Μοιάζει με ένα άτακτο γραφείο. Εκεί που είναι στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, βιβλία, σημειώσεις, λογαριασμοί, δουλειές που πρέπει να γίνουν. Πού να βγάλεις άκρη; Έτσι όπως είναι αυτό το πράγμα, ανακατεμένο και ακατάστατο, φαίνεται τεράστιος ο όγκος του, βουνό. Και η εικόνα αυτή, η αίσθηση που δημιουργεί σε πιέζει, σε αγχώνει και αγχώνει και τους άλλους που το βλέπουν και σκέφτονται τι έχεις να αντιμετωπίσεις.
Έτσι μοιάζει μερικές φορές το μυαλό. Με άτακτο γραφείο. Που τα πράγματα που πρέπει να κάνει στοιβάζονται και το φορτώνουν γιατί η συγκυρία, η εποχή και η στιγμή έφερε πολλές και απανωτές υποχρεώσεις. Και λες «Θεέ μου, όχι άλλο, πού θα το βάλω;», ακόμα και αν αυτό το άλλο μπορεί να είναι κάτι ελάχιστο, πολύ μικρό και εύκολα διαχειρίσιμο. Και τότε δυσκολευόμαστε, αναστενάζουμε, στεναχωριόμαστε και ενίοτε πελαγώνουμε και σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Φεύγουμε από το δωμάτιο που είναι το γραφείο με όλα αυτά και πάμε σε άλλο δωμάτιο για να μην τα βλέπουμε, ακόμα και αν ξέρουμε ότι είναι εκεί, ακόμα και αν ξέρουμε ότι πρέπει να επιστρέψουμε.
Και όλο αυτό γιατί; Γιατί πολλές φορές εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε την αίσθηση της υπερφόρτωσης και του αβάσταχτου όγκου στο μυαλό μας από τον τρόπο που τοποθετούμαστε στα πράγματα, από τον τρόπο που τοποθετούμε τα πράγματα: το ένα πάνω στο άλλο.
Ενώ αν τα τοποθετήσουμε διαφορετικά, είναι σίγουρο ότι θα είναι πολύ διαφορετικό το πρακτικό και κατά συνέπεια το ψυχολογικό και συναισθηματικό αποτέλεσμα. Όχι το ένα πάνω στο άλλο αλλά το ένα δίπλα στο άλλο. Σε σειρά. Πρώτο, δεύτερο, τρίτο, τέταρτο. Και έτσι θα τα πιάσουμε, ένα ένα, και καθένα μόνο του.
Με αυτήν την πρακτική, με αυτή τη μεθοδολογία σκέψης και πράξης, ο όγκος των πραγμάτων δεν είναι τόσο μεγάλος, γιατί το καθένα μόνο του χρειάζεται ορισμένο κόπο, χρόνο και χειρισμό για να διεκπεραιωθεί. Και όταν αρχίσει το πράγμα να ρολάρει, όταν μπουν τα πράγματα σε μια σειρά, όλα φαίνονται πιο εύκολα, όλα είναι πιο εύκολα και στην πραγματικότητα. Και μετά λες «τι καθόμουν και αγχωνόμουν, έκανα το τόσο άλλο τόσο, έκανα την τρίχα τριχιά».
Καλό είναι αυτό το συμπέρασμα. Γιατί την άλλη φορά θα ξέρουμε ότι κάθε τι που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι μόνο του, ξεχωριστό και απαιτεί το δικό του χειρισμό στο δικό του χρόνο. Αν τα στοιβάζουμε προσθετικά το ένα πάνω στο άλλο, το αποτέλεσμα του βάρους είναι πολλαπλάσιο του πραγματικού. Είναι ψευδαίσθηση. Και αυτό το βάρος μπορεί να μας λυγίσει ενώ στην πραγματικότητα μπορούμε να το διαχειριστούμε, κάνοντας κάθε φορά ένα βήμα δίπλα.
Ακριβώς με αυτήν την άδικη και στρεβλή εντύπωση μολύνουμε πολλές φορές το μυαλό μας και τον εαυτό μας για πιθανές ατυχίες, δυσκολίες, αναποδιές που μπορεί να μας συμβούν σε μικρό χρονικό διάστημα. Τοποθετούμε τα γεγονότα το ένα πάνω στο άλλο, τα αντιμετωπίζουμε ως ένα, τα μεγαλοποιούμε και καταλήγουμε σε τελείως αυθαίρετα και απολύτως επιβαρυντικά συμπεράσματα για την υγεία και την ψυχολογία μας του τύπου «δεν με πάει τίποτα, η τύχη μου γύρισε την πλάτη, είμαι γκαντέμης». Ναι, όμως την προηγούμενη φορά που σου συνέβησαν τόσα απανωτά καλά έδωσες τη χαρά στον εαυτό σου να το αναγνωρίσει και να νιώσει ευγνώμων;
Τελικά, είναι μεγάλη αλήθεια. Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας. Και εξαρτώνται από τον τρόπο που τα τοποθετούμε μέσα σ’ αυτό.
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
