Τα τελευταία χρόνια, η ΟΥΕΦΑ, προσπαθεί να βρει λύσεις για ένα πρόβλημα που απασχολεί το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο εδώ και 10 χρόνια περίπου. Η αύξηση της θεαματικότητας και της ενασχόλησης των ανθρώπων με το ποδόσφαιρο άνοιξε μεγάλες αγορές γύρω του και προσέλκυσε τεράστια κεφάλαια. Η δημιουργία γηπέδου, προκειμένου να μπορεί να γίνει η δομή της εμπορικότητας μιας ομάδας, έγινε αυτοσκοπός. Με αυτόν τον τρόπο, βλέπουμε τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα αλλά και το Τσάμπιονς Λιγκ, να είναι θεσμοί στους οποίους συμμετέχουν ομάδες 2 ταχυτήτων. Σε εκείνες που μπορούν και σε εκείνες που μπορούν πολύ λιγότερο. Η λύση στο πρόβλημα αυτό, θα μπορούσε να έχει το όνομα «Άγιαξ»…
Η ομάδα των 10 διεθνών τίτλων.
Ακόμη και σήμερα, ο Άγιαξ είναι μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Βρίσκεται στο κλειστό κλαμπ των ομάδων, των οποίων οι διεθνείς τίτλοι φτάνουν διψήφιο νούμερο. Δεν είναι 2, δεν είναι 7. Είναι 10 οι διεθνείς τίτλοι του «Αίαντα». Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η ομάδα του Άμστερνταμ σάρωνε ό,τι έβρισκε στο πέρασμά της, κατακτώντας 3 συνεχόμενα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (1971,1972 και 1973). Ο Άγιαξ δεν ήταν ένα διάττοντας αστέρας, όπως δυστυχώς ήταν η Νότιγχαμ Φόρεστ. Αυτός ήταν και ο λόγος που το 1987, η ολλανδική ομάδα κέρδισε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, όπως επίσης και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1992. Τρία χρόνια μετά, κατακτά το τέταρτο πρωτάθλημα Ευρώπης. Κατά τα έτη του 1972 και 1995 ο Άγιαξ στέφεται –άτυπα – πρωταθλητής κόσμου, κατακτώντας το Διηπειρωτικό Κύπελλο. Επίσης, το 1973 και πάλι το 1995, (εκείνη τη χρονιά, μόνο το Κύπελλο Ολλανδίας του ξέφυγε…) φέρνει στο Άμστερνταμ το Σούπερ Καπ Ευρώπης. Κι όμως, γι’ αυτήν την ομάδα, οι τίτλοι ήταν θετικές συνέπειες…όχι αυτοσκοποί.
Ο Ρίνους Μίχελς και το Total Football
Ο Άγιαξ, αποτελούσε και αποτελεί ένα ποδοσφαιρικό σχολείο για όλον τον κόσμο. Παιδάκια τα οποία συμμετέχουν στα καμπ που διοργανώνει αλλά και παιδιά που ακολουθούν τις ακαδημίες του Αίαντα, μεγαλώνουν στον Άγιαξ, μαθαίνουν ποδόσφαιρο στον Άγιαξ και κάποια στιγμή, μεγάλες ομάδες δίνουν πακτωλό χρημάτων για να αποκτήσουν τους – φτασμένους πια – παίκτες της Ολλανδικής ομάδας. Ο Ρίνους Μίχελς, είναι συνδεδεμένος με την ιστορία του Αίαντα αλλά και με τη συνολική εξέλιξη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Απέναντι στα αποτελεσματικά αλλά αντικειμενικά, «βαρετά» συστήματα των Ιταλών και των Βρετανών, ο Ολλανδός προπονητής, οραματίστηκε το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο». Παίκτες που συνεχώς αλλάζουν θέση και εκεί που σε μια φάση ήταν αμυντικοί, στην αμέσως επόμενη βρίσκονται στην μεγάλη περιοχή της αντίπαλης ομάδας. Οι παίκτες, ανεξάρτητα θέσης, είχαν τρομερή τεχνική στην πάσα, στην τρίπλα αλλά και στο σουτ, συνιστώντας μια ομάδα «Λερναία Ύδρα».
Θρύλος ο Άγιαξ, θρυλικοί και οι παίκτες του.
