Δε χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα για τους Αμερικάνους και «τί ψάρια πιάνουν» στο μπάσκετ. Δε χρειάζεται επίσης να κάνουμε σχόλια για τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Πολλές είναι οι φορές που σε μια παρέα ανδρών, φτάνουμε σε αδιέξοδο όταν συγκρίνουμε το ευρωπαϊκό μπάσκετ με το ΝΒΑ. Πέραν των προσωπικών μας προτιμήσεων, νομίζω ότι θα προτιμούσατε να δείτε ένα παιχνίδι Λέϊκερς εναντίον Σέλτικ, παρά οποιοδήποτε ευρωπαϊκό ντέρμπι. Αυτή ήταν και η λογική που έκανε τις ελληνικές ομάδες στη δεκαετία του 1990 αλλά και στη δεκαετία του 2000, να επενδύσουν σε Αμερικανούς που έχουν παίξει στο ΝΒΑ. Ναί, η άμυνα φέρνει τα τρόπαια, αλλά οι Αμερικάνοι, τα εισιτήρια…Ας θυμηθούμε 4 Αμερικάνους που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα και ακόμη τους μνημονεύουμε.
1) Ροϊ Τάρπλεϊ.
Για την εξωγηπεδική του ζωή, έχουμε ακούσει πολλά. Σίγουρα, δεν τον έλεγες και πειθαρχημένο. Μάλιστα, αυτή η εξωγηπεδική ζωή, του κόστισε ένα λαμπρό μέλλον στο ΝΒΑ. Ο Ρόϊ Τάρπλεϊ, παρά τα όσα έκανε εκτός γηπέδου, ερχόμενος στην Ελλάδα, ήταν πόλος έλξης για τους φιλάθλους του μπάσκετ. Έπαιζε στις θέσεις 4 και 5 αλλά γενικά μπορούμε να τον εντάξουμε στην κατηγορία του παίκτη «ελεύθερου ρόλου». Είχε πολύ καλή επαφή με το καλάθι ειδικά από μέση και μακρινή απόσταση.
Το 1992, ο Άρης του έδωσε την ευκαιρία να κάνει μια νέα αρχή. Με την πρώτη χρονιά, έκανε τη διαφορά βγαίνοντας πρώτος ριμπάουντερ και πρώτος στα κλεψίματα (στο ελληνικό πρωτάθλημα). Κατέκτησε το Κύπελλο Ευρώπης με τους Θεσσαλονικείς και την επόμενη χρονιά, πήγε στον Ολυμπιακό. Με την ομάδα του Πειραιά, κατάφερε να φτάσει ως τον τελικό της Ευρωλίγκα και να κατακτήσει το πρωτάθλημα στην Ελλάδα. Εκείνη τη χρονιά, βγήκε πρώτος ριμπάουντερ στην Ευρωλίγκα. Μας ακούγεται θαυμαστό αλλά πρέπει να σκεφτούμε ότι ο Τάρπλεϊ, είχε ψηφιστεί ως ένας από τους καλύτερους πρωτοεμφανιζόμενους (ρούκι) του ΝΒΑ το 1987. Την επόμενη σεζόν, βγήκε καλύτερος «6ος παίκτης» του ΝΒΑ. Απλά, μαγικός. Μετά από μια αποτυχημένη επιστροφή στο ΝΒΑ και στους Μάβερικς, ο μεγάλος Ρόϊ, γύρισε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ηρακλή.
2) Ο «δαιμόνιος» Ντέιβιντ Ρίβερς.
Ο «Ποταμός», είναι από εκείνες τις περιπτώσεις, που τις λέμε ουρανοκατέβατες. Όταν ο Ρίβερς ερχόταν από τη γαλλική Αντίμπ για λογαριασμό του Ολυμπιακού, (1995) κανείς δεν πίστευε ότι αυτός ο παίκτης, μέσα σε δυό χρόνια θα αφήσει εποχή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο Ρίβερς είχε παίξει στο ΝΒΑ για λογαριασμό των ομάδων του Λος Άντζελες, (Λέϊκερς και Κλίπερς) χωρίς να μπορέσει να σταθεροποίησει την απόδοσή του. Την πρώτη χρονιά που ήρθε στον Ολυμπιακό, μολονότι κατέκτησε το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, πολλοί ήταν που τον θεωρούσαν «λίγο» για τον Ολυμπιακό.
