Λίγα πράγματα όπως αυτός ο νόμος επηρέασαν τόσο αποφασιστικά το ποδόσφαιρο διεθνώς. Η ιστορία του είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και θυμίζει πως πολλές μεγάλες αλλαγές, έρχονται από μικρές και «ασήμαντες» ιστορίες. Πού να ήξερε ο σημερινός φίλαθλος του ποδοσφαίρου ότι μεγάλο μέρος των συγκινήσεων που του προσφέρει σήμερα το ποδόσφαιρο, οφείλεται σε έναν μέτριο και άσημο Βέλγο παίκτη.
Η επιμονή του Μποσμάν να πάει στη Γαλλία…
Ο Ζαν Μαρκ Μποσμάν έπαιζε ποδόσφαιρο στη βελγική ομάδα RFC Λιέγης, και το επαγγελματικό του συμβόλαιο έληξε το 1990. Ξεκίνησε λοιπόν να διαπραγματεύεται με την εξίσου άσημη γαλλική ομάδα Ντουνκέρκ. Το καθεστώς των μεταγραφών στην Ευρώπη, ήταν πολύ διαφορετικό πριν το 1995. Σύμφωνα με αυτό το καθεστώς, ο Μποσμάν δεν μπορούσε να έχει την ελευθερία να διαπραγματεύεται με ομάδα άλλου κράτους, ακόμη και αν είχε λήξει το συμβόλαιό του με τη βελγική –πρώην- ομάδα του. Η ομάδα της Λιέγης, αξίωνε χρήματα από την Ντουνκέρκ και κατήγγειλε το συμβόλαιο του Μποσμάν. Εκείνος, προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου και η επιμονή του…δικαιώθηκε.
Το 1995, χρονιά σταθμός για το ποδόσφαιρο
Λόγω της πολυπλοκότητας του ζητήματος από νομικοτεχνικής άποψης, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απεφάνθη πως το σύστημα που ακολουθούνταν από τις ομάδες αναφορικά με τις μεταγραφές ποδοσφαιριστών, προσέκρουε στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, η οποία πήγαζε από τη Συνθήκη της Ρώμης το 1957 σύμφωνα με την οποία, η ελευθερία κίνησης εργαζομένων σε χώρες που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, είναι θεμελιώδης για ολόκληρη τη Συνθήκη της Ρώμης.
Μετά από 5 χρόνια λοιπόν, ο Ζαν Μαρκ Μποσμάν δικαιώνεται και δημιουργείται ένα δεδικασμένο το οποίο αλλάζει τον ρου του ευρωπαϊκού και, κατ’ επέκτασιν, του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αφού ακυρώνει όλους τους μέχρι πρότινος κανονισμούς των ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών των κρατών μελών της Ένωσης. Η απόφαση συνοδεύεται από την κατάργηση συγκεκριμένου αριθμού ποδοσφαιριστών που να μπορούν να αγωνίζονται σε κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω κοινοτικής νομοθεσίας περί ελευθερίας κυκλοφορίας προσώπων και εργαζομένων σε χώρες που είναι στην Ε.Ε.
Ήταν θετική η αλλαγή ή ο νόμος Μποσμάν σηματοδότησε το τέλος της ποδοσφαιρικής belle epoque;
Σίγουρα, ο «νόμος Μποσμάν» προστάτεψε τον κλάδο των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών και ταυτόχρονα άλλαξε η πολιτική των ευρωπαϊκών συλλόγων όσων αφορά τις ανανεώσεις των συμβολαίων αλλά και τα ποσά δαπάνης. Σε πολλές περιπτώσεις όμως, το ποδόσφαιρο αλλοιώθηκε σε πολλές του πτυχές. Ο επαγγελματισμός τέθηκε πρό των πυλών και το ποδόσφαιρο έχασε αυτό που λέμε τον «ρομαντισμό» του καθώς αυτός ο νόμος ναι μεν ευνόησε τους ποδοσφαιριστές που τελείωνε το συμβόλαιό τους αλλά έπληξε τους γηγενείς παίκτες οι οποίοι έχαναν σημαντική δύναμη.
Τα υπέρογκα ποσά για μεταγραφές, βιομηχανίες πλαστών κοινοτικών διαβατηρίων στη Λατινική Αμερική και στην Αφρική που «κοινοτικοποιούσαν» ξένους (πολίτες κρατών εκτός Ε.Ε για τους οποίους υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός) ήταν οι βασικές συνέπειες αυτής της επανάστασης. Έτσι, βλέπουμε πλέον ομάδες σαν την Τσέλσι ή την Μάντσεστερ Σίτυ να έχουν πολύ λίγους Άγγλους ποδοσφαιριστές. Άλλες ομάδες –που είχαν την οικονομική επιφάνεια- τις έβαλε στον ποδοσφαιρικό χάρτη ο νόμος του Μποσμάν, και άλλες τις μετέτρεψαν σε «ομάδες μισθοφόρων». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2010, η Ίντερ, η οποία δεν είχε ούτε έναν Ιταλό ποδοσφαιριστή στην ενδεκάδα της στον τελικό του Champions League του 2010, απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου.
Απόσπασμα εκπομπής για τον Μποσμάν (αγγλικά).
Φωτό από: www.google.com
