Όσες γυναίκες υπάρχουν, τόσες κολώνιες θα έπρεπε να σχεδιαστούν, μοναδικές για τα γούστα της καθεμιάς μας.
Μυρίζοντάς τες, ξυπνάνε μέσα σου αναμνήσεις από τις εποχές που τις διάλεξες.
Η πρώτη μου κολώνια ήταν η Ντόναλντ. Μετά το μπάνιο, η μητέρα μου με τύλιγε σε ένα μπουρνούζι και μου έβαζε κολώνια πίσω από τα αφτιά και στις παλάμες. H μεγάλη μου απόλαυση ήταν η εικόνα του μπουκαλιού: το κεφάλι του Ντόναλντ Ντακ σαν καπάκι να μου γελάει και να μου φτιάχνει τη διάθεση. Θα μπορούσα να «λουστώ» με Ντόναλντ. Θυμάμαι με νοσταλγία τους υδρατμούς στον καθρέφτη.
Όσο για τη μυρωδιά, δεν υπάρχει καλύτερη από το άρωμα του λεμονιού! Καθαρό, φυσικό, αναζωογονητικό, φρέσκο! Α-π-λ-ό!
Η μητέρα μου φορούσε Fougères, και τις καθημερινές κολώνια Μυρτώ του Μαρινόπουλου.
Η πρώτη επώνυμη κολώνια που μπήκε στο σπίτι ήταν η «Miss Dior», δώρο της μητέρας μου στην αδελφή μου. Μετά τον απλό Ντόναλντ μου φάνηκε πολύ «θηλυκή» και «πολυδιάστατη».
Στο φροντιστήριο για τη Νομική γνώρισα ένα αγόρι που φορούσε «Tabac». Όταν είχε χρήματα αγόραζε την «Eau Sauvage». Αλλά εμένα μου άρεσε η Tabac. Ακόμα και τώρα η ανάμνηση της μυρωδιάς της βρίσκεται στη μύτη μου και μου θυμίζει χτυποκάρδια.
Η πρώτη επώνυμη κολώνια, που φόρεσα εγώ, ήταν η μοναδική Alliage Sport Spray της Estée Lauder. Δεν τη λες και ελαφριά. Είχε κάτι το νεανικό, σπορτίβο και δυναμικό (αυτή την εικόνα ήθελα να δώσω για τον εαυτό μου). Δεν είχε κάποια «γλυκίλα» στα συστατικά της, αυτό το ρομαντικό, λουλουδάτο που σε κάνει «μαντάμ», αλλά μάλλον ένα συνδυασμό από μυρωδάτα ξύλα και φρέσκα λουλούδια. Είχα ταυτιστεί απόλυτα μαζί της. Με το που τη φορούσα ένιωθα δυναμική και επιτυχημένη.
Στη συνέχεια, η αγαπημένη μου κολώνια (από χέρι) ήταν η «Coriandre» του Jean Couturier (δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα). Η απλή, και πάλι, μυρωδιά του κορίανδρου είναι φρέσκια όπως του λεμονιού και «μονοδιάστατη».
Πάντα μου άρεσαν οι μονοδιάστατες μυρωδιές. Όχι εσπεριδοειδή ανακατεμένα με πασχαλιές και τριαντάφυλλα. Μου φέρνουν λιποθυμιά. Ή κάποιες άλλες που μυρίζουν σαν λιβάνι.
Όπως η «Red» του Giorgio Beverly Hills. Τη δοκίμασα για λίγο καιρό, μου άρεσε μερικά φεγγάρια αλλά δεν άντεχα την έντασή της. Αυτήν που αγάπησα για χρόνια ήταν η «Escape» του Calvin Klein. Μοναδικό άρωμα και concept.
Απόδραση! Ποιος δεν την έχει ανάγκη! Ειδικά εκείνη την εποχή, εργαζόμουν εντατικά και μόνο η ιδέα ότι φορούσα μια Απόδραση (από τις υποχρεώσεις), με έκανε να το πιστεύω!
Πάντα αναζητούσα μυρωδιές από μάρκες που να τις φοράω μόνο εγώ στην Ελλάδα. Ή, έστω, πρώτη εγώ. Για χρόνια, λοιπόν, η Escape έμπαινε πρώτη – πρώτη στη βαλίτσα μου όταν επέστρεφα από συνέδρια στο εξωτερικό.
Έχω πολύ καλά αισθητήρια στην όσφρηση. Μυρίζω και διακρίνω τα πάντα. Ώρες περνούσα στα τμήματα καλλυντικών διακρίνοντας αρώματα. Βέβαια αλλιώς μυρίζει μια κολώνια στο μπουκάλι και αλλιώς στο δέρμα. Αυτή είναι η πρώτη πληροφορία που μαθαίνει κάθε γυναίκα.
Όπως η «Chanel No 5». Ενώ μου άρεσε στα τμήματα των καλλυντικών, πάνω μου μύριζε σαν να είμαι περιποιημένη γιαγιά.
«Φέρε μου κάτι καινούργιο και περίεργο», μου είπε μια φίλη μου. Της έφερα το ολοκαίνουργιο (τότε) «Angel» του Thierry Mugler. Σε κείνη πήγαινε τέλεια η πικρή του μυρωδιά, εμένα μου έφερνε νευρικότητα.
Μια εποχή υπήρχε τρέλα με την κολώνια «L’eau d’Issey» του Miyake, μια ανδρόγυνη μυρωδιά, επιθετική σαν να φώναζε «εδώ είμαι». Πανικός. Έμπαινες στα πολυκαταστήματα και η μύτη σου δεχόταν επιθέσεις από τους περαστικούς πελάτες δίπλα σου.
Η τελευταία αγαπημένη μου κολώνια ήταν η μεθυστική, σαν χίλιες και μια νύχτες (αλλά ανάλαφρη όχι βαριά) «Feminité du bois» της Sisheido, που μοσχοβολάει το μονοδιάστατο και εσωστρεφές ξύλο σάνδαλου.
Υπέροχο πέπλο μυστηρίου γύρω σου!
Και μετά….έπαθα αλλεργίες. Άσχετες με τις κολώνιες. Όμως η γιατρός μου απαγόρευσε να τις φοράω…εγώ που περνούσα ώρες μόνο να τις αναζητώ….πόσο μάλλον να ζω το άρωμά τους. «Μόνο στο στρίφωμα της φούστας σου, ποτέ πάνω σου!»
Σας ζηλεύω που φοράτε πάνω σας αυτά που εγώ μπορώ να φορέσω στο στρίφωμα. Η μύτη μου λειτουργεί πάντα στην εντέλεια, γι’ αυτό…..διαλέξτε αισθησιακά αρώματα, όχι επιθετικά!
Φωτό από: www.sxc.hu
