«Το μεγαλύτερο λάθος είναι να μην κάνεις τίποτα επειδή δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Κάνε ό,τι μπορείς».
Sidney Smith
Ποιός άνθρωπος δε θέλει να έχει άπειρες επιλογές και άφθονο χρόνο απόφασης για μια από αυτές; Υπάρχει περίπτωση να μην επιθυμούσαμε να έχουμε κάθε λύση για κάθε πρόβλημα; Όχι σε αυτόν τον πλανήτη, ίσως κάπου αλλού…Αν σκεφτούμε ποτέ τα λάθη που έχουμε κάνει στο παρελθόν, δε θα είναι λίγα αυτά που κάναμε, όχι επειδή κάναμε κάτι στραβά, αλλά επειδή δεν κάναμε απολύτως τίποτε.
Αυτό το συμβουλευτικό απόφθεγμα, δεν αναφέρεται στις περιπτώσεις ξεκάθαρης αδράνειας, αλλά αναφέρεται σε εκείνες που επειδή δεν μπορούμε να λύσουμε απευθείας το πρόβλημα, περιμένουμε να λυθεί μόνο του και παρατηρούμε την καταστροφή. Αυτός ο «τύπος» αδράνειας που πολλές φορές σε κυριεύει, έχει κάποιες ρίζες. Η πρώτη αιτία αυτής της αδράνειας είναι η τελειομανία «Αν δεν το λύσω με τον τρόπο μου, προτιμώ να το αφήσω έτσι.», Έτσι λες και περίπου καμαρώνεις με συμβουλευτικό ύφος σε ένα φίλο σου. Στην τελειομανία, κατοικεί ο κακός εαυτός του εγωισμού.
Με αυτόν τον τρόπο, δεν κάνεις κάτι διαφορετικό από το να επιθυμείς εκείνον τον κόσμο που είναι κομμένος και ραμμένος στα δικά σου μέτρα. Με αυτή τη λογική, αν διψάς και υπάρχει μόνο ένα μισογεμάτο ποτήρι με νερό, δεν το πίνεις αφού δεν υπάρχει μια βρύση. Μια δεύτερη πηγή αυτής της αδράνειας είναι η πίστη σου ότι δεν υπάρχουν πολλές και διαφορετικές λύσεις για ένα πρόβλημα. Όπως έχουμε στο μυαλό μας τον ιδανικό καφέ και το ιδανικό μέρος διακοπών, έτσι έχουμε και την ιδανική λύση για το κάθε πρόβλημα. Αυτό μπορούμε να το πούμε απολυτότητα. Όταν σκεφτόμαστε έτσι, είναι σα να θεωρούμε χαζό τον Οδυσσέα και κουραστική την πολυμηχανία του…
Αν δεν «προσβάλλουμε» τον Όμηρο και τα διδάγματα της Οδύσσειας, τότε σίγουρα προσβάλλουμε τον Αριστοτέλη! Για κάποιον λόγο, το μόνο άκρο που το θεωρούμε ως «κακό» είναι η έλλειψη και όχι υπερβολή. Το άκρο της υπερβολής, είναι «καλό» γιατί μας δίνει αφθονία. Το «πολύ» είναι καλό γιατί είναι πάντα διαθέσιμο. Εν προκειμένω, αν δεν υπάρχουν πολλές λύσεις, δεν είναι καλές λύσεις. Ακόμη καλύτερα, λίγες λύσεις και λιγότερο καλές, είναι χειρότερες από το να μην έχουμε καμία λύση. Πέρα για πέρα παράλογο.
Τα προβλήματα, έχουν την τάση να συσσωρεύονται. Ακόμη καλύτερα η προσωρινή λύση. Μέχρι να βρεθεί μια μονιμότερη λύση, μπορούμε να δράσουμε για μια πιο προσωρινή. Μέχρι να παω στον οδοντίατρο το πρωί, για να περάσει ο πονόδοντος θα πιω παυσίπονο. Οι πιο προσωρινές λύσεις μας δίνουν χρόνο για να βρούμε μια πιθανή μόνιμη λύση. Εδώ, η χρήση της ψυχρής λογικής είναι ενδεδειγμένη. Πρώτα κοιτάμε τί δεν μπορούμε να κάνουμε και καταλήγουμε, έστω στο ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ακόμη και αν αυτό λέγεται υπομονή.
Το να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε κάθε φορά, οφείλουμε να το έχουμε ως συνείδηση. Κάθε φορά και για κάθε πρόβλημα, η εφικτή λύση είναι διαφορετική. Άλλες φορές λιγότερο, ή περισσότερο καλή. Είναι πολλά τα προβλήματα που λύνονται με «το μή χείρον, βέλτιστον» και έχουμε αρκετό καιρό μπροστά μας για να το συνειδητοποιήσουμε.
Επιπλέον, το να κάνουμε ό,τι μπορούμε κάθε φορά, μας κατατάσσει στην κατηγορία των δραστήριων ανθρώπων. Η δράση, πρέπει να μας γίνει συνήθεια. Ας είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε. Με αυτόν τον τρόπο συνεχίζουμε να ακονίζουμε τον εαυτό μας σε τουλάχιστον τρία διαφορετικά πράγματα. Στη δράση, στην εναλλακτική επίλυση προβλημάτων και στην αποφασιστικότητα. Η τελειομανία, η πίστη σε ξεκάθαρες και απόλυτες λύσεις των προβλημάτων και στο σκεπτικό «πολλές λύσεις ή καμία λύση», φέρουν την αδράνεια. Κάνε ό,τι μπορείς…για να αποφύγεις την αδράνεια!
Rumi – On a day when the wind is perfect…
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
