Όταν ήμουν μικρή λάτρευα να ακούω τη γιαγιά μου να μου αφηγείται παραμύθια και ιστορίες που μπέρδευαν την πραγματικότητα και την φαντασία. Η ζωντάνια και η αμεσότητα που κρύβεται στην προφορική αφήγηση δεν βρίσκεται σε κανένα βιβλίο.
Έθιμα, παραδόσεις, θρύλοι περνούν στην επόμενη γενιά από στόμα σε στόμα.
Πόσα πράγματα δεν έχουν καταγραφεί ποτέ και πόσα θα χαθούν άραγε στο πέρασμα των χρόνων;
Η Παγκόσμια Ημέρα Αφήγησης είναι μια παγκόσμια γιορτή της τέχνης της προφορικής αφήγησης. Γιορτάζεται κάθε χρόνο την εαρινή ισημερία στο βόρειο ημισφαίριο και την πρώτη ημέρα της φθινοπωρινής ισημερίας στο νότιο. Αυτή την ημέρα, όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι λένε ή ακούν ιστορίες σε όσες περισσότερες γλώσσες γίνεται και φυσικά σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία, κατά τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας. Οι συμμετέχοντες μιλάνε ο ένας τον άλλο, προκειμένου να μοιραστούν τόσο τις ιστορίες όσο και την έμπνευσή τους, να μάθουν ο ένας από τον άλλο και να δημιουργήσουν διεθνείς επαφές.
Η σημασία αυτής της εκδήλωσης έγκειται στο γεγονός ότι είναι η πρώτη παγκόσμια γιορτή της αφήγησης του είδους της, και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην σφυρηλάτηση δεσμών μεταξύ των παραμυθάδων από όλο τον κόσμο. Παίζει επίσης σημαντικό ρόλο στην κατάρτιση του κοινού αλλά και στην ενημέρωση των μέσων ενημέρωσης.
Η Παγκόσμια Ημέρα Αφήγησης έχει τις ρίζες της στη Σουηδία, αλλά με το πέρασμα των χρόνων άρχισαν να πραγματοποιούνται εκδηλώσεις και σε άλλες χώρες.
Ο οργανισμός αφηγητών του Καναδά έχει ως μότο «Άκουσε και μαγέψου: αυτή είναι η τέχνη της αφήγησης». Αυτός ακριβώς πιστεύω ότι είναι και ο σκοπός της αφήγησης: να μαγέψει τον ακροατή, να τον ταξιδέψει σε μέρη και καταστάσεις που δεν γνωρίζει, να τον κάνει να ονειρευτεί και να ξεφύγει από την πεζή καθημερινότητα. Έτσι τουλάχιστον νιώθω εγώ κάθε φορά που ετοιμάζομαι να ακούσω μία νέα ιστορία…
Φωτό από: www.layoutsparks.com
