Χωρισμός χωρίς δράμα δεν γίνεται. Κανένας δεν χώρισε ακούγοντας indie, πηγαίνοντας σε διαλέξεις για να συζητήσει για την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» και υποστηρίζοντας στους/στις κολλητούς/ες ότι αν αγαπάς κάποιον, τον αφήνεις να φύγει. Εκτός αν έχει έρθει από άλλο πλανήτη!
Χωρίζεις λοιπόν και το ζεις στο μεγαλείο του, κάτι στο οποίο είναι σύμφωνοι και οι ψυχολόγοι, αφού υποστηρίζουν ότι πρέπει να συνειδητοποιήσεις, να πιστέψεις και να ζήσεις το χωρισμό προκειμένου να τον ξεπεράσεις και να πας παρακάτω. Κάπου λοιπόν ανάμεσα στις συνεδρίες και τα μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα σε φίλους – για να ακούσεις για πολλοστή φορά «όλα για κάποιο λόγο γίνονται/δεν σου άξιζε/καλύτερα μόνος-η σου/δεν τον-την συμπάθησα ποτέ/μαζί θα γεράσουμε/μετά από λίγο καιρό θα τα σκέφτεσαι και θα γελάς», πιάνεις τον εαυτό σου να τραγουδάει φάλτσα αποσπασματικούς στίχους αθάνατου ελληνικού ρεπερτορίου.
Ε, λοιπόν δεν είναι αυτά για εσένα. Οι χωρισμένοι γιορτάζουν και στο λέω με απόλυτη βεβαιότητα. Κι όταν λέω γιορτάζουν δεν αναφέρομαι σε ξενύχτια μέχρι το πρωί που την επόμενη ημέρα θες απλά να ξεχάσεις, αλλά στην καθημερινότητα.
Μετά το πρώτο σοκ του χωρισμού –ειδικά όταν δεν είναι επιλογή σου- αρχίζεις να σκέφτεσαι, τα περνάς όλα από κόσκινο. Φέρνεις στο μυαλό σου πράγματα και καταστάσεις που δεν σου άρεσαν αλλά τις προσπερνούσες. Αυτές βέβαια δεν έφευγαν αλλά εσύ τις καταπίεζες, σκεπτόμενος/η ότι «έλα μωρέ θα φτιάξουν τα πράγματα», «θα αλλάξει ο τάδε», «αφού αγαπιόμαστε» κι άλλες πολλές δικαιολογίες για να συντηρήσεις μία κατάσταση που σίγουρα δεν σου έκανε καλό.
Αφού λοιπόν τα σκεφτείς όλα αυτά, σταματήσεις να κοιτάς το ταβάνι, κόψεις τις πίτσες (αν προσπεράσεις το στάδιο με τις πίτσες και το παγωτό, ακόμα καλύτερα) αρχίζεις και ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου και κάνεις πράγματα που ευχαριστούν μόνο εσένα και κανέναν άλλον. Απολαμβάνεις το χώρο στο κρεβάτι σου, κάνεις beauté, συναντάς τους κολλητούς σου ό,τι ώρα θέλεις χωρίς να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν, γράφεσαι σε γυμναστήριο, αποφασίζεις μόνο εσύ για τον εαυτό σου, κανείς δεν ξεσπάει τις ανασφάλειες και τα νεύρα του πάνω σου, φλερτάρεις, γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους, κυνηγάς ευκαιρίες, γίνεσαι ακόμη καλύτερος/η στη δουλειά σου και η λίστα δεν έχει τέλος.
Φυσικά και μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά ενώ είσαι σε σχέση, με την προϋπόθεση όμως να είναι υγιής και η σχέση να μην απομυζεί την ενέργεια σου. Αν ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου σε αγαπάει πραγματικά, θα προσπαθήσει τόσο για τη δική σου ευτυχία όσο και για μία επιτυχημένη σχέση. Στην αντίθετη περίπτωση όμως, θα βρεθείς με τα νεύρα σου τσατάλια, να χάνεις ολοένα και περισσότερο τον εαυτό σου σκεπτόμενος/η τι κάνεις λάθος, όταν αυτός που έχεις δίπλα σου δεν θέλει να αλλάξει ούτε να προσπαθήσει. Κάπου εκεί, οι δρόμοι σας πρέπει να χωρίσουν για το καλό και των δύο.
Σε μελέτη που έγινε στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, διαπιστώθηκε ότι οι χωρισμένοι απέκτησαν περισσότερη αυτοπεποίθηση και κατάλαβαν τι θέλουν πραγματικά από έναν σύντροφο. «Όταν η σχέση τελειώνει, δεν χρειάζεται πλέον να δικαιολογήσεις γιατί είσαι με αυτό τον άνθρωπο, κι αυτό σου επιτρέπει να δεις κάποια πράγματα με μεγαλύτερη σαφήνεια» τονίζει ο Ty Tashiro, επικεφαλής της μελέτης.
«Οι χωρισμοί είναι συνήθως αυτοί που μας κάνουν να κοιτάξουμε προς μία νέα κατεύθυνση» υποστηρίζει ο Christopher Fagundes, Ph.D., ερευνητής στο τμήμα Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα. «Οι άνθρωποι έχουν συνήθως περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους, και συχνά προσπαθούν να βρουν τρόπους για να αισθανθούν καλύτερα μέσα στο νέο χρόνο που τους δόθηκε, κάτι που είναι πολύ υγιές» προσθέτει.
Μπορεί να έχεις ακούσει ότι ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος και μάλιστα να το νιώθεις. Σύμφωνα με τη Suzanne Lachmann, Psy.D, μπορεί να το αισθάνεσαι, αλλά δεν είναι. «Αντίθετα, οτιδήποτε άλλο εκτός από τον πραγματικό θάνατο, έχει ένα είδος συνέχειας, εφόσον αναπνέεις. Είσαι ακόμα σε αυτόν τον κόσμο. Ακόμα αναπνέεις, σκέφτεσαι, σχεδιάζεις, θρηνείς. Συνεπώς συνεχίζεις να κινείσαι προς τα εμπρός».
Φωτό από: Miral Al Saadi
