Αν έχεις να κάνεις ένα μεγάλο έργο….κόψτο σε κομματάκια. «Αδύνατον! Δεν μπορώ εγώ να αναλάβω να μιλήσω σε συνέδριο!» «Πώς θα τα βγάλω πέρα με την οργάνωση του γάμου μου;», «Μα, κύριε διευθυντά, δεν έχω αναλάβει ποτέ προηγουμένως διοργάνωση συνάντησης πωλητών όλης της Ελλάδας!»
Συχνά, μας αναθέτουν στην προσωπική ζωή ή στη δουλειά μας ένα μεγάλο, πολύπλοκο και χρονοβόρο έργο που δεν έχουμε ξανακάνει ποτέ και χρειάζεται να τα βγάλουμε πέρα!
Όταν ένα έργο σου φαίνεται βουνό, σκέψου με άλλο τρόπο.
Οι Κινέζοι λένε «Ένα ταξίδι που είναι να κρατήσει 10.000 μίλια ξεκινάει με το πρώτο βήμα!»
Ένα – ένα γίνονται τα βήματα, γιατί το ταξίδι «σπάει» σε μικρά χιλιάδες βήματα. Για κάθε ένα μπορούμε να έχουμε απόλυτο έλεγχο. Ώσπου στο τέλος θα έχουμε ελέγξει όλο το ταξίδι.
Ο στρατός έχει τέλεια επιτελικά σχέδια: το μηχανικό θα επιτεθεί βόρεια, οι πεζοναύτες ανατολικά, τα αεροπλάνα κάθε μισή ώρα από τη δύση με κατεύθυνση νότο! Δεν κάνουν όλοι όλα μαζί. Καθένας πραγματοποιεί ένα μέρος του επιτελικού σχεδίου. Γιατί το σχέδιο πάντα έχει επιμέρους πλάνα.
Ο γάμος, η ομιλία, η διοργάνωση συνεδρίου πωλητών, αν κοπούν σαν έργα σε μικρότερα κομμάτια, γίνονται πιο ανθρώπινα. Γνωρίζω ανθρώπους που αναβάλουν τη δουλειά ενός μεγάλου (και δύσκολου) έργου γιατί δεν ξέρουν από πού να το πιάσουν. Πώς να το ξεκινήσουν και πώς να το φέρουν σε πέρας. Απλά, παραλύουν.
Αν ήμουν 14 ετών, θα ήθελα να ξέρω ότι όλα γίνονται, να έχω ψυχραιμία και να «κόβω» το έργο σε κομματάκια.
Ας πούμε: για ένα διεθνές συνέδριο ενός διαφημιστικού δικτύου, χρειάζεσαι 1. Να διαμορφώσεις λίστα των συνέδρων, 2. Να κλείσεις επαφές με ξενοδοχεία, εστιατόρια, μετακινήσεις, 3. Να προβλέψεις υλικό υποστήριξης παρουσιάσεων, 4. Να οργανώσεις πρόγραμμα για τις συζύγους, 5. Να βρεις έναν ομιλητή για την τελική βραδιά, 6. Να βρεις φωτογράφο/ video. Και πολλά άλλα, όμως, κόβοντάς το σε κομμάτια, φαίνεται λιγότερο αγχωτικό.
Για ένα γάμο, κάτι ανάλογο.
Για μια διαφημιστική καμπάνια, πολλά μικρά ή μεγάλα επιμέρους έργα.
Είναι διαφορετικό δηλαδή να ξέρεις, ότι έχεις να διαχειριστείς ταυτόχρονα πολλά επιμέρους έργα, παρά να σκέφτεσαι στο μυαλό σου ότι έχεις ένα τεράστιο έργο, που σε κάνει να νιώθεις πανικόβλητος γιατί «από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις». Οπότε, δεν κάνεις τίποτα παρά να διαλύεσαι από το φόβο, ανίκανος να χειριστείς τη βόμβα που σίγουρα θα εκραγεί στα χέρια σου.
Αν όμως κόψεις ένα έργο σε μικρότερα μέρη, μπορείς εσύ να κάνεις τον αρχιστράτηγο και να αναθέσεις το ψάξιμο στους λόχους σου «Κουμπάρα εσύ, ρώτα για την εκκλησία», «Μαμά, εσύ, βρες τιμές για μπομπονιέρες», «Φιλενάδα, θα μου βρεις ένα χώρο φτηνό για πάρτι;», «Εγώ θα συνεννοηθώ για τη λίστα γάμου και καλεσμένων με το Νίκο!»
Έχω περάσει πολλούς πανικούς για ομιλίες μου σε συνέδρια. Μια φίλη μου με ξε-άγχωσε λέγοντάς μου: «Για κάθε τι που κάνουμε πρώτη φορά, αγχωνόμαστε!» Πράγματι, τη δεύτερη φορά είχα λιγότερο άγχος, την Τρίτη ακόμα λιγότερο, κλπ.
Τώρα, «βετεράνα» των ομιλιών κάνω το εξής: Φάση πρώτη: αμέσως γράφω τι θέλω να πω σαν «ζέσταμα». Φάση δεύτερη: ανάπτυξη των επιχειρημάτων μου (έρευνα, ερωτήσεις, συμβουλές από άλλους). Φάση τρίτη: power point. Χρειάζομαι φωτογραφίες βίντεο, Φάση τέταρτη: πρόβες μόνη μου στο σαλόνι του σπιτιού!
Όσο νωρίτερα αρχίζεις να δουλεύεις ένα μεγάλο έργο και σε όσο πιο μικρά κομμάτια το σπας, τόσο ευκολότερα το ολοκληρώνεις.
Αλλά, ποιος να σου τα πει αυτά στα 14;
Ανάπτυξη του άρθρου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012
Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
