Το κείμενο θα μπορούσε να έχει τίτλο, «Γυμναστήριο αυτός ο άγνωστος, (χώρος)», «Δέκα λόγοι για να μη ξαναπατήσετε», «Μάζευε και ας είναι λίπος» και άλλα τέτοια χαρούμενα.
Πάμε λοιπόν να κάνουμε μια περιήγηση στο χώρο που οι περισσότεροι μισούμε, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή βλέποντας τους άτιμους τους μυς να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και η Μις Χαλαρότητα αγκαλιά με τη Μις κυτταρίτιδα να κατοικοεδρεύουν όλο και πιο μόνιμα στο ταλαιπωρημένο κορμί μας.
Ξεκινάμε με τις μεγάλες αλήθειες: το γυμναστήριο δεν χρειάζεται μόνο να το πληρώνουμε, αλλά και να πηγαίνουμε.
Αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για ένα τεράστιο σοκ, αλλά αυτά έχει η ζωή.
Αν ρωτάτε για τις δικές μου επιδόσεις στο ετήσιο πρόγραμμα, με βλέπουν κάθε φορά που δεν προσπερνώ σφυρίζοντας τη ζυγαριά μου, αλλά βρήκα το θάρρος να ανέβω πάνω της. Τραυματική εμπειρία και για τους δυο: εμένα και τη ζυγαριά μου εννοώ.
Διάδρομος: Συνήθως στόχος είναι να πιάσουμε κουβέντα με κάποιον στο τηλέφωνο μήπως περάσει η ώρα. Στο τρίλεπτο που ξεκινά το λαχάνιασμα από τα τσιγάρα όλης της ημέρας, παραιτούμαστε και εμείς και ο συμπαραστάτης στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
«Δεν πειράζει», σκέφτομαι, «θα κάνω meeting με τον εαυτό μου».
«Πρέπει να απαλλαγώ χωρίς να πάω φυλακή από το τέρας που ταλαιπωρεί τον συναισθηματικό μου κόσμο. Μη ξεχάσω να βγάλω το σκύλο μου βόλτα, έχω κάτι πιάτα άπλυτα, να πάρω την κολλητή μήπως και βρήκε τα καινούργια του Σουλειμάν, (αυτή η Χατιτζέ θα σταματήσει ποτέ την κλάψα;), ίσως να βγαίναμε για καμιά πρωτεΐνη, (καλαμαράκια τηγανητά και τα συναφή), ή να φτιάξω light σουφλέ τυριών; Δεδομένου ότι πρέπει να κάνουμε είκοσι λεπτά για την καρδιά και είκοσι για χάσιμο λίπους, μου μένουν άλλα τριάντα πέντε, οπότε αρχίζω να τρώω τα νύχια μου.
Βάρη: Αυτό που έντρομη ανακαλύπτεις ότι με το μόνο που μπορείς να κάνεις επαναλήψεις για να γυμνάσεις τον τρικέφαλο, είναι τα τσιγάρα και το κινητό σου, πως το ξεπερνάει κανείς;
Ομαδικά προγράμματα: Όχι, οι άνθρωποι με τις φόρμες που βλέπουμε να μπαίνουν σε φωτεινές αίθουσες με μια ιδέα φρίκης στα πρόσωπά τους, δεν ετοιμάζονται να επιβιβαστούν σε στρατιωτικό αεροσκάφος με προορισμό τη Λωρίδα της Γάζας. Πάνε για πρόγραμμα γυμναστικής.
Dance aerobic: Εδώ είναι που καίμε το περιττό λίπος. Μπαίνεις στις εννιά, τρως κάνα τέταρτο να μάθεις τα βήματα, κανένα δεκάλεπτο στις αλλαγές των cd, χορεύεις γύρω στο εικοσάλεπτο σαν αρκούδι λαχανιασμένο και κει που αρχίζεις να ιδρώνεις και να νιώθεις Ζιζέλ, έρχεται η ώρα της χαλάρωσης και του «καληνύχτα παιδιά, τα λέμε την άλλη εβδομάδα». Παίρνεις χαρτί και μολύβι σα το Βέγγο στο «Θα σε κάνω βασίλισσα» και ξεκινάς πράξεις: «Τρεις φρέντο καπουτσίνο γλυκούς όλη μέρα, μια τυρόπιτα για πρωινό, γεμιστά με φέτα και ψωμί για μεσημεριανό συν δυο μπύρες και ένα παγωτό για απογευματινό μας κάνουν γύρω στις τρεις χιλιάδες θερμίδες. Αν συνυπολογίσω την ψυχολογική βοήθεια που θα χρειαστώ μετά το γυμναστήριο τρώγοντας το υπόλοιπο ταψί με τα γεμιστά και τρία- τέσσερα ποτηράκια κρασί για να τα χωνέψω (ουφ), έχουμε χτυπήσει πέντε χιλιάδες θερμίδες. Αφαιρώντας αυτές που θα χάσω με το dance aerobic δυο φορές την εβδομάδα, χρειάζομαι τουλάχιστον τέσσερα χρόνια για να κάψω το φαί μιας εβδομάδας.
Ζούμπα! Χαρούμενος, χαμογελαστός χορός μες στο ρυθμό και την ένταση. Sorry δάσκαλε, αλλά αν μπορούσα να χορέψω κάνοντας το σώμα μου σαν τελικό σίγμα, χέρια πόδια στον αέρα, παράλληλο χοροπηδητό και χειροκρότημα, θα δούλευα σε τσίρκο με στόχο καριέρα στο Medrano!
ABS: κατά κόσμον πρόγραμμα ενδυνάμωσης κοιλιακών.
