Από το άρθρο 60 + 1
Την Πολυάνα πολλοί περιφρόνησαν, τον «πολυανισμό» όμως κανείς! Η φιλοσοφία της Πολυάνας, της ηρωίδας στο πασίγνωστο βιβλίο της Έλεανορ Πόρτερ, ήταν πάντοτε να παρηγορείται για όσα της συνέβαιναν, εκτιμώντας τα ως πολύ καλύτερα από όσα χειρότερα έβλεπε να συμβαίνουν σε άλλους.
Η τεχνική αυτή της παρηγοριάς είναι πολύ αποτελεσματική. Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε 1 στο δισεκατομμύριο να μην ανακαλύψεις χειρότερες ατυχίες από τις δικές σου. Φτάνει να κοιτάξεις γύρω σου.
Πρώτα – πρώτα όσοι ήδη πέθαναν. Όσοι βρίσκονται στα νοσοκομεία, μετά, αυτοί που ζουν σε υπανάπτυκτες χώρες. Που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν για ένα τίποτα. Που δεν έχουν φάρμακα ή καθαρό νερό να πιουν. Αυτοί που πραγματικά δεν έχουν να φάνε ούτε μια κούπα ρύζι κάθε μέρα. Αυτοί που δουλεύουν από τα 7 τους χρόνια και κοιμούνται μέσα στα εργοστάσια 300 άτομα μαζί. Αυτοί που δεν θα γίνουν ποτέ καλά από αυτό που πάσχουν.
Αν ρίξεις τα βλέμμα σου σε όσους υποφέρουν ή είναι λιγότερο προνομιούχοι από σένα σε κάτι, θα νιώσεις αυτόματα πολύ προνομιούχος για όσα έχεις (ακόμα κι αν πάσχεις από πολιομυελίτιδα, όπως η ηρωική Πολυάνα).
Χαίρομαι που αυτή την τεχνική την έμαθα διαβάζοντας το βιβλίο στα 10 μου, θα ήθελα όμως στα 14 που μεγάλωνα και αντιμετώπιζα πλέον τη ζωή πιο «σοβαρά», να μου υπενθυμίζει κάποιος τη θεωρία αυτή: ότι δεν είναι παραμύθι, μυθιστόρημα, ψεύτικη υπόσχεση, παιδική ιστοριούλα, αλλά μια αποτελεσματική τεχνική.
Ότι καλό είναι να ζούμε στο «πετσί» μας αυτή τη φιλοσοφία. Είναι, στην απλή της μορφή, η στροφή της προσοχής μας σε αυτά που έχουμε.
Η εκτίμηση και η αναγνώριση όλων όσων αποτελούν το μικρόκοσμό μας είναι όχι μόνο παρηγοριά αλλά θετική σκέψη, ένα είδος ευτυχίας. Όσα έχουμε εμείς γίνονται σημαντικά, αφού οι άλλοι έχουν λιγότερα.
Αλλά και πάλι, όταν βλέπουμε τις ατυχίες μας, πώς τις αντιμετωπίζουμε; Βαριά και δραματικά ή ελαφρύτερα; Δεν είναι τα ίδια τα γεγονότα αλλά ο τρόπος που εμείς αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα. Ο τρόπος που τα μεταφράζουμε. Αν τα μεταφράζουμε σαν τραγωδία, τα ζούμε σαν τραγωδία.
Στην πτήση από Ντανάγκ στο Χονγκ Κονγκ μέσω Χανόι, έχασα τη φωτογραφική μου μηχανή. Δεν ήταν μόνο που έχασα τη μηχανούλα μου, έχασα και το περιεχόμενό της, αφού ήταν φορτωμένη με τουλάχιστον 250 φωτογραφίες από το Βιετνάμ και το Χονγκ Κονγκ, που τις χρειαζόμουν για το website.
Ειλικρινά, κόντεψα να σκάσω!
Και ξαφνικά, θυμήθηκα αυτό: πόσα χειρότερα θα μπορούσα να έχω πάθει ή πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει πολύ πιο σημαντικά έγγραφα ή αντικείμενα: κινητά τηλέφωνα, ταξιδιωτικές βίζες, διαβατήρια, ταυτότητες, boarding pass, κάρτες, βαλίτσες, πορτοφόλια με χρήματα!
Αυτό, από μόνο του αποτελεί παρηγοριά. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν έρχονται ξαφνικές «λάμψεις» σκέψης για το υλικό που έχασα.
Το να βρεις κουράγιο στις ατυχίες της υγείας, εκεί είναι τα δύσκολα. Εκεί η παρηγοριά έχει λογική αλλά δεν υπακούει στο συναίσθημα. Παρότι εκεί έδωσε ρεσιτάλ η Πολυάνα. Πόση παρηγοριά να δώσεις στον εαυτό σου όντας παράλυτος από πολιομυελίτιδα;
Με τον φόβο, τον πανικό, την ανασφάλεια, όταν ο κόσμος γύρω σου χάνεται, οι σκέψεις σου τρέχουν στο κακό, όχι στην παρηγοριά.
Ίσως, σε αυτές τις περιπτώσεις, ειδικά σε αυτές χρειάζεσαι, όλοι χρειαζόμαστε ένα φίλο να μας παρηγορεί με τη φιλοσοφία της Πολυάνας: «κοίτα τα χειρότερα! Κοίτα αυτούς που έχουν πάθει χειρότερα (ακολουθεί αναφορά των χειρότερων), δες πόσο τυχερός είσαι. Που το ανακάλυψες νωρίς – που θεραπεύεται – που μπορείς να το έχεις υπό έλεγχο, κλπ.»
Μακάρι να περιστοιχιζόμαστε από φίλους – Πολυάνες. Γιατί κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι μας φέρνουν στον ίσιο δρόμο της δύναμης και του κουράγιου, ακόμα κι όταν η δική μας φωνή αδυνατίζει.
Ανάπτυξη του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012
Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
