Μπορεί να έχουν «καλό τέλος» τα επεισόδια της ζωής μας, μπορεί και όχι.
Αχ! Αυτές οι ταινίες τι μας έχουν κάνει! Νομίζουμε ότι στη ζωή όλα θα έχουν το καλό τέλος των σεναριογράφων του σινεμά.
«Θα σ’ αγαπώ για πάντα!»
«Και ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα!»
«Μπράβο, παιδί μου, αφού μπήκες στο Πανεπιστήμιο, έχεις εισιτήριο για την επιτυχία!»
Είναι άραγε μια επιτυχία το τέλος των προσπαθειών, των κόπων μας, το τέρμα, η ολοκλήρωση; Το μόνο τέλος, είναι το τελικό τέλος! Μέχρι τότε κανένα ενδιάμεσο «τέλος» καλό ή κακό δεν είναι τελικό. Όλα έχουν συνέχεια και όλα είναι αναστρέψιμα.
«Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», πριν από την ολοκλήρωση του έργου της ζωής μας. Οι σκηνές συνεχίζονται και η ιστορία γράφεται ακόμα.
Όταν έβλεπα δύο να παντρεύονται με τα παιδικά μου μάτια, νόμιζα πως αυτό ήταν το happy end ενός ρομάντζου. Λες και ο γάμος δεν είναι μια καινούργια ιστορία, με νέα επεισόδια που θα είχε μια δύσκολη πορεία, πιο δύσκολη από το ρομάντζο! Το ένα τρίτο των γάμων καταλήγει σε διαζύγιο, οπότε το happy end αντιστρέφεται σε sad ending.
Όταν είσαι 14 ετών, δεν έχεις παραστάσεις ούτε εμπειρίες. Δανείζεσαι, λοιπόν, τα στερεότυπα των μεγάλων.
Αν ήμουν 14 ετών, θα ήθελα να με προσγειώσει για το καλό μου κάποιος. Να μου πει πως στη ζωή δεν υπάρχει πάντα happy end. Όχι ότι δεν υπάρχει ποτέ. Υπάρχει! Για ορισμένες σχέσεις, κάποιους ανθρώπους, βεβαίως και συμβαίνει ένα αίσιο τέλος. Στον έρωτα, σε μια συνεργασία, στις ευκαιρίες υπάρχει το αίσιο τέλος.
Αλλά δεν είναι σίγουρο. Ούτε για όλους τους τομείς της ζωής μας ούτε για όλα τα στάδια. Όπως και τίποτα στη ζωή.
Μπορεί να αγαπήσεις και να χωρίσεις. Να ξεκινήσεις κάτι που ακούγεται σαν όνειρο ζωής και να πρέπει για κάποιους λόγους να το εγκαταλείψεις. Να σου πλέκουν το εγκώμιο στην καινούργια σου δουλειά τον ένα χρόνο και τον επόμενο να σε απολύουν. Να αποκτήσεις οικογένεια και μαζί να κληρονομήσεις τα βάσανα του συντρόφου σου. Να κάνεις γεμάτος ενθουσιασμό καινούργιους φίλους και, στην επόμενη γωνία, να σε προδώσουν.
Εκεί που νομίζεις ότι όλα θα πάνε τέλεια – γιατί έτσι νομίζεις ότι συμβαίνει – να μην πάνε. Ίσως ήρθε ο καιρός να πάψεις να νομίζεις ότι όλα τελειώνουν με happy end. Αλλού τελειώνουν και αλλού όχι. Μετά, όμως, από το sad ending, σίγουρα αρχίζει κάτι καινούργιο που μπορεί να κρύβει την ευκαιρία για ένα νέο happy ending!
Σημασία έχει εσύ να μην περιμένεις μόνο ένα ευχάριστο τέλος. Γιατί θα εκπλαγείς δυσάρεστα. Ενώ αν είσαι ανοιχτός στο πως θα εξελιχθεί η αγάπη, η συνεργασία, η φιλία, η οικογένεια, η γειτνίαση, η συμμετοχή σε μια ομάδα, μπορείς να αποδεχτείς ένα sad ending με λιγότερη αντίσταση. Σαν να είναι μέρος από τα γεγονότα μιας ζωής, όχι κατάρα.
Αν κάνουμε «διατάσεις» (stretching) στα νοητικά μοντέλα που έχουμε μέσα στο μυαλό μας, θα σκεφτόμαστε ευρύτερα και χωρίς όρια. Εκεί, θα χωράνε όλα τα σενάρια της ζωής, ανεξάρτητα από το τέλος τους.
Ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει, όσο εσύ είσαι απασχολημένος να κάνεις πλάνα για τη ζωή σου!
Ανάπτυξη του άρθρου μου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012. Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