Ο ερχομός του Ντούσαν Ίβκοβιτς στον Ολυμπιακό, έσωσε τον Ρίβερς αλλά και τον Ολυμπιακό, καθώς κατέκτησε όλους τους τίτλους. Τρομερός χειριστής της μπάλας, γρήγορος σας αστραπή (έτρεχε το γήπεδο σε 3 δευτερόλεπτα!), είχε καλό τρίποντο και σουτ πάνω στην τρίπλα και δε δίσταζε να τα βάζει με τους ψηλούς. Στο φάιναλ φορ της Ρώμης, βγήκε MVP. Το 2000 και αφού έπαιξε σε άλλες ευρωπαϊκές ομάδες για 3 χρόνια, γύρισε πάλι στον Ολυμπιακό και έμεινε μόνο για μια σεζόν. Τρία χρόνια έμεινε ο Ρίβερς και ακόμη το ελληνικό φίλαθλο κοινό, δεν μπορεί να τον ξεχάσει.
3) Ο Ντομινίκ Ουίλκινς, στον Παναθηναϊκό!
Ακόμη και τώρα, φαίνεται σαν ψέμα. Πόσο μάλλον τότε. Το καλοκαίρι του 1995, ο Παναθηναϊκός προκαλεί σοκ και δέος σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό μπάσκετ καθώς προσγειώνει στην Ελλάδα έναν παίκτη από άλλο γαλαξία. Ο νικητής στο διαγωνισμό καρφωμάτων του ΝΒΑ το 1985 και το 1990, ο παγκόσμιος πρωταθλητής με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ, ήταν πλέον στην Ελλάδα. Από το 1982 μέχρι και το 1994, ο Ουίλκινς δε είχε ποτέ μέσο όρο πόντων κάτω από 20. Εξαιρετικός σκόρερ, με έφεση στα καρφώματα λόγω του εκρηκτικού του πατήματος και του ασύλληπτου άλματος που διέθετε, ήρθε στην Ελλάδα για να μας δείξει το ΝΒΑ στο ψηλότερο δυνατό επίπεδο. Ο Ουίλκινς έμεινε μόνο μια χρονιά στην Ελλάδα αλλά αυτή έμεινε αλησμόνητη καθώς συνδυάστηκε με το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που κατέκτησε ελληνική ομάδα. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε στο Παρίσι την Μπαρτσελόνα και ο Ουίλκινς, ψηφίστηκε MVP του φάιναλ φορ. Τιμής ένεκεν, οι Χωκς απέσυραν τη φανέλα με το νούμερο 21 το 2001 και το 2006, ο μεγάλος Ντομινίκ, μπήκε στο Hall of Fame. Πλέον, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα την τύχη που είχαμε στο να παρακολουθήσουμε στα ελληνικά γήπεδα αυτό τον παίκτη.
4) Έντι Τζόνσον.
Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού, τον λάτρεψαν. Οι αντίπαλοί του, εντός του παρκέ προσπάθησαν πάμπολλες φορές να τον περιορίσουν με κάθε δυνατή τακτική. Αυτός, το βιολί του…Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους σουτέρ τριών πόντων που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα και την Ευρώπη, διατηρώντας ποσοστό πάνω από 40% στα τρίποντα. Ο Έντι Τζόνσον, ήταν να μην πάρει μπρος. Αν έμπαινε το πρώτο τρίποντο, τότε μπορούσε να βομβαρδίζει από τα 7 και από τα 8 μέτρα, είτε ελεύθερος, έιτε με «κρεμασμένο» αμυντικό πάνω του. Παρόλα αυτά, δεν ήταν σκέτος «τριποντάκιας». Ο Έντι μπορούσε να πασάρει καλά, να κάνει διείσδυση από την εσωτερική και να αναστατώσει την άμυνα δημιουργώντας ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του. Τα προσωνύμια έδιναν και έπαιρναν… «Fast Eddie», «Λούκυ Λούκ» και άλλα πολλά, προκειμένου να περιγραφεί χιουμοριστικά η ταχύτητα με την οποία σούταρε ο Τζόνσον. Στην Ελλάδα, ήρθε το 1995 στα 36 του χρόνια για να αντικαταστήσει τον Ζάρκο Πάσπαλι που πήγε στον Παναθηναϊκό. Με τον Ολυμπιακό κατέκτησε πρωτάθλημα Ελλάδας το 1995 ενώ ήταν ο οδηγός του Ολυμπιακού μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκα της ίδιας χρονιάς. Από το 1981 μέχρι το 1994, έπαιζε στο ΝΒΑ (19 πόντοι κατά μέσο όρο στην καριέρα του στο ΝΒΑ) με τους Σακραμέντο Κίνγκς, τους Φοίνιξ Σανς, τους Σόνικς και τους Χόρνετς. Μετά τον Ολυμπιακό, έπαιξε στους Πέϊσερς (1995-1997) και στους Ρόκετς (1997-1999).
Φωτό από: www.euroleague.net.
