Πολλές φορές στον αθλητισμό, είναι δύσκολο να κριθεί ένας αθλητής την στιγμή που αγωνίζεται, είτε επειδή υπάρχει έλλειψη αντικειμενικότητας, είτε επειδή τα κατορθώματα είναι νωπά, είτε επειδή μπαίνει κατευθείαν σε συγκρίσεις με παλαιότερους αστέρες το αποτέλεσμα των οποίων δεν είναι πάντοτε ακριβές. Στην περίπτωση του Θοδωρή Παπαλουκά τα πράγματα είναι περίπλοκα αλλά συνάμα και απλά.
Κάθε καριέρα αποτελείται από τα «ψηλά» και τα «χαμηλά» και στην περίπτωση του Παπαλουκά τα «ψηλά» ήταν σαφώς περισσότερα. Είτε αυτά συνδέονται με την επιστροφή του Ολυμπιακού στους τίτλους μετά από περιόδους ανομβρίας, είτε στην θρυλική εθνική Ελλάδος της προηγούμενης δεκαετίας, είτε στις συνεχείς παρουσίες στα φάιναλ φορ με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Ο Παπαλουκάς ψήλωσε απότομα λίγο πριν ξεκινήσει την επαγγελματική του καριέρα και αυτό του έδωσε ένα τρομερό συγκριτικό πλεονέκτημα καθώς ήταν εξαιρετικός χειριστής της μπάλας, που σε συνδυασμό με το ύψος (2μ) του έδινε τη δυνατότητα να δημιουργεί με ευκολία ρήγματα στις αντίπαλες άμυνες. Συνυπήρξε στον Πανιώνιο με τον Διαμαντόπουλο από το 1999 έως το 2001 και εκείνη την εποχή κανείς δεν μιλούσε για αυτόν.
Το 2001 παίρνει μεταγραφή στον Ολυμπιακό και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά φτάνει στους τελικούς της Α1 έχοντας αποκλείσει τον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό. Χάνει στους τελικούς από την ΑΕΚ με 3-2 ενώ οι Πειραιώτες έχουν προηγηθεί με 2-0 και αρνούμενος την μείωση αποδοχών που του προτείνεται γίνεται «Ρώσος» για χάρη της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Προλαβαίνει να κατακτήσει ως παίκτης του ΟΣΦΠ τον πρώτο τίτλο της καριέρας του, το Κύπελλο Ελλάδος.
Στην Μόσχα κάνει την παρουσία του αισθητή και εξελίσσεται στον κορυφαίο παίκτη της Ευρώπης στη θέση του κερδίζοντας αναρίθμητους προσωπικούς τίτλους αλλά και πολλούς ομαδικούς. Γράφει τη δική του ιστορία καθώς αναδεικνύεται πολυτιμότερος παίκτης της Ευρωλίγκα σε δυο χρονιές (2006, 2007) τις χρονιές που μεγαλουργεί και με την εθνική ομάδα του μπάσκετ.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις μια μεγάλη νίκη, μια μεγαλειώδη εμφάνιση, ωστόσο αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάποια, αυτή θα ήταν σε μια δική του ήττα και συγκεκριμένα αυτήν της ΤΣΣΚΑ από τον Παναθηναϊκό στον τελικό της Αθήνας το 2007. Ένα ολόκληρο γήπεδο αποδοκίμαζε τον Παπαλουκά λόγω του πρότερου ερυθρόλευκου βίου του, που πετυχαίνει 23 πόντους με 9/10 δίποντα, 5/6 βολές, δυο ριμπάουντ, οκτώ ασίστ, έξι κερδισμένα φάουλ σε 35 λεπτά συμμετοχής.
Στα επτά χρόνια παρουσίας του στη Μόσχα, γίνεται ο αγαπημένος «Τεό» των Ρώσων, δέχεται πολλές προτάσεις για το ΝΒΑ, κατακτά 6 πρωταθλήματα Ρωσίας, 3 Κύπελλα, 2 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, ενώ είναι αδιάκοπα στην κορυφαία πεντάδα της Ευρωλίγκα.
Επιστρέφει στον Ολυμπιακό το 2008 και ηγείται μια ομάδας μεγάλων καλαθοσφαιριστών που θα αποτύχει να ανακτήσει τα σκήπτρα από τον Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα, προσφέροντας όμως δυο κύπελλα που θα σταματήσουν 7 χρόνια ανομβρίας του Ολυμπιακού. Οι Πειραιώτες χάνουν τον ημιτελικό του Βερολίνου από τον Παναθηναϊκό με δυο πόντους και την επόμενη χρονιά περνούν στον τελικό, όπου υποκλίνονται στην ανώτερη Μπαρτσελόνα. Γίνεται πρώτος σε ασίστ στην ιστορία της Ευρωλίγκα με 733 το 2009, ενώ συμμετείχε σε 8 διαδοχικά Φάιναλ Φορ, γεγονός που αποτελεί μοναδική επίδοση στα μπασκετικά χρονικά.
Με την εθνική ομάδα, είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους των συνεχόμενων επιτυχιών σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, τόσο το 2005 στο Βελιγράδι, όσο κυρίως την επόμενη χρονιά στην Κίνα όπου συντελεί τα μέγιστα στην θρυλική επικράτηση επί της Αμερικής με 101-95 σε μια από τις μεγαλύτερες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού.
Παρ’ όλα αυτά, κορυφαία του παρουσία σε ατομικό επίπεδο μοιάζει να είναι αυτή με αντίπαλο την Σλοβενία το 2007, όπου στην πιο εντυπωσιακή ανατροπή όλων των εποχών στο μπάσκετ, καταφέρνει σε 1 λεπτό να πάρει καλάθι και φάουλ, να ευστοχήσει σε τρίποντο, να κλέψει την μπάλα και να σκοράρει και το νικητήριο καλάθι σε έναν αγώνα που έμοιαζε χαμένος, καθώς η εθνική μας ομάδα βρισκόταν 12 πόντους πίσω στο σκορ, με 2 λεπτά και 22 δευτερόλεπτα να απομένουν για τη λήξη της αναμέτρησης.
Ο ιστορικός του μέλλοντος, σίγουρα θα μνημονεύσει τον Παπαλουκά για τις μεγάλες επιτυχίες, για το ότι σπανίως μιλούσε στα μέσα, για το ότι διακρίθηκε όσο ελάχιστοι εκτός ελληνικών συνόρων και για το γεγονός πως ήταν πολυσύνθετος μπασκετμπολίστας με τρομερή αντίληψη του αθλήματος.
Αποχώρησε από την ενεργό δράση την προηγούμενη εβδομάδα έχοντας κατακτήσει πρωτάθλημα και Κύπελλο Ρωσίας, ενώ συμμετείχε και στο φετινό Φάιναλ Φορ που ήταν το τελευταίο της καριέρας του.
