: «Δεν θυμόμαστε μέρες. Θυμόμαστε στιγμές».
Η στιγμή λοιπόν, ως μονάδα μέτρησης του συναισθήματος γενικά, είναι και η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας ειδικότερα. Όσες περισσότερες στιγμές ευτυχίας ζούμε, τόσο περισσότερο μεγαλώνουμε το απόθεμα της ευτυχίας μας, αυξάνουμε την εσωτερική μας δύναμη, πλουτίζουμε την ψυχή μας. Το σπουδαιότερο είναι ότι η στιγμή σε σχέση με το χρόνο έχει ένα σπουδαίο πλεονέκτημα, μας προσφέρει ένα μοναδικό προνόμιο. Μπορούμε να την διαμορφώσουμε εμείς, τώρα, είναι δική μας.
Ο χρόνος είναι άνευρος, αφηρημένος, γενικός, λιπόσαρκος. Είναι κάποτε. Η στιγμή είναι ζωντανή, δραστήρια, συγκεκριμένη, ανάλαφρη. Είναι τώρα. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνεις μια ζεστή αγκαλιά σε κάποιον που αγαπάς, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να βάλεις έναν καινούργιο στόχο, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποκτήσεις μια καινούργια καλή συνήθεια. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να ζήσεις ακόμα μία στιγμή ευτυχίας. Τώρα, τώρα, τώρα.
Ο χρόνος περνάει και χάνεται, η στιγμή μπορεί να μείνει για πάντα. Μπορούμε εμείς να την κάνουμε να μείνει για πάντα. Ας μη δίνουμε σημασία στο χρόνο, ας δίνουμε σημασία στη στιγμή. Της αξίζει. Μας αξίζει.
Φωτό από: www.copilotmom.com
