Τένις: ίσως το πιο παρεξηγημένο άθλημα στην Ελλάδα. Πριν από μερικά χρόνια θεωρείτο αποκλειστικό προνόμιο ευκατάστατων ανθρώπων, αθλητών μεγαλύτερης ηλικίας και δύσκολο να παιχτεί λόγω έλλειψης εγκαταστάσεων. Στις ξένες χώρες, το τένις θεωρείται ένα άθλημα όπως όλα τα άλλα.
Πριν από μερικά χρόνια, βρισκόμουν στην Ισπανία. Τη χώρα που σε γενικές γραμμές είναι η δυνατότερη και πιο αποτελεσματική στα βασικότερα αθλήματα τουλάχιστον στην Ευρώπη. Όπου δυνατότερα αθλήματα, βάλτε το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το τένις. Έχουν την καλύτερη εθνική ποδοσφαίρου όλων των εποχών, καθώς είναι η μόνη ομάδα που έχει καταφέρει να κατακτήσει τρεις διαδοχικές διοργανώσεις σε εθνικό επίπεδο. Έχει την καλύτερη εθνική μπάσκετ που πρωταγωνιστεί σταθερά σε όλες τις μεγάλες συναντήσεις και έναν εκ των καλύτερων τενιστών αυτή τη στιγμή, τον Ράφαελ Ναδάλ.
Λόγω κακού προγραμματισμού ενός ταξιδιωτικού πρακτορείου, αναγκάστηκα στο ταξίδι μου στην Ισπανία να κάνω τη διαδρομή Μαδρίτη-Σεβίλλη και Σεβίλλη-Μαδρίτη οδικώς μέσα σε 2 μέρες. Εκτός της φοβερά βαρετής διαδρομής που ως θέα είχε μια ατελείωτη πράσινη πεδιάδα, ξεχώρισα δυο πράγματα. Αρχικά, πως σε μια διαδρομή 700 χιλιομέτρων υπήρχαν ελάχιστα σημεία που μπορούσες να κάνεις στάση για να πιεις έναν καφέ, ή να φας κάτι. Το δεύτερο, πως υπήρχαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα 3 γήπεδα. Ένα ποδοσφαιρικό, ένα μπάσκετ και ένα τένις κορτ, αποδεικνύοντας πως τίποτε δεν γίνεται και δεν βγαίνει τυχαία. Αν ένα παιδί, έχει τόσο εύκολη πρόσβαση στον αθλητισμό δεν υπάρχει περίπτωση να χαθεί κάποιο ταλέντο, εν αντιθέσει με την Ελλάδα που είναι ίσως το ευκολότερο.
Ξέφυγα όμως από το θέμα μου, που είναι ο ωραιότερος αγώνας τένις όλων των εποχών. Το μυαλό μου πάει σε έναν αγώνα, και θεωρώ πως δεύτερος ουσιαστικά δεν υπάρχει. Αναφέρομαι στον τελικό του Γουίμπλεντον το 2008, όπου αναμετρήθηκαν ο Ελβετός Ρότζερ Φέντερερ με τον Ισπανό Ράφαελ Ναδάλ. Οι δυο τους, βρέθηκαν στο γήπεδο για περίπου 7 ώρες και ο καθαρός αγώνας διήρκησε 4 ώρες και 48 λεπτά. Διεξήχθη σε μια ιδιαιτέρως ζεστή μέρα για την Αθήνα, όπου θυμάμαι πως είχα κανονίσει να πάω θερινό σινεμά στις 9. Με συνεπήρε τόσο πολύ η αρτιότητα που εκτελέστηκε το άθλημα όπου έδωσα παράταση στο έργο για την προβολή των 11. Όμως ούτε στις 11 είχε τελειώσει ο αγώνας που βρήκε τελικό νικητή τον Ναδάλ με 3-2 σετ.
Εναλλαγές συναισθημάτων, ανατροπές, ένταση, βροχή, ενθουσιασμός, εκνευρισμός, ψυχραιμία και όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται δεν θεωρώ πως υπήρξε νικητής και ηττημένος στο εν λόγω παιχνίδι-διαφήμιση του σπορ.
Ο Ισπανός προηγήθηκε 2-0 στα σετ, με τον Ελβετό να ισοφαρίζει σε 2-2. Λόγω της μορφής του Γκραν Σλαμ της Βρετανίας, δεν προβλέπεται το ταϊ μπρεικ, συνεπώς ο νικητής έπρεπε να επικρατήσει με διαφορά 2 γκέιμ. Το κατάφερε μετά κόπων και βασάνων ο Ναδάλ επικρατώντας εντέλει 9-7 στο 5ο και καθοριστικό σετ, μέσα σε αποθέωση από τους θεατές του κεντρικού γηπέδου του Γούιμπλεντον.
Πριν δείτε το βίντεο με επιλεγμένα στιγμιότυπα του αγώνα, σας παραθέτω ορισμένα στατιστικά στοιχεία της αναμέτρησης:
