Σπάτα, 25 Απριλίου 2013: Ο Τραϊανός Δέλλας αποχαιρετά τους ποδοσφαιριστές της ομάδας, έχοντας μόλις ενημερωθεί για τον οριστικό υποβιβασμό της από την Σούπερ Λίγκα. «Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για τη στάση σας αυτές τις μέρες που ήμασταν μαζί, όπως θέλω να ευχαριστήσω και τους συνεργάτες μου, που ήταν δίπλα μου». Ο πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική ομάδα το 2004, απευθύνεται στους παίκτες που αποτέλεσαν το ρόστερ της ομάδας που υποβιβάστηκε για πρώτη φορά έπειτα από σχεδόν 90 χρόνια ανελλιπούς παρουσίας στην πρώτη εθνική.
Οι ευθύνες δεν βαραίνουν αυτούς, καθώς κατά κοινή ομολογία ήταν ανέτοιμοι να διαχειριστούν το βάρος και την ιστορία αυτού του συλλόγου. Στην πρωτόγνωρη χρονιά που η ομάδα πάλευε για να γλιτώσει το σενάριο της αγωνιστικής κατρακύλας, υπήρξε κάτι που κάνει περήφανο τον λαό της ΑΕΚ. Καμιά ομάδα δεν χαρίστηκε στην Ένωση, κανένας διαιτητής δεν την ευνόησε με τις αποφάσεις του, κανείς Δικαστής δεν ερμήνευσε διαφορετικά το νόμο για να την κρατήσει στην κατηγορία. Η ΑΕΚ έπεσε τίμια και με καθαρή την συνείδησή της.
Το χρονικό του υποβιβασμού δεν μπορεί να προσδιοριστεί επακριβώς. Άλλοι το τοποθετούν στο γκρέμισμα του γηπέδου. Άλλοι στην διοίκηση του Μάκη Ψωμιάδη. Άλλοι στη διαχείριση του Ντέμη Νικολαΐδη, άλλοι στην διοίκηση Αδαμίδη. Το σίγουρο είναι πως όλα τα γεγονότα έπαιξαν ένα ρόλο στην συρρίκνωση μιας εκ των μεγαλύτερων ομάδων στην Ελλάδα.
Για την ΑΕΚ, έχουν μιλήσει πολλοί. Αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε μια δήλωση, αυτή θα ήταν εκείνη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο ταξίδι της Ένωσης στην Κωνσταντινούπολη το 2004. «Η Α.Ε.Κ. είναι κυρίως ιδέα και αι ιδέαι δεν αποθνήσκουν», είχε δηλώσει ο Πατριάρχης και αυτή η τοποθέτηση πρέπει να αποτελέσει οδηγό για τον κόσμο της ομάδας. Αρκεί κανείς να θυμηθεί, το ταξίδι Ειρήνης στο Βελιγράδι, τον τρόπο που αυτή ιδρύθηκε, την ιστορική και συνεχή αναγέννηση από τις στάχτες της όποτε όλοι την θεωρούσαν αγωνιστικά τελειωμένη.
Ο όρος «αποθέωση», χρησιμοποιείται τόσο καταχρηστικά που τείνει να γίνει κοινοτοπία. ΑΕΚ και «αποθέωση» όμως είναι έννοιες τόσο συμβατές, όσο η θάλασσα με ένα πλοίο. Οι Ενωσίτες οπαδοί διαχρονικά λάτρεψαν μορφές του συλλόγου σε υπερθετικό βαθμό. Μορφές όπως ο Θωμάς Μαύρος, ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο Ντέμης Νικολαΐδης. Στις δυο εκ των τριών περιπτώσεων ένιωσαν απογοητευμένοι από αυτούς, χωρίς πιθανώς να αντιλαμβάνονται πως έβαζαν αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες πάνω από την ίδια τους την ομάδα. Η αναζήτηση ειδώλου και «σημαίας» όπως λέγεται στην ποδοσφαιρική διάλεκτο, ήταν αυτοσκοπός για πολλούς φιλάθλους της ομάδας.
Οι μεγάλες ομάδες του παρελθόντος χάνονται στις μνήμες των γηραιότερων, στις ιστορικές γνώσεις των νεότερων και στις ιστοσελίδες του διαδικτύου που είναι διαθέσιμες για τους νοσταλγούς των έντονων στιγμών. Αυτές δημιούργησαν τον ΑΕΚτζή που, σήμερα, με καμάρι δηλώνει πως «είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ».
ΑΕΚ δεν ήταν ποτέ οι τίτλοι, οι διακρίσεις τα τρόπαια. Η ΑΕΚ ξεκίνησε ως μια ομάδα που έδινε τη δυνατότητα σε φτωχούς πρόσφυγες από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, να ξεφύγουν από τις δυσκολίες της καθημερινότητάς τους. Σε γειτονιές όπου το προσφυγικό στοιχείο είναι έντονο, ανακαλύπτεις ακόμη ανθρώπους με καταγωγές από την Μικρά Ασία και την Κωνσταντινούπολη, που με την ιδιαίτερη προφορά τους μιλούν για την ΑΕΚ δακρυσμένοι. Ζουν για αυτή και διατηρούν σε μικρότερο μεν, υπαρκτό δε τον ρομαντισμό του συλλόγου.
Αυτός ο ρομαντισμός, δείχνει να χάνεται από τη στιγμή που το ποδόσφαιρο είναι Ανώνυμες Εταιρίες και πολλά χρήματα για τους ποδοσφαιριστές. Και αυτό προφανώς, αφορά όλες τις ομάδες και όχι μόνον την ΑΕΚ.
Η επόμενη μέρα είναι δύσκολη και αυτές οι 20 μέρες που απομένουν μέχρι τη Γενική Συνέλευση της 14ης Μαΐου, μοιάζουν ατελείωτες. Κάθε μέρα, ένα διαφορετικό κεφάλαιο ενός βιβλίου με άγνωστο και πολυαναμενόμενο τέλος. Ένα τέλος που δεν αφορά μόνο τους ΑΕΚτζηδες, αλλά και όλους τους υγιείς φιλάθλους αυτής της χώρας που γνωρίζουν πως χωρίς την ΑΕΚ το πρωτάθλημα είναι διαφορετικό. Λίγο πιο άνοστο, λίγο διαφορετικό και αναμφίβολα πρωτόγνωρο.
Ουδείς γνωρίζει ποιος θα αποφασίσει για το μέλλον αυτής της ομάδας και αυτό είναι χειρότερο ακόμη και από τον υποβιβασμό. Επιφανείς φίλαθλοι της ΑΕΚ με οικονομικοί άνεση (ξανα)καλούνται να βοηθήσουν τον σύλλογο να ορθοποδήσει.
Πού πρέπει να κοιτάξει η ΑΕΚ για να ελπίζει; Στο εξωτερικό… Εκεί όπου ομάδες όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μίλαν, η Γιουβέντους, η Ρίβερ Πλέιτ της Αργεντινής γεύτηκαν το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού, αλλά ξαναγύρισαν για να πρωταγωνιστήσουν.
Ελπίδα, αποτελεί και η τελευταία παράσταση της ΑΕΚ μπροστά στο κοινό της. Εξαιρουμένων των 100, 200 ταραξιών που εισέβαλαν στο γήπεδο η ΑΕΚ έχει να ελπίζει στο κοινό της που «μόνη ξανά δεν θα την αφήσει» όπως φώναζε στις όμορφες μέρες του 2004.