Με μια φωτό της Πετρουλάκη και ένα τεράστιο χαμόγελο, πλησίασα τον γυμναστή: «Πότε θα γίνω έτσι;» «Την άλλη Τρίτη το πρωί. Πάρε ένα στρώμα». Παρακάμπτοντας το κρύο αστειάκι του Μίστερ Φέτες ξάπλωσα ανάσκελα στο στρώμα πάχους μισού εκατοστού και περίμενα να αρχίσουμε. Βγήκα στο δεκάλεπτο. Excuse me αγαπητέ ιδιοκτήτα αυτού του αντιπαθητικού χώρου, αλλά αν είναι να στραμπουλίξω όλα μου τα ζωτικά όργανα για να βγάλω άσκηση που περιλαμβάνει ένα πόδι στον αέρα, το άλλο λυγισμένο, τους γλουτούς να μην ακουμπούν στο πάτωμα, τα χέρια στο σβέρκο, το πηγούνι στον Θεό και όλα αυτά να συναντηθούν μεταξύ τους, δεν θα ήμουν εγώ, αλλά ο κολλητός του Μπομπ του Σφουγγαράκη, ο Χταπόδης.
Πιλάτες, (με μπάλα): Ένας ευρηματικός τρόπος ενδυνάμωσης των ομάδων μυών του σώματος….πάνω σε μπάλα.
Όοοοχι, δεν εννοώ τις μπάλες που παίζουμε μες στη θάλασσα κάνοντας πως ξέρουμε βόλεϊ, αλλά εκείνες τις μεγάλες που και εγώ δεν ήξερα πως εφευρέθηκαν για να πληρώσω τόσο δραματικά όσα μέτρα σπιτικής πίτσας έχω φάει στη ζωή μου. Ο στόχος απλός: ξαπλώνουμε ανάσκελα πάνω της από τη μέση και πάνω και προσπαθούμε να κάνουμε ασκήσεις αερόμπικ. Ο γδούπος από το εκκωφαντικό μου πέσιμο στο ξύλινο πάτωμα, ακούστηκε όταν έπρεπε να κάνω κοιλιακούς πάνω στη μπάλα φέρνοντας σε επαφή το δεξί μου πόδι με το αριστερό μου χέρι. Όχι, ούτε εγώ, ούτε το πάτωμα είχαμε απώλειες, αν εξαιρέσω τα πνιγμένα από το γέλιο πρόσωπα των παρευρισκόμενων στο τμήμα.
Γιόγκα: Για χαλάρωση, ευεξία και αποφυγή καμπούρας στα γεράματα, (ό,τι μου είπαν σας λέω, δεν τα βγάζω από το μυαλό μου). Κοιμήθηκα είκοσι λεπτά μετά την έναρξη του προγράμματος, αλλά μάλλον από τακτ δεν με ξύπνησε κανείς μέχρι να τελειώσουν οι άλλοι. Εγώ πάντως σηκώθηκα άλλος άνθρωπος: ξεκούραστη και πεινασμένη.
Factor F: Πρόκειται για μια καινούργια ανακάλυψη στο χώρο των γυμναστηρίων με στόχο τον παλιμπαιδισμό μας. Πηδάς χαμηλά εμπόδια, περνάς κάτω από άλλα, δένεσαι με ιμάντες και ανεβοκατεβαίνεις σαν παιδάκι στις κούνιες, ξαπλώνεις ένα δίλεπτο σε στρώμα, σηκώνεις πολύχρωμα βαράκια και πάλι από την αρχή. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον, αν δεν είχα δημιουργήσει μια τεράστια ουρά από τους υπόλοιπους του τμήματος που εκνευρισμένοι περίμεναν να ολοκληρώσω με κόπο την κάθε άσκηση: βλέπετε, το πρόγραμμα είναι κυκλικό και ο ένας ακολουθεί τον άλλο. Δεν ξέρω αν μάζεψαν υπογραφές, αλλά ο γυμναστής με περισσή διακριτικότητα με παρακάλεσε να ξαναμπώ στο τμήμα του σε πέντε-έξι μήνες που σίγουρα θα έχω καλύτερη φυσική κατάσταση.
Power something: Αφού λοιπόν με την παραδοσιακή γυμναστική δεν είδα προκοπή, είπα να δοκιμάσω τα θαυματουργά μηχανήματα δονήσεων που γραμμώνουν κορμιά και κορμιά παγκοσμίως. Παίρνοντας στάση συγκαμένου σε νοητό κάθισμα, αλλά στην πραγματικότητα στον αέρα, πήρα ύφος ανθρώπου που γραμμώνει και περίμενα. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν εκείνο το μισάωρο δονήσεων ανακάλυψε κάπου στα βάθη του κορμιού μου κάποιον μυ να γραμμώσει, καθώς η ζαλάδα, το ανακάτεμα και οι ίλιγγοι όταν κατέβηκα από κει, με κατέστησαν σε λοβοτομή για ώρες μετά.
Tips: τα περισσότερα γυμναστήρια δεν έχουν wifi, οπότε αδυνατείς να κάνεις tag τον εαυτό σου στο ελλειπτικό, να βάλεις status, «ξεποδαριάζομαι στο διάδρομο», να κάνεις like στα πλευρά που στραμπούλιξες ή στους μυς που δέθηκαν φιόγκος. Με λίγα λόγια, διαδικτυακώς απροστάτευτοι.
Με τούτα και με τα άλλα λοιπόν, είπα να μη ζοριστώ ακόμη, (θερίζουν τα εγκεφαλικά εμάς τις 29χρονες), οπότε εγώ και εκείνο το εφιαλτικό κτίριο μπήκαμε σε περίοδο διάστασης και από τον άλλο μήνα βλέπουμε.
Άντε και συνεχίζουμε τις βουτιές (στις χωριάτικες).
Φωτό από: www.sxc.hu
