«-Πρέπει να υποφέρετε πολύ εδώ (καυτή λάβα)
– Έτσι δείχνουμε αλλά…εντάξει, σιγά σιγά συνηθίζεις τη θερμοκρασία, που πήγε ο διάβολος που ήταν δίπλα σου;
-Έφυγε για μια δουλειά.
-Δώσε μπάλα!»
Αρκάς (τεύχος 13, Δουλειά δεν είχε ο διάολος)
Επίσκεψη του «νεοσύλλεκτου» στον παράδεισο! Ο άγγελος που προσπαθεί να τον ξεναγήσει στις ομορφιές του νέου του περιβάλλοντος, του συστήνει πολλούς και νέους φίλους! Ξαφνικά έρχεται ένας διαβολάκος ο οποίος ζητά μετάθεση στον παράδεισο! Μετά από αρκετούς διαλόγους απείρου κάλλους, ο διαβολάκος ζητά από το νεοσύλλεκτο να τον ξεναγήσει στον Άδη. Αφού βλέπει την κατάντια αυτού του κόσμου, βρίσκει μια «παρέα» ανθρώπων που υποτίθεται ότι ζουν σε μια λίμνη από λάβα…
Ανυποψίαστος ο νεοσύλλεκτος φαντάζεται πόσο άσχημα περνούν εκεί και αποστομώνεται όταν βλέπει την παρέα να παίζει πόλο στη λάβα με το που φεύγει ο διαβολάκος. Μέσα από πολύ χιούμορ, ανοίγεται ένα πολύ θετικό μήνυμα. Πόσο δυνατότερο θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο μήνυμα; Ουδέν κακόν αμιγές καλού!
Παντού και σε όλες τις περιστάσεις που χαράσσουν τη ζωή μας, ευτυχώς κοιτάμε πάντα το καλό, έστω και αν αυτό δεν μπορεί σε κάποιες περιστάσεις να γίνει απόλυτα κατανοητό. Μέσα από αυτόν το διάλογο, φαίνονται αρκετές όμορφες πτυχές που έχουμε εμείς οι άνθρωποι!
Ο νεοσύλλεκτος, έχοντας μια πάγια εικόνα για το τί είναι η «κόλαση», κοιτά με οίκτο την «παρέα» που συναντά. Στο τέλος αυτού του διαλόγου, και όταν βλέπει την μπάλα, αλλάζει γνώμη απορημένος και σοκαρισμένος. «Έτσι δείχνουμε», του λένε, πριν αρχίσουν να παίζουν πόλο. Μα γιατί να δείχνουν ότι υποφέρουν;! Επειδή έχουν βρεί τα «κόλπα» τους…
Ακόμη και σε περιστασιακά κακές συγκυρίες, μπορούμε να βρούμε ένα «διάλειμμα» χαράς και και ευεξίας. Αν δεν υπάρχει, το φτιάχνουμε εμείς. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι βλέπετε…Επίσης, ας εστιάσουμε και στο «σιγά σιγά το συνηθίζεις». Όχι! Δε θα έλεγα ποτέ να συνηθίσεις τις κακές καταστάσεις και την όποια μιζέρια! Η συνήθεια όμως, που τόσο κατηγορούμε, είναι ένα τρομερό όπλο στα χέρια μας. Είναι μεταμορφωμένη υπομονή! Συνηθίζεις κάτι από το οποίο δεν μπορείς αντικειμενικά να ξεφύγεις και στοχεύεις σε ό,τι καλύτερο υπάρχει γύρω του ή μέσα σε αυτό.
Όπως ακούγαμε στο σχολείο για τα φυτά, ότι δίπλα σε κάθε τσουκνίδα υπάρχει το αντίδοτό της, έτσι είναι και οι καταστάσεις! Έχουμε το προνόμιο κιόλας, να τις «φτιάχνουμε» όταν δεν υπάρχουν.Το βάθος μας είναι τέτοιο που πάντα επιζητά το καλό. Ως εκ θαύματος, ακόμη και σε πολύ πιεστικές και θλιβερές καταστάσεις, η καρδιά μας ζητά την υπέρβαση, τη χαρά! Κάπου εκεί, ανάμεσα στις πιο δύσκολες ώρες, βρίσκονται και εκείνες οι παραδεισένιες ώρες. Οι «ώρες του παιδιού». Είναι οι ώρες που αποζητάμε την –έστω και προσωρινή- ξεγνοιασιά και τη γαλήνη.
Αισιοδοξία και πίστη σε ό,τι καλύτερο γίνεται! Αυτό έχει η «παρέα» που συνάντησε ο νεοσύλλεκτος, ο οποίος ίσως λύνει μια από τις απορίες που εκφράζει συνέχεια στον άγγελο!
Μόνο αν το πιστέψουμε θα είμαστε πραγματικά καλύτερα. Είμαστε εκείνο το είδος που μολονότι μπορεί να περπατά εξουθενωμένο στην έρημο, δε σκέφτεται τη ζέστη και την αμμοθύελλα. Σκέφτεται την όαση! Θέληση για ζωή, ακόμη και στις πιο επίπονες καταστάσεις. Η δύναμη της συνήθειας, κρύβει δύναμη μέσα της και κάνουμε μέγα λάθος αν την υποτιμούμε. Είναι η «βάση» πάνω στην οποία μπορούμε να ονειρευτούμε. Ειδικά αν αυτή η συνήθεια είναι να κοιτάς και να βλέπεις πάντα ό,τι καλό υπάρχει σε όλες τις συνθήκες, τότε, μη σταματάς να συνηθίζεις…
Φωτό από: www.sxc.hu
