Ένα χρόνο πριν, ο αστέρας των Λέϊκερς και της Εθνικής ομάδας των ΗΠΑ, Κόμπε Μπράϊαν, έβαλε φωτιά στους φίλους του μπάσκετ απανταχού του κόσμου. Αυτή τη φορά, δεν σκόραρε με κάποιον περίτεχνο τρόπο. Αρκούσε να πει το εξής: «Η σημερινή ομάδα των ΗΠΑ, θα κέρδιζε την αντίστοιχη του 1992». Ο Κόμπε, ήξερε πολύ καλά τον τρόπο που το ανέφερε αυτό. Η άποψη του γκάρντ των Λος Άντζελες Λεϊκερς, έκανε τον κόσμο να πέσει στην παγίδα να συγκρίνει εποχές, παίκτες και καταστάσεις. Αναμφίβολα, μια πολύ ωραία παγίδα…Ο Τζόρνταν απάντησε : «Με έκανε να γελάσω ο Κόμπε». Ο Μπάρκλεϋ, πιο καυστικός απάντησε: «Στη σημερινή ηλικία που είμαστε και χωρίς προπονήσεις, μας «έχουν», αν και δύσκολα…».
Τα χρόνια του “I love this Game”…
Η Εθνική ομάδα των ΗΠΑ, είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη. Αναλόγως βέβαια, με ποιούς παίκτες στελεχώνουν οι εφευρέτες του μπάσκετ για να κατέβουν στα διεθνή τουρνουά. Το 1992, η αντίστοιχη ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης των ΗΠΑ, αποφάσισε να κάνει «επίδειξη ισχύος». Για πρώτη φορά, αποφασίστηκε να συμμετέχει η ομάδα των ΗΠΑ με παίκτες επαγγελματίες από το πρωτάθλημα του ΝΒΑ. Στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης λοιπόν, ο κόσμος απέκτησε μέτρο σύγκρισης. Το απόλυτο, ήταν αυτό που είδε. Κάθε παίκτης, Ευρωπαίος ή μη, κρίνεται με αυτό το ταβάνι. Στην πράξη, οι ΗΠΑ αποφάσισαν πως όλος ο κόσμος έπρεπε να δει τι σημαίνει ο μαγικός κόσμος του ΝΒΑ και γιατί το λογότυπο του ΝΒΑ ολοκληρωνόταν με τη φράση «I love this game».
Μία ομάδα…όνειρο.
Έκτοτε, έχει επικρατήσει να ονομάζουμε την ομάδα των ΗΠΑ ως «Ντριμ Τιμ». Αυτό, αδικεί μόνο μια ομάδα. Την ομάδα του 1992. Αυτό το παρατσούκλι, δόθηκε για την ομάδα που αποτελούνταν από 11 μύθους και έναν «αρχάριο». Διαβάστε ονόματα… Μάϊκλ Τζόρνταν, Καρλ Μαλόουν, Μάτζικ Τζόνσον, Λάρι Μπέρντ, Σκότι Πίπεν, Τσάρλς Μπάρκλεϋ, Πάτρικ Γιούϊν, Τζον Στόκτον, Κρις Μάλιν, Ντέϊβιντ Ρόμπινσον, Κλάϊντ Ντρέξλερ και Κρίστιαν Λάϊτνερ. Ο τελευταίος, ήταν ο μόνος παίκτης που δεν αγωνιζόταν στο ΝΒΑ. Ομάδα στην οποία ήταν συμπαίκτες οι Τζόρνταν, Μπέρντ, Μάτζικ Τζόνσον και Πίπεν, δε γίνεται να νικηθεί. Αυτό το ήξερε και ο Κόμπε Μπράϊαν και γι’ αυτό, λίγες μέρες αργότερα είπε πως ήταν καλύτερη αυτή η ομάδα του 1992 και ότι θα ήταν χαρούμενος αν κατακτούσαν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, όπερ και εγένετο.
Καλύτεροι ή ωραιότεροι; Μια σύγκριση που δεν γίνεται.
Το μπάσκετ πριν 20 χρόνια ήταν διαφορετικό από το σημερινό. Αν ο Κόμπε Μπράϊαντ έβγαλε αρχικά «νικήτρια άνευ αγώνα» τη σύγχρονη ομάδα λογω φυσικής κατάστασης, μπορούμε να το δεχτούμε. Η σημερινή ομάδα των ΗΠΑ και οι παίκτες της είναι περισσότερο γυμνασμένοι, περισσότερο αθλητές. Είναι όμως σίγουρα λιγότερο «μπασκετμπολίστες». Το μπάσκετ άλλαξε, η εξέλιξη του διακρίνεται εύκολα. Συνεπώς, δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα.
Παρόλα αυτά, νομίζω ότι θα συμφωνούσατε πως σε θέμα προτίμησης και αρέσκειας, καλός και χρυσός ο Λεμπρόν, σούπερμαν και βάλε ο Ουέϊντ αλλά…Τζόρνταν και Μάτζικ, ήταν το κάτι άλλο…Πολύ απλά, μας άρεσε περισσότερο. Αυτή η κουβέντα όχι μόνο καταλήγει στο συμπέρασμα πως δε συγκρίνονται οι σημερινές ανάγκες του αθλήματος από τις αντίστοιχες προ 20ετίας, αλλά και στη συγγενή της κουβέντα, αν το ΝΒΑ ήταν καλύτερο από το σημερινό. Η σοβαρή διαφορά του ΝΒΑ των δεκαετιών 1980-1990 με το σημερινό, είναι αναμφίβολα πως ήταν πιο «αυτάρκες». Με δυσκολία θα θυμάστε πολλούς Ευρωπαίους παίκτες. Επίσης, τα προσόντα που αφορούν το σωματότυπο, μετρούν περισσότερο από ό,τι 20 χρόνια πριν. Πιο πολύ, είναι τί έχουμε δει, τί μας αρέσει περισσότερο και τί έχουμε ως πρότυπο στο μυαλό μας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι «Ντριμ Τιμ» υπήρξε μόνο μια. Ντουράντ, Μπράϊαν, Ουέϊντ, Άντονι, Τζέϊμς, όλοι τους φοβεροί και τρομεροί αλλά στους περισσότερους θα άρεσε ξανά, να δει τον Μπάρκλεϋ να καρφώνει και να τσακώνεται, τον Πίπεν να αλλάζει 4 θέσεις μέσα στο ίδιο ματς, τον Στόκτον να παίζει πικ εν ρολλ με τον Μαλόουν, τον Μπέρντ να βάζει καλάθι πίσω από την μπασκέτα. Που ξέρετε…Μετά από 20 χρόνια, μπορεί να βγει κάποιος άλλος «Κόμπε» να πει ακριβώς τα ίδια…
