Εδώ και καιρό προσπαθούσα να γράψω αυτό το άρθρο, αλλά κάθε φορά το άφηνα. «Πώς να γράψω για την ελπίδα αν δεν ξέρω εγώ η ίδια σε τι να ελπίζω από εδώ και πέρα;» σκεφτόμουν συνεχώς.
Δεν είμαι απαισιόδοξη, αλλά να υπάρχουν κάποια γεγονότα που δεν το κάνουν και τόσο εύκολο. Όπως όταν τις προάλλες, τρώγαμε με φίλους σε κάποιο από αυτά τα hip μαγαζιά του κέντρου κι ήρθε ένας άστεγος να μας ζητήσει φαγητό, όταν πάλι γυρνούσαμε από ένα μπαρ με την κολλητή μου και συζητούσαμε περί ρούχων κι είδαμε μία κυρία να κοιμάται στο δρόμο (έρχεται χειμώνας), όπως όταν βρέθηκα στο νοσοκομείο Λιβαδειάς για τον παππού μου (ο οποίος μεταφέρθηκε εκεί γιατί ολόκληρο νοσοκομείο Άμφισσας δεν έχει καρδιολόγο!) για να δω με τα ίδια μου τα μάτια ότι υπήρχε μόνο μία νοσοκόμα για τη βραδινή βάρδια για όλο τον όροφο, ή όπως παίρνω το μετρό στο Ψυρρή και κάνουν χρήση μπροστά μου.
«Δεν έχουμε σύστημα υγείας» ακούω από τον έναν, «Τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι το χειμώνα» λέει ο άλλος, «Μα καλά στην πρέζα έχουν το νου τους» κι άλλα τέτοια, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι όχι πού πήγε η ελπίδα, αλλά σε τι να ελπίζεις πλέον.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά για κουρέματα χρέους, σουρεάλ καταστάσεις περί Χρυσαυγιτών κι αντιπάλων και πάει λέγοντας. Είναι εύκολο ή για να το θέσω καλύτερα, είναι φυσικό να χαμηλώσεις το κεφάλι και να λουφάξεις σε μία γωνιά. Είναι εύκολο να παρατήσεις τα όνειρά σου και να συνεχίσεις να βαδίζεις στον ίδιο γνώριμο δρόμο. Είναι ακόμα πιο εύκολο να συμφωνήσεις με όλους όσους σου πουν ότι έτσι είναι πια η κατάσταση και πρέπει να τη δεχτείς. Ή και όχι! «Μόνο στο σκοτάδι μπορείς να δεις τα αστέρια» έχει πει ο Martin Luther King.
Ακόμα λοιπόν κι αν διανύουμε «σκοτεινές» εποχές, υπάρχει φως κι είναι στο χέρι μας το αν θα το ακολουθήσουμε. Για τον καθένα η ελπίδα είναι κάτι διαφορετικό. Για μένα μπορεί να είναι από το πιο μεγάλο και σημαντικό μέχρι το πιο μικρό κι ανούσιο, όπως όταν προχθές βρέθηκα να κάνω yoga σε μία άγνωστη ταράτσα με θέα την Ακρόπολη ανάμεσα σε αγνώστους. Και μέσα στην απόλυτη ησυχία του διαλογισμού, η δασκάλα είπε «έχουμε τα πρώτα μας αστέρια» κι ένιωσα το χαμόγελο και τη θετική σκέψη του καθενός, ακόμη κι αν έβλεπα τα πρόσωπά τους, γνωρίζοντας όμως ότι κι αυτοί κουβαλούσαν τα δικά τους προβλήματα όπως κι εγώ. Ανούσιο; Μπορεί! Αλλά κάτω από τα πρώτα αστέρια του αθηναϊκού ουρανού σε μία άγνωστη ταράτσα γεμάτοι ανθρώπους που συναντούσα για πρώτη φορά, εγώ βρήκα ξανά τη χαμένη μου ελπίδα, μαζί με την ομορφιά του να ζεις.
Φωτό από: weheartit.com