Στο δίλημμα «Μαραντόνα-Πελέ», μπορείτε να απαντήσετε κάνοντάς το «τρίλημμα». Γιόχαν Κρόϊφ; Κάνουμε λόγο για έναν παίκτη που είχε την καλύτερη τρίπλα-προσποίηση στον κόσμο. Απίστευτη τεχνική κατάρτιση, αέρινο στιλ και ταχύτητα αξεπέραστη για εκείνην την εποχή. Αναμφίβολα, ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ο Άγιαξ. Βέβαια, την αξία του Κρόϊφ την αυξάνουν οι παίκτες που έχουν περάσει από αυτό το σύλλογο. Σε διαφορετικές «τάξεις», και εποχές, από το σχολείο του Άγιαξ πέρασαν οι Νέεσκενς, Μάρκο Φαν Μπάστεν, Κούμαν, Φρανκ Ράϊκαρντ (μετέπειτα αστέρες της Μίλαν των «Ιπτάμενων Ολλανδών» μαζί με τον Γκούλιτ), Άρι Χάαν, οι αδελφοί Λάουντρουπ, ο Μάρκ Όφερμαρς, ο Ντένις Μπέργκαμπ, ο Γιάρι Λιτμάνεν, ο Έντγκαρ Ντάβιτς, ο Πάτρικ Κλάϊφερτ και ο Κλάρενς Ζέεντορφ. Η τελευταία «φουρνιά» του Άγιαξ, ανέδειξε τον φοβερό και τρομερό Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς.
Ο Άγιαξ, ο Κρόϊφ, ο Βαν Χάαλ, η Μπαρτσελόνα και η Ισπανία.
Η ομάδα του Άμστερνταμ, είναι μια πολύ μεγάλη οικογένεια. Αυτό το μεγάλο ποδοσφαιρικό «φυτώριο», κράτησε τα μυστικά του ποδοσφαίρου. Από τον Μίχελς, ο Γιόχαν Κρόϊφ, ήταν αυτός που…διέδωσε στην Ευρώπη την ποδοσφαιρική πρόταση του Αίαντα. Χάρη σε αυτήν, η Μπαρτσελόνα κατάφερε να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ το 1992 για πρώτη φορά στην ιστορία της. Από το 1991 μέχρι το 1997, ένας άλλος μεγάλος ποδοσφαιράνθρωπος του Άγιαξ, ο Λουίς Φαν Χάαλ, έφτιαξε μια ομάδα που έμοιαζε με αυτήν του Μίχελς. «Τα παιδιά του Θεού». Έτσι ονόμαζε όλος ο κόσμος τον Άγιαξ του Φαν Χάαλ, την ομάδα που δε χόρταινες να βλέπεις. Οι περισσότεροι Ολλανδοί του Άγιαξ, ακολούθησαν τον Φαν Χάαλ στην Μπαρτσελόνα όπου ήδη είχαν δημιουργηθεί ισχυροί δεσμοί. Μολονότι δεν κατάφερε να κερδίσει Τσάμπιονς Λιγκ, ο Φαν Χάαλ κατέκτησε πρωταθλήματα Ισπανίας και δημιούργησε μια ομάδα που ακολούθησε τις πολλές πάσες, τις αλλαγές θέσεων μέσα στο παιχνίδι και τη συνεχή κίνηση.
Με ένα διάλειμμα 8 περίπου ετών, η Μπάρτσα γύρισε και πάλι στο «ολλανδικό μοντέλο» και έφερε στον πάγκο, τον Φραν Ράϊκαρντ με τον οποίο κατάφερε να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό που ακους σήμερα ως σύστημα «τίκι –τάκα», ως σύστημα «ποδόσφαιρο-ράγκμπι» και «ισπανικό μοντέλο», δεν είναι κάτι άλλο από την εξέλιξη της σχολής του Άγιαξ στην Μπαρτσελόνα. Με αυτό το ποδόσφαιρο, η εθνική Ισπανίας κατάφερε να κατακτήσει ευρωπαϊκά και Μουντιάλ. Όσοι το βλέπουμε αυτό, χαμογελούμε όταν ακούμε ότι ο Άγιαξ χάθηκε…
Φωτό από: www.el.wikipedia.org
