«Σ’ αγαπώ- δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο.»
– Μυρτιώτισσας
Το σκυλάκι μου, η Τουφίτσα, δεν ήξερε πολλά τρικ, αλλά ένα πράγμα το έκανε μοναδικά: όποτε ήθελε να την χαϊδέψω, ξεκόλλαγε με την μύτη της το χέρι μου κι έβαζε τη μουσούδα της διακριτικά κάτω από την παλάμη μου, σαν μια γλυκιά, τρυφερή υπενθύμιση της ανάγκης της για χάδι. Το έκανε ξανά και ξανά και ξανά, για να μου υποδείξει πως ήταν ακόμα εκεί, πως ήθελε να την χαϊδέψω λίγο ακόμα. Μέχρι εκεί έφτανε η όχληση που δεχόμουν, γιατί, κατά τα άλλα, ήταν το πιο γλυκό, διακριτικό σκυλάκι που θα μπορούσε να έχει κανείς. Έτσι κι έφυγε, ακριβώς όπως έζησε: ήρεμα και με αξιοπρέπεια, χωρίς να σηκώσει πολλή σκόνη, με εμένα να τρέχω να της ψιθυρίσω στο αυτί, έστω και την ύστατη στιγμή πριν το χειρουργείο, πως την αγαπάω και να με συγχωρήσει αν δεν την χάιδευα όσο ήθελε. Την ημέρα που πέθανε, ευχήθηκα να ήξερε, τουλάχιστον, ένα ακόμα τρικ: έναν τρόπο να μου είχε πει πως ήταν άρρωστη, πως την είχα παραμελήσει, πως πονούσε.
Ξέρω πως ζητάω πολλά από ένα σκυλάκι όταν εμείς οι άνθρωποι, που είμαστε ικανοί να μαθαίνουμε εκατοντάδες λέξεις και να αρθρώνουμε περίπλοκες προτάσεις και να συντάσσουμε mail και να στέλνουμε texts με επιλογή από δεκάδες emoticons, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε ακόμα και τα πιο απλά συναισθήματα. Σ’ αγαπώ. Με στεναχωρείς. Μου λείπεις.
Αυτή τη στιγμή που γράφω, βιώνω ένα έντονο συναίσθημα. Δεν έχει σημασία ποιο συναίσθημα, συμπληρώστε εσείς το κενό. Θα μπορούσε να είναι έρωτας, θυμός, μοναξιά, απογοήτευση. Πλημμυρίζει μέσα μου και ξεχειλίζει από κάθε πόρο μου, αλλά δεν μπορώ να το αποδεχτώ, πόσο μάλλον να το επικοινωνήσω. Κάποιες φορές προσπαθώ να το ξεγελάσω, να του δώσω άλλο όνομα, να το μεταλλάξω- μήπως γίνει πιο εύπεπτο. Άλλες, πείθω τον εαυτό μου πως το εκφράζω, έστω και με έμμεσο, πλάγιο τρόπο. Εις μάτην- το συναίσθημά μου παραμένει κλειδαμπαρωμένο μέσα μου, σαν γάτα που έχει γατζωθεί από μια κουρτίνα, σαν κάκτος που ποτίζω κρυφά από τον κόσμο.
Ο λόγος που δεν επικοινωνώ το συναίσθημά μου είναι γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι την επόμενη μέρα, ακόμα και το επόμενο λεπτό. Νιώθω πως αν μιλήσω θα ξεπηδήσει ένα βατραχάκι απ’ το στόμα μου και δεν θα μπορώ να το μαζέψω, δεν θα μπορώ να το πάρω πίσω. Τρέμω μήπως η ισορροπία του κόσμου μου διαταραχθεί ανεπανόρθωτα, μια ισορροπία με την οποία, τί ειρωνεία, δεν είμαι ευχαριστημένη. Κι έτσι, το συναίσθημα μεγαλώνει μέσα μου και παίρνει διαστάσεις που είναι, ίσως, μεγαλύτερες από τις πραγματικές. Κι όσο αυτό το συναίσθημα, αυτό το «βατραχάκι» μεγαλώνει υπερφυσικά, τόσο πιο δύσκολη, πιο φαινομενικά ριψοκίνδυνη, φαντάζει η έκφραση και η λύτρωσή του. Έτσι, επανερχόμαστε στην Τουφίτσα και το τρικ της.
Κάντε μου μια χάρη και ανακαλύψτε έναν τρόπο για να επικοινωνήσετε αυτά που νιώθετε στους δικούς σας ανθρώπους. Σήμερα, τώρα ακόμα, αν είναι εφικτό. Πηγαίνετε στο σπίτι τους, χτυπήστε τους το κουδούνι, πάρτε τους τηλέφωνο στις 4 τα ξημερώματα, βρείτε χρόνο, τρόπο, αφορμή, χωρίς φόβο, ντροπή, δικαιολογίες, χωρίς να φοβάστε τις συνέπειες. Βρείτε έναν τρόπο να αγγίξετε το χέρι που θα σας χαϊδέψει, όπως έκανε η Τουφίτσα με την μουσούδα της. Αν το κάνετε, ίσως βρω το κουράγιο να το κάνω κι εγώ. Σίγουρα, πάντως, θα κάνετε την Τουφίτσα, όπου κι αν βρίσκεται η όμορφη ψυχή της, πολύ χαρούμενη.▪
